Αποθεώθηκε η Kovacs στο Piraeus Academy το Σάββατο. Και όχι άδικα, αφού έδειξε για ακόμη μία φορά πώς τα ψεγάδια και οι ήττες μιας ζωής μπορούν να λάμψουν με τσαγανό, αλλά και με ένα μοναδικό φωνητικό ταλέντο, που δεν κουρνιάζει πίσω από σταριλίκια και καθωσπρεπισμούς.
«Asshole, I’m not afraid» ήταν ο πρώτος στίχος που ακούστηκε από τα χείλη της στο κατάμεστο Piraeus Academy, ο πρώτος από το “I Better Run”, κάνοντας εξαρχής τις συστάσεις για την ανατριχιαστική Kovacs που θα παρακολουθούσαμε να τσαλακώνεται και να ανασυγκροτείται σε ανύποπτο χρόνο για την επόμενη μιάμιση ώρα.
Κρατώντας ισορροπία ανάμεσα στους 2 της δίσκους, η Ολλανδή τραγουδίστρια παρουσίασε ένα καλοδουλεμένο πρόγραμμα, με τη νέα της μπάντα ντυμένη στα μαύρα να πλαισιώνει τις soul, R'n'B και pop συνθέσεις. Οι οποίες είχαν ως ακρογωνιαίο λίθο τη στεντόρεια, οριακή φωνή της –μια φωνή σε πλήρη αντίφαση με το μικρόσωμο και εύθραυστο της όψης της, το οποίο διαψεύδεται βέβαια περίτρανα σε κάθε ερμηνευτικό ρεσάλτο: από το "Diggin" στο "Play Me" και από το σπαρακτικό "Mama & Papa" στο καυστικό "Adickted".
Ακόμα και έναν χρόνο μετά την τελευταία της κυκλοφορία, ωστόσο, η ισορροπία αυτή ανάμεσα στα 2 άλμπουμ ανέδειξε αβίαστα τις αδυναμίες του ελληνικού κοινού, που αδημονούσε να ακούσει το "My Love" και το "The Devil You Know". Τέσσερα χρόνια μετά το Shades Of Black (2015), είναι ακόμα οι μεγαλύτερες επιτυχίες της στη χώρα μας.
Έχοντας ως συνθετική και ερμηνευτική βάση κυρίως soul αναφορές, η Sharon Kovacs καταπιάνεται στον τελευταίο της δίσκο και με πιο εύπεπτες, pop υφής συνθέσεις (όπως το "The Weekend"). Φαίνεται όμως πρόθυμη να εξερευνήσει κι άλλο τα όρια που μπορεί να αγγίξει με την ερμηνευτική της ισχύ, φλερτάροντας ακόμα και με το trip hop και την R'n'B αισθητική του "Oblivion" ή με πιο απογυμνωμένες μπαλάντες. Όπως π.χ. το "Final Song", το οποίο κι άφησε πράγματι για τελευταίο κομμάτι της βραδιάς, αποχαιρετώντας ένα κοινό που δεν τη χόρταινε.
Με ελπίδα για όσα θα ακούσουμε στο μέλλον, το φαινόμενο Kovacs ευτυχώς δεν απαρτίζεται από ένα ερμηνευτικό ταλέντο και μια χαρακτηριστική χροιά, αλλά συμπληρώνεται από μια σχεδόν αιφνιδιαστική ειλικρίνεια· η οποία μπορεί να αγγίζει τα όρια του «άβολου», αλλά δεν παύει να είναι αυθεντική.
Ξαπλώνοντας στο πάτωμα, ρίχνοντας το μικρόφωνο πάνω της, πειράζοντας την κιθάρα της Estelle Stijkel, κάνοντας τράκα από το κοινό ή από τον David Hoogerheide στα πλήκτρα, γελώντας ή ξαναξεκινώντας το "50 Shades Οf Black" –γιατί λάθη συμβαίνουν– η Sharon Kovacs δεν κρύβει την αδεξιότητα και τα ψεγάδια της: είναι ακριβώς αυτά που διαμόρφωσαν την ίδια και τον ήχο της, κερδίζοντας μια αξιοσημείωτη αποδοχή.
Κι όσο για την αγάπη που εισπράττει από το κοινό της, δεν φαίνεται να πρόκειται για μια αγάπη δεδομένη ή σε απόσταση «σκηνής». Στο τέλος δηλαδή της συναυλίας δεν δίστασε να κατέβει στον κόσμο για να αγκαλιάσει και να ευχαριστήσει προσωπικά μία από τις θαυμάστριες, για τον φάκελο που της χάρισε κάπου στη μέση της βραδιάς –αισθάνθηκε μάλιστα άβολα που δεν μπορούσε να τον ανοίξει εκείνη την ώρα.
Όλα αυτά ήταν βέβαια μικρές λεπτομέρειες, που ωστόσο σκιαγραφούσαν χαρακτηριστικά την περσόνα της Sharon Kovacs. Η οποία δεν έχει μόνο τη φωνή, αλλά και την ιδιοσυγκρασία μιας φιγούρας τσακισμένης και τσαλακωμένης, που βρήκε τον τρόπο –αλλά και την ανταπόκριση– ώστε να κάνει τις πληγές και την απόρριψη κινητήριο δύναμη μιας διεθνούς καριέρας, μόλις στα 27 της χρόνια.
Στο άνοιγμα του προγράμματος βρέθηκαν οι Crashes, ένα αθηναϊκό rock 'n' roll τρίο που κέρδισε μεγάλη μερίδα του κοινού, όχι μόνο για το εκκεντρικό και ετερόκλητο ντύσιμό του, αλλά και για το επιτυχές ζέσταμα της ατμόσφαιρας, το οποίο ανέλαβε με προσωπική πρόσκληση της Sharon Kovacs. Παρά το νεαρό της μουσικής τους δραστηριότητας, η setlist τους αφιερώθηκε στο πρώτο τους EP The Crashes (2018), με το "Her Majesty" και το "She’s Howling" να στήνουν κερκίδα στις μπροστινές σειρές του Piraeus Academy.
{youtube}mDqRA1EwkXE{/youtube}
