Οι μέρες μέσα πολλές και η μουσική άπειρη, αφού αναζυμώνεται διαρκώς στο μυαλό και τα αυτιά μου. Από την μια, έχουμε όλες τις νέες κυκλοφορίες που κάνουν δειλά-δειλά την εμφάνιση τους μέσα στην δίνη όλων αυτών που περνάμε και από την άλλη, έχουμε να ξεσκονίσουμε τις δισκοθήκες μας και όλα αυτά που βιαστικά αγοράσαμε, είτε γιατί μας γυάλισαν μια ωραία πρωία, είτε επειδή έπρεπε, λόγω σημασίας τους στον παγκόσμιο μουσικό χάρτη. Μην ξεγελιόμαστε, όλοι έχουμε πέσει σε τέτοιες λακκούβες που μας βοήθησαν αργότερα να αναπτύξουμε το γούστο μας.
Μιλώντας για γούστο, αν πιάσουμε την jazz σαν είδος -αυτή την εβδομάδα- δεν θα μπορούσε κάποιος που συλλέγει και αρέσκεται να ακούει αυτό το θηριώδες είδος να μην έχει φτάσει μετά τα standards σε labels όπως αυτό της Strata East, ή της Black Jazz. Ένα από τα πιο σημαντικά μικρότερα labels που εμβάθυναν στην jazz με τον δικό του, μοναδικό τρόπο, ήταν και η πολύ αγαπημένη Tribe Records από το Ντιτρόιτ των Ηνωμένων Πολιτειών.
Μην φοβάσαι, θα ακούσεις Blue Note και Prestige και μετά θα φτάσεις πιο βαθιά, μέχρι, τελικά, να ξαναγυρίσεις στα προαναφερθέντα και να τα εκτιμήσεις όπως τους αρμόζουν. Έτσι λειτουργεί η μουσική στο μυαλό, γενικότερα. Πολλές φορές, θα χρειαστεί να ωριμάσει κάτι καλά μέσα μας, για να γίνει αγαπημένο και να κερδίσει σεβασμό. Το ξεχειλώσαμε, καταλάβατε τέλος πάντων. Το λοιπόν, μέχρι στιγμής έχω δοκιμάσει πολλούς τρόπους για το πως θα διαλέξω έναν δίσκο για να μπει με κείμενο εδώ, σήμερα ανακάλυψα μάλλον έναν από τους πιο ενδιαφέροντες. Το ανέθεσα στο κορίτσι μου και εκείνη στην τύχη, με κλειστά μάτια, τράβηξε από το πιο ψηλό ράφι έναν χωρίς δισταγμό. Με δαγκωμένα χείλη με κοίταξε: «Διάλεξα καλό;». «Ναι! Μια χαρά δίσκο τσίμπησες». «Τι είναι;». «Τζαζ απο το Ντιτρόϊτ, του '70», απάντησα όλο χαρά.
O Phil Ranelin, πέρα από ιδρυτής ενός από τα πιο εμπνευσμένα jazz labels στον πλανήτη, είναι ξεκάθαρα και ένας μουσικός που έχει αφήσει εποχή σε αυτή την σκηνή. Θα έλεγα πως όλες οι κυκλοφορίες της εν λόγω δισκογραφικής, αλλά και του ιδίου, φέρουν την ίδια αισθητική, τον ίδιο ήχο και όλη αυτή την καθαρή soul jazz στόφα, που έδειξαν από την αρχή να κατέχουν. Το abstract jazz στυλ, ενώ είναι οργανικό, ακούγεται τόσο ηλεκτρονικό και απόκοσμο (πολιτισμικό Ντιτρόιτ, βλέπεις) αλλά και τόσο εκφραστικό και γλυκό, λόγω των soul κομματιών που περιέχονται συχνά-πυκνά στις κυκλοφορίες τους. Κατά βάση, όμως, το cosmic στοιχείο επικρατεί και είναι όσο σταθερά groovy πρέπει ανά στιγμές. Αξίζει να αναφέρουμε πως ο Renelin ξεκίνησε συμμετέχοντας σε ηχογραφήσεις της Motown και παίζοντας στο πλευρό του Stevie Wonder αλλά και του Freddie Hubbard, αργότερα.
Η τρομπέτα του Ranelin ζει και βασιλεύει εδώ. Μαζί και οι μακρόσυρτες αγαπημένες μπασογραμές των Lopez Leon και Ron English που τόσο με συνεπήραν από την πρώτη, κιόλας, ακρόαση του εξαιρετικού Vibes from the Tribe (1976) που πρωτάκουσα κάπου στις αρχές του 2000. Όλα κομμένα και ραμμένα στα μέτρα του μεγάλου αρχηγού του κινήματος και Αγίου, πάνω απ' όλα, John Coltrane. Αυτο το τεράστιο μυαλό που ανακάλυψε ο Miles Davis, χωρίς ούτε καν να ξέρει πόσο μεγάλο ήταν, τελικά. Μέσα σε όλα αυτά, αξίζει να αναφερθεί η περίπτωση του μέγα Carl Craig , βασιλιά του ηλεκτρονικού κομματιού του Ντιτρόιτ. Όχι μόνο επηρεάστηκε από την κλίκα της Tribe, αλλά την συγκέντρωσε μετά από 30 περίπου χρόνια για να επαναλάβει τον ήχο του Vibes from the Tribe, σε δική του παραγωγή. Κάτι σαν το project του Buena Vista Social Club. Μεγάλος δίσκος το Vibes from the Tribe.
Προφανώς και οι δίσκοι της Tribe Records είναι πανάκριβοι στην πρώτη τους έκδοση, όπως, επίσης, εξαιρετικά δύσκολοι να βρεθούν σε εξωτερικά diggin spots. Για καλή μας τύχη, όμως, υπάρχουν και φτηνές και πιο ακριβές (καλύτερες) επανεκδόσεις για να του δώσουμε να καταλάβει.
