The Dead Dranks
Με την προσέλευση στο Αn Club να είναι αρκετά χαλαρή –μια εικοσάδα άτομα, περίπου– η τετραμελής μπάντα ανέβηκε στη σκηνή μετά από το ...θεσμοποιημένο πια μισάωρο καθυστέρησης, για να ανοίξει τη 2η και τελευταία μέρα της punk γιορτής. Το εγχώριο συγκρότημα δεν ήταν βέβαια προγραμματισμένο να συμμετάσχει φέτος, όμως μετά την αναγκαστική ακύρωση των Baboon Show (για οικογενειακούς λόγους υγείας, όπως ανακοίνωσε το Vive Le Punk Rock Festival), κρίθηκαν απαραίτητοι.
Οι Dead Dranks συστήθηκαν λοιπόν υπό τον πάντα ατμοσφαιρικό φωτισμό του An, ξεκινώντας να παίζουν διασκευές αλλά και δικά τους τραγούδια (“Haunted Love”, "Rejected"), με ιδιαίτερη άνεση και αέρα. Τη μία σου θύμιζαν έφηβους που γκαζώνουν πάνω στην κιθάρα με την άγουρη αγάπη τους, ταυτόχρονα όμως ήταν και οι επαγγελματίες αυτοί που μπορούν να σταθούν δίπλα σε μπάντες σαν τους Last Drive, Panx Romana και Αρνάκια. Για όση ώρα έμειναν λοιπόν επί σκηνής, κατάφεραν να κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον με το άρτιο παίξιμό τους, χωρίς πάντως να δώσουν κι εκείνο το κάτι παραπάνω, καθώς στερούνταν ιδιαίτερης έντασης.
Gramm Εleven
Δεύτεροι στη σειρά οι Αθηναίοι Gramm Eleven, το μοναδικό συγκρότημα του φετινού Vive Le Punk Rock με γυναίκα performer. Κι αυτοί κλήθηκαν να συμμετάσχουν, όπως και οι Dead Dranks, μετά την ακύρωση των Baboon Show. Με τον Woody (Panx Romana) στην κιθάρα, τον Camel (Stress) στα ντραμς και τον Stone στο μπάσο, η Joe αφέθηκε σίγουρη κι ελεύθερη πάνω στη σκηνή, να την οργώσει σαν punk 'n' roll μαινάδα.
Και, ομολογουμένως, η σκηνή του An Club δεν της ήταν αρκετή. Θεατρoχορευτικές κινήσεις, παιχνίδια με τα ντεσιμπέλ της φωνής, μικρά πειράγματα στα υπόλοιπα μέλη του σχήματος –αλλά και στον κόσμο, που είχε πλέον αρχίσει να γεμίζει το μπροστινό μέρος του εξαρχειώτικου club– έδιναν και έπαιρναν κατά τη διάρκεια του set.
Η Joe σε έκανε για λίγο να αναρωτηθείς εάν επρόκειτο για δική τους συναυλία, μιας και ό,τι είχες ακούσει πριν, έμοιαζε ήδη να έχει σβηστεί. Κρατώντας τον ρυθμό σε λικνιστική κλίση και με την ενέργεια στα ύψη, οι Gramm Eleven άφησαν πίσω τους μόνο θετικά σχόλια.
Systemik Viølence
Ένα πανό στα γιαπωνέζικα είχε τοποθετηθεί πίσω από τα τύμπανα όταν ξεπρόβαλαν οι Πορτογάλοι, με ντράμερ και τραγουδιστή να φορούν full face κουκούλες –ο frontman, μάλιστα, είχε γράψει κάθετα στο ημίγυμνο του σώματός του τη λέξη «MALAKA» με λατινικά γράμματα. Άνευ δισταγμού, κατόπιν, ήδη από το πρώτο χτύπημα στα ντραμς, τα πνευμόνια του τίναξε ένας βρυχηθμός, για να τον δούμε αμέσως μετά να ορμά στο διαχωριστικό κάγκελο μπροστά του, φτύνοντας στον αέρα και σηκώνοντας το μεσαίο δάχτυλο.
Ήταν το σύνθημα για το αχαλιναγώγητο metal-punk που εξαπολύθηκε κατόπιν στον χώρο, όσο εκείνος, ασυγκράτητος, έδωσε έναν σάλτο και βρέθηκε να πάλλεται και να χτυπιέται στις πρώτες σειρές, ανάμεσα στα τόσα πιτσιρίκια που ήδη είχαν συντονιστεί με το πνεύμα των Systemik Viølence. "Crapitalismo", "Dead Cop", ωμά κι ανεπεξέργαστα τραγούδια, οργισμένα συνθήματα. Κάπως έτσι, το κουαρτέτο αποδείχθηκε σε ένα από τα πιο γερά χαρτιά της 2ης μέρας του Vive Le Punk Rock 2019, μην αφήνοντας κανέναν στο An Club να κάθεται απλά και να τους χαζεύει.
Septic Psychos
Σε τελείως διαφορετική κατάσταση από τους Systemik Viølence βρίσκονταν οι Άγγλοι Septic Psychos. Χαμογελαστοί και με διάθεση για χιούμορ ήδη ακόμα και πριν ξεκινήσει το δικό τους set, έδειξαν να απολαμβάνουν το όλο γεγονός και –χωρίς νοσταλγία– υποστήριξαν ότι τα πράγματα είναι καλύτερα τώρα για την punk σκηνή. Με προσδοκία λοιπόν να στήσουν ένα πάρτυ, απέφυγαν την πολυλογία και έκαναν την πρώτη κίνηση: “Get Off Your Phone” και "More Beer", μετά χορωδίας ...ρεψιμάτων από κάθε μέλος του σχήματος.
Δεν έλειψε βέβαια από το set και το "Τhe Thatcher", διανθισμένο με χαρακτηρισμούς όπως «The bitch!», στους οποίους το κοινό επικροτούσε. Ο frontman φορούσε το γνωστό μπλουζάκι «Not Racist Just Bald!» (τίτλος περίφημου δίσκου τους από το 2012), ενώ την εμφάνισή της έκανε και μία περούκα, με την οποία κι έπαιζε κατά τη διάρκεια του τραγουδιού. Κάτι που τόνισε τον αντιφασιστικό χαρακτήρα των Septic Psychos, δίνοντας έναν ακόμα λόγο για μία παραπάνω μπύρα στο “Drinking With The Punk Rock Family”.
Κροταλίας
Σειρά είχε ένα ακόμα ελληνικό γκρουπ, οι Κροταλίας. Οι οποίοι επέλεξαν ως intro τους επί σκηνής ένα στιγμιότυπο σαν από ντοκιμαντέρ σχετικά με τη φύση του ομώνυμου φιδιού. Τα 3 πρώτα τραγούδια απασχολήθηκαν έντονα με τα φυσικά φαινόμενα, με τους στίχους να γλυκίζουν αρκετά, φέρνοντας κατά νου έντεχνες ποιητικότητες. Ενώ όμως είχε αρχίσει να διαφαίνεται η απογοήτευση, το παιχνίδι άλλαξε.
“Ασφάλεια”, "Πυρηνικά Παιδιά”, και "Κύματα" ήταν μερικά από τα τραγούδια που έκαναν μέχρι και τον φωτιστή και τον ηχολήπτη να χτυπιούνται πάνω από τις κονσόλες τους στα μετόπισθεν του An –γνώριζαν μάλιστα και τους στίχους. Ίσως βέβαια αυτός ο υπερβάλλων ενθουσιασμός να ήταν η αιτία που ο φωτιστής αποφάσισε να μας επιδείξει τι κάνουν όλα τα κουμπάκια που είχε μπρος του, ταλαιπωρώντας σε κάποιες φάσεις τα μάτια μας.
Junkheart
Το τελευταίο ελληνικό συγκρότημα της βραδιάς άκουγε στο όνομα Junkheart και δημιουργήθηκε από 2 μέλη των KillCat, τον Τζίμη και τον Νικολάκη (αμφότεροι με πάνω από 20 χρόνια στην underground σκηνή), στους οποίους προστέθηκαν στη συνέχεια οι Βαγγέλης Δήμος & Μητσαμόκ. Η εμφάνισή τους στάθηκε καταπληκτική: στο τέλος του set, άφησαν τη σκηνή με ιδρωμένα πατώματα και τον κόσμο να προσπαθεί να ανασάνει.
(Junkheart / © Γιώργος Αργυρόπουλος)
Η αντιεξουσιαστική τους ματιά, το νεύρο του παιξίματός τους, η βραχνή φωνή του frontman, αλλά και ο ελληνικός στίχος δημιούργησαν μια ιδιαίτερη πώρωση, που δεν είχε παρατηρηθεί ξανά μες τη βραδιά. “Καμιά Πατρίδα”, “Φαντάσματα” και "Τόσο Μακριά" φρόντισαν να ξεσηκώσουν με το παραπάνω κυρίως τους 20άρηδες ανάμεσα στο κοινό, οι οποίοι και υπερτερούσαν σε αριθμό τη 2η μέρα του Vive Le Punk Rock.
Μπορεί ο τραγουδιστής των Junkheart να είχε μια κάποια συστολή απέναντι στον κόσμο, δεν την άφησε όμως να βγει όσο βρισκόταν στη σκηνή. Με περισσή λοιπόν εξωστρέφεια και ένταση, το εγχώριο σχήμα εκπλήρωσε ένα γενναιόδωρο 30άλεπτο, αφήνοντας ικανοποιημένο και τον πιο απαιτητικό.
The Mau-Mau's
Με αρκετό κόσμο να έχει πια αποχωρήσει από το An Club, αλλά και με μια δόση δακρυγόνου να μπαίνει στον χώρο από επεισόδια που γίνονταν έξω στα Εξάρχεια, υποδεχτήκαμε τους Mau-Mau's με έντονο τσούξιμο στα μάτια. Ανεβαίνοντας μάλιστα στη σκηνή, ο τραγουδιστής τους Chris Taylor όχι μόνο κατάγγειλε το γεγονός, αλλά μας σύστησε και να μην εμπιστευόμαστε ποτέ μπάτσο.
Με έντονο το αντικατασταλτικό αίσθημα και με τραγούδια-σφηνάκια στη διάρκεια σαν τα “Crisis”, “Images” και "Religious Rights", οι πρώτες μοϊκάνες της 2ης μέρας ξεπρόβαλαν στις μπροστινές σειρές, φέρνοντας μαζί τους και το πρώτο crowd surfing της βραδιάς. Η επιστροφή του ιστορικού σχήματος μετά από 34 χρόνια και η πρώτη αυτή εμφάνισή τους εκτός Αγγλίας (μετά την επανασύνδεση) τους βρήκε να συνεχίζουν με την ίδια δυναμική –ίσως ακόμα πιο συνειδητοποιημένους, με την ίδια πάντως επιθυμία να σταθούν στο σανίδι.
Με ένα κομμάτι ...30 δευτερολέπτων για encore, λέγοντάς μας να προσέχουμε στον δρόμο και με ένα «fuck off!» για όσους επέμεναν για κάτι παραπάνω, έληξε το live και έκλεισε και το διήμερο φεστιβάλ.
{youtube}viFFdqkicMw{/youtube}
