O Tom Waits έχει πει πως του αρέσει η μουσική να έρχεται από κάπου μακριά. Γοητεύεται όταν ακούει κάτι που έρχεται από το διπλανό δωμάτιο, από ένα σπίτι λίγο πιο πέρα, από μία «αμφίβολη» πηγή ήχου, όπως είναι ένα ραδιοφωνάκι, κάτι που ακούει κάποιος άλλος και φτάνει «λαθραία» στα αυτιά του.
Αυτή η συνεργασία του Γιάννη Μουρτζόπουλου (πλήκτρα, σαμπλς, ηλεκτρονικοί ήχοι) με τον κιθαρίστα Ανδρέα Γεωργίου (και οι 2 μουσικοί από την Πάτρα) μου έφερε στο μυαλό αυτή την αίσθηση που περιγράφει ο Tom Waits.
Σαν αυτός ο ήχος να έφτανε στ' αυτιά μου από κάπου μακριά, έμπαινε όμως και στον δικό μου χώρο και με ενέπλεκε σε ένα υπέροχο μουσικό ταξίδι. Το άλμπουμ είναι γεμάτο διακριτικούς υπαινιγμούς, αυτοσχεδιασμούς, στοιχεία jazz, ελληνική μουσική παράδοση, ένα παζλ αριστοτεχνικά συναρμολογημένο και με έναν τρόπο απολύτως δημιουργικό.
Ο Γιάννης Μουρτζόπουλος έχει την ικανότητα να δημιουργεί εξαιρετικά μουσικά τοπία (να θυμίσω εδώ, τις ηχητικές ατμόσφαιρες που δημιούργησε για τον άλμπουμ: Το Ποτάμι, στο οποίο ακουγόταν η φωνή του ποιητή Χρήστου Λάσκαρη να απαγγέλλει τα ποιήματα του). Η κιθάρα του Ανδρέα Γεωργίου επεμβαίνει καθοριστικά στην αισθητική και στο ύφος του τελικού αποτελέσματος, ενώ 6 ακόμη μουσικοί δίνουν απλόχερα τα χρώματα τους, όπου χρειάζεται.
Χωρίς αμφιβολία ένας από τους πιο ενδιαφέροντες δίσκους της χρονιάς που διανύουμε.
.jpg)
