Η επίσκεψη των Profanatica στην Ελλάδα στέκει από μόνη της ως γεγονός κοσμοϊστορικής σημασίας στον ακραίο metal χάρτη. Ειδικά εφόσον ενδέχεται να αποτελούν την πρώτη αυθεντική black metal μπάντα από την Αμερική, λόγος για τον οποίον τους αφιερώθηκε κι ολόκληρο τεύχος της στήλης Dead as Dreams (εδώ). Βέβαια, παρέμενε ερωτηματικό τι ενδιαφέρον υφίσταται σήμερα για την περίπτωσή τους, όπως και πόσοι θα νοιάζονταν να παραβρεθούν στη συναυλία. Δίχως πολλά-πολλά, όμως, ο δρόμος μάς κατηφόρησε έως το Temple, ώστε να γίνουμε μάρτυρες μιας βραδιάς καθόλα αιματηρής.
Οι Lykaionas ανέλαβαν τον ρόλο του εναρκτήριου σχήματος του event, σε μια εμφάνιση σπάνια για τα δεδομένα τους. Τα βασικά τους μέλη, Porphyrion & Melanaegis, αποτελούν δομικούς πυλώνες του πιο πρόσφατου line-up των Kawir, γεγονός που μόνο τυχαίο δεν μπορεί να θεωρηθεί, τόσο για το κάλλος των στούντιο αποδόσεων, όσο και για τις σκηνικές τους ικανότητες. 12 έτη λοιπόν από το πρώτο ολοκληρωμένο πόνημά τους Luciferian Fullmoon Necromancy (2006), οι Lykaionas κλήθηκαν να αποδείξουν αν αξίζει ο μικρός ντόρος που έχει δημιουργηθεί γύρω από το όνομά τους, παρουσιάζοντας μια καλοδουλεμένη παρουσία και ένα πλήρες, ανανεωμένο line-up.
Ουσιωδέστερος μπροστάρης στα παραπάνω δεν στάθηκε παρά ο Porphyrion: ένας οδηγός μιας αγέλης πάλλευκων λύκων, έτοιμων να κατασπαράξουν ό,τι σταθεί στο διάβα τους. Κραδαίνοντας ένα αυτοσχέδιο σκήπτρο με καρφιά και μια νεκροφαλή πλαισιωμένα επάνω του καθόλα συμμετρικά, οδήγησε τους Lykaionas σε μια εξαιρετική εμφάνιση, που αντάξιά της λίγες μπάντες του εγχώριου ήχου έχουν επιδείξει. Οι αντιδράσεις ωστόσο της πλειονότητας του κοινού σημειώθηκαν μάλλον μουδιασμένες, ακόμη και στη διασκευή του "Devilskin" των Necromantia. Ενδεχομένως, για τον βάσιμο λόγο πως λεόντια μερίδα της προσοχής τραβήχτηκε στην ιστορικότητα των headliners.
Όπως καταλάβατε, παρά την εξαίρετη τήρηση του χρονοδιαγράμματος από την πλευρά της διοργάνωσης, η πλειονότητα του κόσμου κατέφθασε στο Temple με καθυστέρηση. Μόνο δηλαδή με την είσοδο των Rites Of Thy Degringolade στη σκηνή φάνηκε να γεμίζει κάπως ικανοποιητικά ο χώρος, με την τελική προσέλευση να μην αγγίζει τα επιθυμητά επίπεδα. Οι Καναδοί, από την πλευρά τους, ανέλαβαν το ζόρικο έργο να ψυχαγωγήσουν ένα κοινό παντελώς ξένο προς την περίπτωσή τους, η ανυπομονησία του οποίου για τους Profanatica ολοένα και μεγάλωνε. Ο απολογισμός; Ιδιαίτερη επιτυχημένος, κρίνοντας από την προσηλωμένη εστίαση αρκετών, με ορισμένες ιδιαίτερα θερμές, οπαδικές αντιδράσεις να σημειώνονται στην πρώτη σειρά.
Τα ίδια τα μέλη στάθηκαν φυσικά άπταιστα στους ρόλους τους –από τη συνδυασμένη διπλή (και ενίοτε, τετραπλή) φωνητική επίθεση στη δυναμική σκηνική παρουσία, αλλά και στην εξαίρετη απόδοση των πιο τεχνικών μερών του τραγουδιών. Σημειώστε πως ο ένας από τους δύο βασικούς «τραγουδιστές» ήταν ο μαινόμενος ντράμερ Paulus Kressman και θα αντιληφθείτε πως το καταιγιστικό black/death των Rites Of Thy Degringolade σφυρηλατήθηκε σε αμέτρητες ώρες προβών και ζωντανών εμφανίσεων. Στα highlights της setlist θα έθετα το "The Blade Philosophical", όπως και την άτυπη τριλογία "Totality", "Totality's Kommand" και "Totalities Kompletion".
Και τώρα, η νοσηρή ώρα των Profanatica... Ή, αλλιώς, τα απόνερα μιας εμφάνισης με καθόλα ανάμεικτη γεύση. Ξεκινώντας από τα αρνητικά, ήταν η μπάντα με τον κατώτερο ποιοτικά ήχο, σε σημείο τα τύμπανα του Paul Ledney να βγαίνουν εκτός τέμπο στην απόδοση του "Unto Us He Is Born" και οι χειριστές της έγχορδης κιθαριστικής επιδρομής να στρέφονται συχνά προς το μέρος του. Δίχως να εννοώ πως ο ήχος ήταν όσο κακός φαντάζονται ενδεχομένως ορισμένοι, οι προσδοκίες (σε προσωπικό τουλάχιστον επίπεδο) ήταν ιδιαίτερα υψηλές, με αποτέλεσμα να προσγειωθούν κάπως ανώμαλα από τα υπερβολικά σε στάθμες μπάσα.
Δεύτερο αρνητικό στάθηκε η μικρή setlist. ΟΚ, οι διάρκειες των κομματιών τους είναι μικρές· αλλά μιλάμε για 40 λεπτά κουτσουρεμένα και οριακά λιγότερα της support απόδοσης των Rites Of Thy Degringolade. Θα το καταλάβαινα εάν δεν υπήρχε μια σταθερή δισκογραφική πορεία, οι Profanatica όμως έχουν σταθεί συνεπείς στα ραντεβού τους, με αποτέλεσμα την ύπαρξη πληθώρας επιλογών πιθανών προς σκηνική απόδοση. Φυσικά, ένας λόγος για το σύντομο της setlist θα μπορούσαν να σταθούν και οι αντοχές του Ledney, καθώς δεν είναι εύκολο να αποδίδεις τύμπανα και, συγχρόνως, τέτοιου τύπου φωνητικά, στο όχι ιδιαίτερα νεαρό της ηλικίας του.
Στα θετικά, τώρα –τα οποία υπερτερούν των αρνητικών– στάθηκε η επιλογή κλασικών ασμάτων από το προπατορικό παρελθόν τους. Η σύσταση της setlist φάνταζε για την ακρίβεια κάτι περισσότερο από θεϊκή, με τα "Weeping In Heaven", Spilling Holy Blood", "I Arose", "Your Crucifixion Your Death", "Once Removed Savior", "Conceived With Sin" και "Fuck The Messiah" να δεσπόζουν επιβλητικά, εν μέρω ορυμαγδού από riffs. Το κοινό φάνηκε ενθουσιώδες από την πλευρά του, με πολλούς να συμμετέχουν καθόλα ενεργά, επιδιδόμενοι στο σπορ του αεικίνητου headbanging. Μήτε οι κραυγές έλειψαν, μήτε οι επευφημίες, σε ένα set καταιγιστικό από όλες τις απόψεις.
Κατά δεύτερον, και σημαντικό, τα φωνητικά του Ledney ήταν απλά αψεγάδιαστα: τόσο θραυστικά, όσο αποτυπώνονται και στις αντίστοιχες στουντιακές του ηχογραφήσεις. Θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε πως στάθηκαν δομικά και για το γενικότερο vibe της βραδιάς, σε συνδυασμό με μια Ιερομοναχική εμφάνιση, η οποία μόνο τους πιο κολασμένους εφιάλτες ανέσυρε. Το power trio των Profanatica φάνταζε έτσι λίαν ικανό να πρωταγωνιστεί στις πιο αιματηρές ταινίες, και, συνάμα, να εξορύσσει το πιο βέβηλο black metal που ακούστηκε ποτέ επί προσώπου Γης.
Ως κύριο αρνητικό παραμένει πως η βραδιά τελείωσε πάνω που ο κόσμος άρχισε και ζεσταινόταν. Οι παρατεταμένες μάλιστα αντιδράσεις για ένα ανέλπιστο encore μετατράπηκαν σε βραχνά, τονίζοντας έτσι ότι οι Profanatica συγκίνησαν, αλλά δεν έπεισαν πως αποτελούν τους απόλυτους Άρχοντες του αμερικάνικου black metal. Παρά τα όποια ψεγάδια της, ωστόσο, ως εμφάνιση εξακολουθεί να κρίνεται καθόλα ιστορική για τα εγχώρια δρώμενα –ειδικά από τη στιγμή που μπάντες της κατηγορίας αυτής σπανίως μας επισκέπτονται. Ίσως σε μια δεύτερη, πιο μελετημένη επίσκεψη να έδρατταν τη δόξα που τους αναλογεί, την αντίστοιχη δηλαδή της πρωτοπόρας, αλλά και πιο ακραίας μπάντας της αρχέγονης, αρχετυπικής σκηνής.
{youtube}r4WDh86LIHU{/youtube}
