Of Montreal - UR FUN

Στα τέλη της δεκαετίας του 1990, στην επαρχία εκείνη της πολιτείας Τζόρτζια που είναι συνώνυμη της πρωτεύουσάς μας, ένας ρομαντικός νεαρός ονόματι Kevin Barnes ίδρυσε μια μπάντα μέσα στο μυαλό του, την οποία βάφτισε με μια περίφραση του ανώνυμου έρωτά του για μια κοπέλα από το Μόντρεαλ του Καναδά. Κατόπιν, με πολλή προσωπική δουλειά, με τις σωστές μουσικές επαφές και αξιοποιώντας στο μέγιστο τη δυναμική (αλλά και το δίκτυο) της ντόπιας ψυχεδελικής κολεκτίβας Elephant 6, δημιούργησε τους εξόχως παραγωγικούς Of Montreal. Οι οποίοι βρέθηκαν στο σωστό μέρος, τη σωστή στιγμή, για να προλάβουν ένα καλό κομμάτι από την πίτα της indie έκρηξης των zeros.

Μια εικοσαετία (και κάτι) μετά το ντεμπούτο τους (1997) και 13 χρόνια μετά την αδιαμφισβήτητη κορυφή του Hissing Fauna, Are You The Destroyer?, οι Of Montreal εφαρμόζουν περισσότερο από ποτέ την ενός ανδρός αρχή, καθώς ο Barnes βρίσκεται να βουτάει για ακόμη μία φορά στα προσωπικά του –αυτή τη φορά στα σιρόπια του φρέσκου έρωτά του με την Christina Schneider των Locate S,1– «ψαρεύοντας» έναν δίσκο που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η πρώτη του σόλο απόπειρα. Στο UR FUN τον βρίσκουμε δηλαδή να αποτραβιέται στη μοναχική ρίζα της μπάντας, δουλεύοντας μόνος του το σύνολο σχεδόν του 16ου αυτού(!) άλμπουμ των Of Montreal· ένα σύνολο όπου όλα είναι πολύχρωμα και ευχάριστα, καλοδουλεμένα, τακτοποιημένα και στιλβωμένα. Ίσως, όμως, αυτό ακριβώς να είναι και το πρόβλημα.

Το UR FUN κρατάει αποστάσεις από τη δημιουργική μελαγχολία αξιόλογων προκατόχων του στη μακρά δισκογραφική λίστα των Of Montreal. Πιστό στον τίτλο του, επιχειρεί να σερβίρει μια ευχάριστη σούπα χαρούμενων, πιασάρικων λαμπιρίζοντων συνθέσεων, ζεσταμένη σε micro-pop περιβάλλον. Ωστόσο, η απουσία της οξύμωρης θλίψης του Kevin Barnes, όπως αυτή έλαμψε στο Hissing Fauna, Are You The Destroyer?, γίνεται τελικά κάτι παραπάνω από αισθητή: η αφοσιωμένη (επι)στροφή του στο ρομάντζο, δεν φέρνει τα προσδοκώμενα αποτελέσματα.

Βέβαια, τα μαξιμαλιστικώς βερμπαλιστικά concepts (που λίγο ως πολύ αποτελούν σήματα κατατεθέν των Of Montreal) δηλώνουν ισχυρή παρουσία και εδώ, με τίτλους όπως “Get God’s Attention By Being An Atheist”, “Delliberate Self Harm Ha Ha” και “20th Century Schizofriendic Revengoid-Man” να δίνουν πόνο εντυπώσεων, χωρίς πάντως να μπορούν να αρθούν στο ύψος κάποιας αντίστοιχα πληθωρικής ουσίας. Στιχουργικές αναλαμπές όπως αυτές του εναρκτήριου “Peace Τo All Freaks” –το οποίο καταθέτει ένα έξυπνο και φρέσκο αντιφασιστικό μήνυμα– είναι σαφώς καλοδεχούμενες, χάνονται όμως μέσα στην αποστειρωμένη παραγωγή, που σε πολλές στιγμές θυμίζει διαφημιστικά hits.

Σαν τέτοιο ηχεί, ας πούμε –χωρίς ωστόσο να ενοχλεί– το πρώτο single “Polyaneurism”, αφειδώς βουτηγμένο σε 1980s γλάσο, ενώ λίγο παρακάτω το “Gypsy That Remains” είναι μια ευχάριστη νότα ψυχεδελικού garage, πριν την κατρακύλα στη γλυκανάλατη επέλαση των “You've Had Me Everywhere” και “Carmillas Of Love”. O Barnes, ο οποίος σε καμία περίπτωση δεν στερείται μουσικής ευφυΐας και ταλέντου, υπαναχωρεί κάπως από την ουδέτερη γεύση του δίσκου λίγο μετά τη μέση και λίγο πριν το τέλος του, με το “Don’t Let Me Die In America” να θυμίζει κάτι από τη γοητευτική κυκλοθυμία των παλιών Of Montreal.

Οι εποχές αλλάζουν μοιρολατρικά και Of Montreal έχουν προ πολλού πάψει να είναι το γκρουπ των αθώων, indie χρόνων μας. Ο μόνος που έχει απομείνει πια από την περίοδο όπου οι κιθάρες πίσω από το "The Past Is A Grotesque Animal" έκαναν καρδιές να ραγίζουν, είναι ο «καπετάνιος» Kevin Barnes· ο οποίος και δουλεύει σκληρά για να μην αφήσει το πλοίο του συγκροτήματος να βουλιάξει, εξερευνώντας παράλληλα τον προσωπικό του ήχο με αρκετό ζήλο. Το παρελθόν, ωστόσο, φαίνεται ότι θα συνεχίσει να στοιχειώνει τη μπάντα από την Αθήνα της Τζόρτζια, με τον μοναχικό καβαλάρη Barnes να κερδίζει ίσως στην αγάπη, αλλά να χάνει στον τζόγο της μουσικής.

{youtube}UuSfduz-sxk{/youtube}