Μεγαλώνοντας, είχα την εντύπωση ότι οι Immortal είναι ίσως η πιο ευτυχισμένη παρέα που κατάφερε να γίνει black metal συγκρότημα. Μια παρέα αποτελούμενη από ένα δίδυμο καλών παιδιών, μέσα σε μια σκηνή στην οποία πρέπει να κάνεις ακροβατικά για να μην πετύχεις κάποιον που να έχει καταδικαστεί. Συνυπολογίζοντας και την αίσθηση μιας πολύ καλής σχέσης μεταξύ Abbath και Demonaz, που με έκανε να πιστεύω ειλικρινά κάποιες φορές πως πρόκειται για αδέρφια, οι Immortal ήταν ένα αποκούμπι αθωότητας. Σε αυτό φυσικά συντέλεσε και η γραφικότητα των παλιών τους βιντεοκλίπ, το λειωμένο corpsepaint σε εκείνη τη θρυλική εμφάνιση στο Rockwave του 1999, ακόμη και η στιχουργική λατρεία του χειμώνα.
Γι' αυτό και η είδηση του 2015 πως ο Abbath πήρε πόδι από το γκρουπ, με άφησε άναυδο. Ακόμη χειρότερα ένιωσα όταν άκουσα για τη δικαστική διαμάχη που έτρεξε για την κηδεμονία του ονόματος. Άσχημα γεγονότα, τα οποία επιβεβαιώνουν την άποψη πως η εκκοσμίκευση κάνει κακό στο black metal. Δεν είναι δυνατόν οι τύποι που κυνηγιόντουσαν μέσα στα δάση υπό το φως πυρσών φορώντας μανδύες στο “Call Of The Wintermoon” να τρέχουν σε δίκες. Είναι στενάχωρο όταν το άτομο με τη φαινομενική διπλή οδοντοστοιχία (όπως αποκαλύφθηκε στο βίντεο του “Blashyrkh”), και ίσως το πλέον αναγνωρίσιμο corpsepaint στον πλανήτη, αποδεικνύεται ότι έχει και κάποια θνητή υπόσταση.
Οι Immortal είναι πλέον οι Demonaz & Horgh· και με το Northern Chaos Gods αποδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο ότι ο Abbath ήταν μια βασική, αλλά όχι αναπόσπαστη μονάδα του συγκροτήματος. Πιθανώς, μάλιστα, τα τελευταία χρόνια να λειτουργούσε ως τροχοπέδη, μιας και το φετινό τους πόνημα είναι σίγουρα ό,τι καλύτερο έχουν ηχογραφήσει μετά το At The Heart Of Winter του 1999. Κι αυτό γιατί αφήνουν κατά μέρους τα συνθετικά αναμασήματα καθώς και το φλερτ με το καθαρό heavy, επικεντρώνοντας αποκλειστικά στο δριμύ ψύχος που ήξεραν τόσο καλά να μεταλαμπαδεύουν.
Ο δίσκος μοιάζει λοιπόν σαν την ευθεία συνέχεια του υπερσιβηρικού Battles In The North του 1995, θεματολογικά (με ευθεία επιστροφή στο Blashyrkh), αλλά και μουσικοσυνθετικά, με λίγη πάχνη από το λατρεμένο At The Heart Of Winter. Από το καλημέρα με την καταιγίδα blast beats του "Northern Chaos Gods", οι Immortal φαίνεται να έχουν επιστρέψει σε λημέρια που εδώ και χρόνια ήταν θαμμένα σε παγετώνες, προσφέροντας 42 λεπτά σιδηροδρομικού, χιονισμένου black metal.
Συνθετικά, η νοσταλγία είναι δυνατή. Συναντάμε παλιά δομικά υλικά: σκαφτά riffs με περήφανη καταγωγή από τα τρία πρώτα Bathory, απέραντες, μεγαλειώδεις mid-tempo ατμόσφαιρες που λειτουργούν ως η καταλληλότερη τουριστική ατραξιόν για τη σκανδιναβική φύση, και βέβαια τόνους πάγου. Ακόμη και τα ακουστικά ιντερλούδια τα οποία υπάρχουν στο “Gates To Blashyrkh” και στο “Mighty Ravendark” (από τα καλύτερα του δίσκου) είναι σχεδόν αυτούσια –ξεδιάντροπα, θα πουν οι κακές γλώσσες– σηκωμένα από το πρωτότυπο “Blashyrkh” και το “At The Heart Of Winter”. Φυσικά η χροιά του Abbath λείπει, αλλά ο Demonaz γεμίζει επάξια στο φωνητικό κενό. Η παραγωγή έχει γίνει από τον Peter Tägtgren, ο οποίος γίνεται Pytten στη θέση του Pytten, πετυχαίνοντας ένα τελείως Grieghallen Studio αποτέλεσμα.
Όσο συμπαθής φιγούρα και να είναι ο Abbath, μετά από πολλές ακροάσεις του Northern Chaos Gods μόνο θετικά μπορώ να δω την αποχώρησή του από το συγκρότημα. Εδώ έχουμε έναν δίσκο που ναι μεν είναι βουτηγμένος στη νοσταλγία και στο παρελθόν, αλλά είναι τόσο καλοφτιαγμένος και τόσο χαρακτηριστικά Immortal, ώστε φέρνει παγωμένα δάκρυα στα μάτια. Επιστροφή λοιπόν σε κάτασπρα τοπία και κάστρα, εκεί όπου δεν υπάρχει όριο μεταξύ γης και ουρανού και το καλοκαίρι είναι απλά μια φανταστική ιστορία των κορακιών του Blashyrkh.
{youtube}c5uP9PlEDro{/youtube}
