Ένας φίλος αναρωτιόταν πριν από λίγες μέρες στο F/B προφίλ του «Είναι κακό που θεωρώ αδιανόητο, όποιος πιστεύει ότι ακούει προοδευτική μουσική, να χάσει το live των Leprous;». Οπαδική τρέλα, θα μπορούσε να πει κάποιος, δύσκολα όμως θα μπορούσε να αρνηθεί ότι –ως έναν βαθμό– η απόλυτη αυτή φράση περιέχει μια αντικειμενική αλήθεια: λίγα συγκροτήματα πλέον μπορούν να δηλώνουν υπεύθυνα ότι συνθέτουν, ενορχηστρώνουν και εκτελούν προοδευτική μουσική, τουλάχιστον με τον τρόπο που το κάνουν οι Leprous.
Στα 10 χρόνια της δισκογραφικής τους παρουσίας, οι Νορβηγοί άφησαν από τη μία να τους παρασύρουν όλες οι σημαντικές εκφράσεις του progressive rock, ταυτόχρονα όμως δεν δίστασαν να τις αποδομήσουν και να τις ξανασυνθέσουν κάτω από τη δική τους λοξή ματιά· καταφέρνοντας έτσι να αποκτήσουν φανατικούς φίλους ή πολέμιους και να αποφύγουν τους επιζήμιους ουδέτερους.
Τη συναυλία ξεκίνησαν οι επίσης Νορβηγοί 22, οι οποίοι κέρδισαν την προσοχή όσων είχαν μαζευτεί από νωρίς στο Fuzz με τη σκληρή, ηλεκτρονική τους pop. Παρά τα προβλήματα που υπήρξαν στον ήχο, κατάφεραν να απλώσουν τα ηλεκτρονικά ηχοχρώματά τους, πάνω στα οποία ο κιθαρίστας Magnus Børmark έστησε έναν αλλόκοτο εκστατικό χορό, ενώ ο τραγουδιστής Per Kristian Trollvik πρόφερε τις λέξεις με έναν τρόπο που πρόδιδε βαθιά ευαισθησία. Δεν ήταν τόση η συνάφειά τους με το μουσικό πνεύμα της βραδιάς –και, πιθανότατα, ούτε με τα γούστα των παρευρισκομένων– ωστόσο ήταν πειστικοί και κατάφεραν με την επί σκηνής ενέργειά τους να μας προετοιμάσουν για όσα σπουδαία ακολούθησαν, από τη στιγμή που εμφανίστηκαν μπροστά μας οι Agent Fresco.
Βλέπετε η Ισλανδία, εκτός από τη θρυλική εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της και τους διάσημους ατμοσφαιρικούς μεταλλάδες Sólstafir, διαθέτει και αυτήν τη σπάνια μπάντα, η οποία φαινομενικά μόνο ανήκει στη σύγχρονη σκληρή μουσική, αφού η ψυχή της είναι ολοκληρωτικά δοσμένη στην τζαζ. Το κλειδί του ήχου τους βρίσκεται στο πίσω μέρος της σκηνής, όπου ένας εκπληκτικός ντράμερ, βγαλμένος από το κινηματογραφικό Whiplash, έκανε επίδειξη δύναμης, τεχνικής και παντρέματος μουσικών ειδών.
Ξεκινώντας από εκεί, οι Agent Fresco άλλοτε δημιουργούσαν κλειστοφοβικά τοπία με τις κοφτές ριπές των εγχόρδων και άλλοτε άνοιγαν παράθυρα γαλήνης με τη μελωδία των πλήκτρων, για να έρχεται κάθε φορά ο ταλαντούχος κύριος Arnór Dan Arnarson να δίνει την τελική λύση στο δράμα με τη μοναδική μελωδικότητα της φωνής του και τον τρόπο με τον οποίον βίωνε επί σκηνής τους στίχους του. Κερασάκι στην τούρτα ήταν τα 3 ακυκλοφόρητα ακόμα τραγούδια τους, που έδειξαν ότι το αριστουργηματικό Destrier του 2015 θα βρει άξιο διάδοχο· και όσοι αγαπούν την προοδευτική μουσική, άλλο ένα κόσμημα για τις συλλογές τους.
Setlist
(νέο τραγούδι)
Howls
Wait for me
(νέο τραγούδι)
Pyre
Implosions
Dark water
(νέο τραγούδι)
See Hell
Eyes of a cloud catcher
The Autumn Red
Το Fuzz είχε πλέον γεμίσει ικανοποιητικά όταν η ασκητική μορφή του Raph Weinroth-Browne, με το τσέλο ανάμεσα στα πόδια, μας χάρισε μια υποβλητική εισαγωγή-προπομπό σε μια εμφάνιση των Leprous που έμελλε να αποδειχθεί μυθική. Προφανώς και δεν περιμέναμε αυτήν τη συναυλία για να διαπιστώσουμε την αξία τους, ωστόσο ο τρόπος με τον οποίον κατάφεραν να μας καθηλώσουν ήδη από το εναρκτήριο “Bonneville”, συναντάται πια σε ελάχιστες μπάντες. Απίστευτα δεμένοι μουσικά και κινησιολογικά, άφησαν άναυδους τους μπροστινούς, σε τέτοιον βαθμό, ώστε ακόμα και η βλαβερή συνήθεια της θέασης μέσω κινητού σχεδόν εξαλείφθηκε!
Βεβαίως, για μια μπάντα που διανύει τις πιο επιτυχημένες μέρες της καριέρας της και περιοδεύει ακατάπαυστα, ο επί σκηνής συγχρονισμός μοιάζει κάτι το αυτονόητο. Το να επιτυγχάνεται όμως σε αυτόν τον βαθμό και μάλιστα δεδομένης της επιλογής των Leprous να ανανεώνουν κάθε βράδυ τη setlist τουλάχιστον κατά το ήμισυ –και με αλλαγμένη τη σειρά των σταθερών τραγουδιών– τότε γίνεται πια κάτι το σπουδαίο.
Αυτό το στοιχείο του απρόβλεπτου, ζωήρεψε ακόμα περισσότερο το ενδιαφέρον αλλά και την έκπληξη του κοινού, που ανταποκρινόταν ωστόσο με μεγάλη συνέπεια στο διαρκές πήγαινε-έλα ανάμεσα στους δίσκους, ακόμα και σε τραγούδια σαν το “Red” ή το “Mb Indifferentia”, τα οποία σπάνια συμπεριλαμβάνονται στις setlist των εμφανίσεών τους. Κι αν η ανταπόκριση στα outsiders ήταν ικανοποιητική, βάλτε με το μυαλό σας τι γινόταν σε τραγουδάρες σαν τα “Third Law” και “From The Flame”. Ακόμα και ο μόνιμα φευγάτος Einar Solberg έριχνε ματιές θαυμασμού και απορίας, βλέποντας νέους ηλικιακά οπαδούς να γίνονται ένα με τη φωνή του και συνολικά με το καλλιτεχνικό όραμα των Leprous, οι οποίοι έβγαλαν τον προοδευτικό ήχο από τις κλινικές και τον έκαναν ξανά ζωντανό και επικίνδυνο. Έστω και αν είναι καμουφλαρισμένος κάτω από κυριλέ κουστουμάκια και περίτεχνες φράντζες.
Δεν ξέρω αν το «από Αύγουστο χειμώνα» που λέει η παροιμία ισχύει, πάντως αυτόν το Σεπτέμβρη το πάγωμα του αέρα ήταν απότομο και απόλυτο. Χωρίς υπερβολές αλλά και χωρίς εκπτώσεις, οι Σκανδιναβοί ήρθαν, είδαν και κατέκτησαν επάξια μία περίοπτη αναφορά στα συναυλιακά χρονικά της χώρας μας, καθώς και μια θέση στις μελλοντικές μουσικές συζητήσεις, όπου όσοι έζησαν τα παραπάνω θα μιλάνε με πάθος για το «αδιανόητο της απουσίας από αυτήν τη συναυλία, όσων πιστεύουν ότι ακούν προοδευτική μουσική».
Setlist
Bonneville
Third Law
Illuminate
The Flood
From the flame
Red
MB Indifferentia
Golden prayer
Stuck
Echo
Angel
1st Encore
The price
Mirage
2nd Encore
Slave
{youtube}l1JnIYDi5Ko{/youtube}
