Χωρίς κουράγιο δεν προχωράς σε τούτη τη ζωή, μας ενημερώνει η Céline Dion, 6 χρόνια μετά το τελευταίο αγγλόφωνο άλμπουμ της και 3 χρόνια μετά τον θάνατο του συζύγου της, στο πλευρό του οποίου στάθηκε επί σειρά ετών, βοηθώντας τον στην πάλη με τον καρκίνο. Το Courage έρχεται λοιπόν ως ένας γεμάτος, επικά ρομαντικός, ορθόδοξα γραμμένος δίσκος της τρέχουσας στουντιακής pop. Πέτυχε όμως τον στόχο του;
Αν ο στόχος του ήταν να επαναπροσδιορίσει η Dion την καριέρα της με τον τρόπο που το έκανε π.χ. η Cher στα 1990s με το “Believe”, τότε σίγουρα όχι. Το Courage δεν είναι το δικό της “Believe”. Όχι μόνο γιατί οι συνθήκες έχουν αλλάξει και η δισκογραφία δεν παράγει εμπορικά mega hits, ούτε γιατί δεν υπάρχει κοινό που έτοιμο να καταναλώσει επιτυχίες, αλλά γιατί ο δίσκος υστερεί στα επί μέρους συστατικά του. Δεν υπάρχει δηλαδή τραγούδι εδώ με τη δύναμη να κολλήσει σαν τσίχλα στο μυαλό του ακροατή. Το εναρκτήριο “Flying Οn My Own” συμπεριφέρεται μεν σαν επιτυχιάρα που θα σαρώσει, όμως παραείναι τεχνοκρατικό σε επίπεδο παραγωγής.
Ευτυχώς η Céline Dion αποφεύγει τις επικές μπαλάντες –αυτές που τραγουδιούνται στην πλώρη του Τιτανικού– και επενδύει σε ρυθμούς και χορευτικά beats. Δυστυχώς, όμως, μιμείται αμήχανα την Adele στο “Lovers Never Die”, ένα τραγούδι που φαντασιώνεται ότι ανοίγει μια ταινία του Τζέιμς Μποντ (αν και έχουμε ακούσει και χειρότερα τραγούδια στον ίδιο ρόλο). Αναλώνεται επίσης σε generic μπαλάντες αυτοπεποίθησης και αυτοβελτίωσης όπως το γλυκερό “Lying Down” και το μελωμένο “Perfect Goodbye”, οι οποίες μετά την πρώτη ακρόαση εξατμίζονται στον αέρα σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Επίσης δεν μπορώ να πω ότι την κολακεύει η σύγκριση με τη Sia στο “On Baby”, αλλά τουλάχιστον το κομμάτι είναι νόστιμο.
Επιπλέον, η προσφιλής συνήθεια της Καναδέζας ερμηνεύτριας να κάνει ασκήσεις για δέκαθλο με τη φωνή της, δεν λειτουργεί σε τραγούδια που προάγουν τη vintage soul όπως το “I Will Be Stronger”. Εκεί κάνει κάτι τόσο άσχημο για τη γαλανομάτα soul, όσο η λέξη που έχουν οι Αμερικάνοι για να το περιγράψουν: pastiche. Στο “The Chase”, πάλι, προσεγγίζει το ακροατήριο της Taylor Swift την εποχή που άρχισε να βρίσκει την country βαρετή. Ωστόσο βρίσκει τα πατήματά της στο γκρουβάτο “Nobody’s Watching” και στο “Say Yes”.
Η Céline Dion δεν πήρε κανένα ρίσκο της προκοπής στο Courage, ενώ δεν έχει τελικά να πει και κάτι ουσιαστικό για την απώλεια (τουλάχιστον όχι κάτι που δεν λέγεται και στις εκπομπές της Όπρα Γουίνφρεϊ). Τουλάχιστον ακούγεται αξιοπρεπής και δεν ποντάρει σε «φορετές» συμμετοχές με καλλιτέχνες αμφιβόλου αξίας όπως ο Maluma ή ο DJ Khaled για να αισθανθεί σχετική με το σήμερα. Ίσως κάποια μέρα να επιστρέψει με το δικό της “Believe”. Μέχρι τότε …κουράγιο.
{youtube}Ts0d_me8JQs{/youtube}
