Playground Theory - Tears Go Upwards

Τα νέα τραγούδια των Playground Theory είναι ικανά να απογειώσουν νύχτες «αστροφαντασίας» και να ανταμείψουν όσους χρειάζονται τη μουσική σαν εργαλείο απόδρασης.

Τα τρυφερά συναισθήματα και οι ηλεκτρονικές ιδέες που κρύβει μέσα του το 3ο άλμπουμ της αθηναϊκής μπάντας ενισχύουν την ονειροπόληση, κυρίως μέσα από τη χρήση διακριτικών πλήκτρων. Μετά έτσι το «νυχτερινό» Speaking Οf Secrets (2013) και το πιο εξερευνητικών διαθέσεων Connect Τhe Dots (2016), έρχεται ένας δίσκος με πιο φορμαλιστικό κορμό, ο οποίος περιέχει αρκετά ωραία πράγματα προς ανίχνευση.

Έχει στ' αλήθεια ωραίες και ευδιάκριτες ανησυχίες το συγκρότημα. Μπορεί και μιλάει λ.χ. για το αποτύπωμα του χρόνου στο “Woman Outside”, κάνει ασκήσεις ύφους που αντλούν από τα πρώιμα 1990s στο “Cat Feelings”, σχολιάζει το ψηφιακό περιβάλλον μέσα απ’ το οποίο επικοινωνούμε (“Sleep Αnd Repeat”) και αποτυπώνει το ερωτικό αδιέξοδο με διακριτικότητα στο “Belonging”. Τα τραγούδια τους φιλοδοξούν να αντηχήσουν σε κλειστούς χώρους και να απλωθούν στο δωμάτιο.

Αξιέπαινη είναι επίσης η οικονομία της Μάρσιας Ισραηλίδη στα φωνητικά. Οι διακριτικοί ελιγμοί της αφήνουν χώρο να συντονιστεί με τα synths του Δημήτρη Νέγκα και να τα βρουν μια χαρά μεταξύ τους, κάτω από στρώματα ηλεκτρονικών ήχων.

Υπάρχουν πάντως και κάποιες στιγμές που ήθελαν παραπάνω δουλειά στην παραγωγή, όπως και σημεία τα οποία προδίδουν χαμηλό ταβάνι στην έμπνευση πίσω από τη μελωδία. Τίποτα πάντως δεν αποτελεί ενοχλητικό εξόγκωμα και τίποτα δεν πετάει έξω τον ακροατή από τη συνολική εμπειρία. Ακόμη και η διασκευή στο παραδοσιακό "Λιμάνι", αν και είχε όλες τις προδιαγραφές για να εξελιχθεί σε έντεχνη χασμωδία, αποκτά τελικά ονειρικές διαστάσεις, που δεν γίνεται να μην σε κερδίσουν –είναι σαν να επισκέφτηκε την Ισραηλίδη το πνεύμα της Julee Cruise από την εποχή του Twin Peaks.

Αφεθείτε άφοβα λοιπόν στο λεπτό κέντημα του “A Tiny Red Scratch” και θυμηθείτε πώς ακούγεται το μελαγχολικό coolness της europop στο “Toys”. Ακόμα και αν ο κορμός των τραγουδιών του Tears Go Upwards ήθελε ένα συμμάζεμα πριν την τελική μίξη, ώστε αυτά να εντυπώνονται καλύτερα στην προσοχή του ακροατή ήδη από τις πρώτες ακροάσεις –και να μπορεί, επομένως, να τα ξεχωρίσει από μνήμης– το αποτέλεσμα είναι πολιτισμένο και έχει να καμαρώνει για την κομψότητά του.

{youtube}lD1MENQ75Bg{/youtube}