Αυτό κι αν ήταν χριστουγεννιάτικο δώρο για τους οπαδούς του power metal και ειδικά γι' αυτούς που διένυσαν την ...άγρια νιότη τους εκεί κάπου στη δεκαετία του 1990: μία επί σκηνής μίνι μουσική βιογραφία του ξεχωριστού Gus G., ο οποίος έχει παίξει στις 3 από τις 4 μπάντες της βραδιάς, συν την πάντα σημαίνουσα παρουσία των πολυαγαπημένων Rage. Ήταν λοιπόν η καλύτερη αφορμή για να διαπιστώσουμε ότι το είδος παραμένει βροντερό και κοφτερό, έστω κι αν έχουν παρέλθει σχεδόν 2 δεκαετίες από τις ημέρες που αποτελούσε τη βαριά βιομηχανία του metal.
Nightrage
Το ξεκίνημα της βραδιάς άνηκε στους Nightrage, οι οποίοι μετά από πολλές περιπέτειες έχουν επιστρέψει πιο δυνατοί από ποτέ. Με αφορμή την κυκλοφορία του πολύ καλού The Venomous εμφανίστηκαν στο Gagarin σαν special guests· και, παρά τη σχετικά σύντομη διάρκεια του set τους, μας ταρακούνησαν για τα καλά. Πιστοί στις αρχές του σουηδικού μελωδικού death, αλλά με τη σύνθεση των μελών να παραπέμπει σε crossover μπάντα, διανύουν τις πιο ενδιαφέρουσες ημέρες της καριέρας τους.
Μεγάλο συναυλιακό τους ατού ο αεικίνητος Ronnie Nyman, που με το hardcore στυλ του, το απίστευτο εύρος της φωνής του και τη διαρκή επικοινωνία με τις μπροστινές σειρές, κατάφερνε να τραβάει συνέχεια την προσοχή. Δίπλα του …η άλλη όψη του φεγγαριού: ο ζεν Anders Hammer στο μπάσο, με παίξιμο και κίνηση που παρέπεμπε περισσότερο σε funk καταστάσεις. Τέλος, η μοναδική φιγούρα του Μάριου Ηλιόπουλου με το χαρακτηριστικό χαμόγελο μόνιμα στο πρόσωπό του, να κεντάει τη μία μελωδία πίσω από την άλλη, επιβεβαιώνοντας ότι παραμένει μεταξύ των κορυφαίων της σκηνής.
Ήταν συνολικά μια απολύτως πειστική εμφάνιση, μα και η καλύτερη εισαγωγή για την τόσο υποσχόμενη βραδιά.
Setlist
Being nothing
In Abhorrence
Scathing
The Venomous
Stare to infinity
Affliction
Spiral
Mystic Prophecy
Συνέχεια με τους Mystic Prophecy του Δημήτρη Λιαπάκη, οι οποίοι 6 χρόνια μετά την τελευταία εμφάνισή τους στην Αθήνα –και περίπου 20 από το ξεκίνημά τους– απολαμβάνουν τη μεγαλύτερη δημοσιότητα που είχαν ποτέ, με αφορμή το περσινό War Brigade.
Εδώ τα πράγματα ήταν σαφώς πιο παραδοσιακά. Κλασικό χεβιμεταλλάδικο στήσιμο και attitude, με ξεκάθαρη διάθεση να προσφέρουν διασκέδαση. Και η αλήθεια είναι ότι το κατάφεραν με μεγάλη επιτυχία. Με επιλογές γρήγορων και πιασάρικων τραγουδιών, η μπάντα μας ξεσήκωσε από την αρχή και μας διατήρησε …ξεσηκωμένους, μιας και ο έμπειρος Λιαπάκης φρόντιζε να μας βάζει στο παιχνίδι με διάφορα επικοινωνιακά κολπάκια, κάνοντας την εμφάνισή τους σχεδόν interactive. Ειδικά σε στιγμές σαν τα “Metal Brigade” και “We Kill! You Die!”, πέραν από το ξελαρύγγιασμα της πλειονότητας του κόσμου στα ρεφραίν, έπεσε και πολύ γέλιο, ανεβάζοντας τη διάθεση όλων σε γιορτινά επίπεδα.
Πέραν του απολαυστικού frontman, σημείο αναφοράς για τους Mystic Prophecy είναι και η παρουσία της μόρτισσας Joey Roxx στο μπάσο. Μιλάμε για μορφάρα, η οποία άλλοτε παρίστανε τον Steve Harris με το πόδι στο ηχείο και το μπάσο στραμμένο στο κοινό, άλλοτε κινούταν σε στυλ Chuck Berry και άλλοτε κυλιόταν στα σανίδια. Απλά μοναδική!
Κερασάκι στην τούρτα το φινάλε του set με διασκευή "Paranoid", η οποία έβαλε στην πρίζα και τους ελάχιστους που μέχρι εκείνη την ώρα παρέμεναν παρατηρητές στο πάρτι που είχε στηθεί.
Setlist
Kill the Beast
Savage Souls
Killhammer
Burning Out
The Crucifix
We Kill! You Die!
Metal Brigade
War Panzer
Ravenlord
Paranoid (Black Sabbath cover)
Rage
Η ώρα των Rage είχε φτάσει και το group της 40 παρά κάτι ηλικιακής κλάσης έπαιρνε θέσεις μάχης. Όσο κι αν είναι αλήθεια ότι η μπάντα του Αρχηγού Peavy δεν βγάζει πια τα διαμάντια του παρελθόντος, άλλο τόσο αλήθεια είναι ότι μετά από 21 δίσκους διαθέτει τέτοιον πλούτο συνθέσεων, ώστε θα μπορούσε να παίζει 2 μέρες συνεχόμενα και πάλι να σου αφήνει την αίσθηση ότι κάποια από τις επιτυχίες της λείπει.
Με επιλογές τραγουδιών από όλη τη διαδρομή τους και τους συνοδοιπόρους του Αρχηγού να δίνουν και την ψυχή τους επί σκηνής, οι Rage κατάφεραν με μεγάλη ευκολία να κάνουν μια εμφάνιση αντάξια της ιστορίας τους, να συγκινήσουν τους παλιούς και να δείξουν στους νεότερους τι σημαίνει γράφω εύληπτες αλλά όχι γλυκανάλατες μελωδίες, τι σημαίνει παίζω με όλη μου την ένταση χωρίς να κάνω θόρυβο και, τέλος, τι σημαίνει παίζω τεχνικά, χωρίς να υπάρχει τίποτα περιττό στο παίξιμό μου. Η χροιά του Peavy παραμένει αναλλοίωτα ανατριχιαστική και το «είναι τρελός ο καραφλός» που δόνησε την ατμόσφαιρα στο Gagarin μετά το αγέρωχο “My Way” ήταν μια ειλικρινής και δίκαιη αναγνώριση για ένα από τα τοτέμ του ευρωπαϊκού metal.
To encore της εμφάνισής τους, ήταν μία ακόμα επιβεβαίωση του μοναδικού δεσμού τους με το ελληνικό κοινό, καθώς, όταν έκαναν να φύγουν από τη σκηνή, σύσσωμο το Gagarin άρχισε να τραγουδάει το ρεφραίν του “Higher Than The Sky”, με τη μπάντα να γυρίζει πίσω και να το παίζει μοναδικά: γκαζωμένη εκτέλεση του πρωτότυπου, πέρασμα από το "Holy Diver" (όπου ο Marcos Rodriguez αποδείχθηκε πέραν από ικανότατος κιθαρίστας και πολύ καλός τραγουδιστής) και φινάλε με τον Peavy και το κοινό να τραγουδάνε unplugged το ρεφραίν, ξανά και ξανά. Απλά καταπληκτικοί!
Setlist
Justify
The Crawling Chaos
From the Cradle to the Grave
Black in Mind
My Way
Season of the Black
End of All Days
Turn the page
Sent by the Devil
Blackened Karma
Solitary Man
Don't Fear the Winter
Higher Than the Sky
(incl. Cover of Holy Diver by Dio)
Firewind
Το κλείσιμο της βραδιάς άνηκε στους Firewind του Gus G, του μεγαλύτερου ίσως star που έχει αναδείξει η ελληνική metal σκηνή μέχρι σήμερα. Και η λέξη star δεν αφορά τόσο τις αδιαμφισβήτητες τεχνικές ικανότητές του, αλλά τον αέρα που αποπνέει πάνω στη σκηνή, ο οποίος μαγνήτισε τους φωτογραφικούς φακούς, ώθησε το κοινό σε ανελέητο air-guitaring και φυσικά έφερε στις πρώτες γραμμές όλον τον διαθέσιμο γυναικείο πληθυσμό του Gagarin. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τη σχολή Ozzy, ο Gus την έβγαλε με άριστα: τα εφόδια που μάζεψε αποτυπώνονται σε κάθε πόζα και κίνησή του.
Όμως, ο πλανήτης Firewind έχει ζωή και πέραν του Gus G. Στη δισκογραφική τους επιστροφή μετά από μια πενταετία αδράνειας, έχουν την ευτυχία στην εμπροσθοφυλακή τους να διαθέτουν τον τεράστιο μουσικό που λέγεται Bob Katsionis στην πιο ώριμη φάση της καριέρας του, καθώς κι έναν frontman-αποκάλυψη. Ο Henning Basse, μπορεί εμφανισιακά να παραπέμπει περισσότερο στον Ντέμη Ρούσσο παρά σε αφηγητή των επικών ιστοριών που περιγράφουν οι στίχοι του γκρουπ, διαθέτει ωστόσο μια τεράστια φωνάρα και κατέχει άριστα τη θεατρικότητα και το χάρισμα της επικοινωνίας με το κοινό.
Βασιζόμενοι στο πρόσφατο Immortals –τον καλύτερο έως τώρα δίσκο τους– και δείχνοντας να παίρνουν ενέργεια από την αγάπη του ελληνικού κοινού, οι Firewind τα έδωσαν όλα, σε μια τεχνικά αψεγάδιαστη εμφάνιση, κλείνοντας έτσι με τον καλύτερο τρόπο αυτό το mini festival. Ειδικά στην τριάδα "Hands Οf Τime, "Wars Οf Ages" και "Lady Οf 1000 Sorrows", η οποία αποτέλεσε την κορύφωση του set, ήταν τόσο πειστική η απόδοσή τους, ώστε σε έβαζαν στη διαδικασία να αναρωτηθείς για το τι μπορούν να πετύχουν αν αντιμετωπίσουν το γκρουπ σαν βασικό project, συγκεντρώνοντας σε αυτό όλες τους τις δυνάμεις.
Όπως και να 'χει, ήταν μια εμφάνιση που επιβεβαίωσε τις ικανότητές τους και μας άνοιξε την όρεξη για ακόμα μεγαλύτερα πράγματα. Ήταν δε συγκινητική η κίνησή τους να αφιερώσουν το τελευταίο κομμάτι της βραδιάς στον «Πολωνό», αυτήν την τόσο αγαπημένη μορφή της ελληνικής metal κοινότητας: το κενό του στο κάγκελο κάθε συναυλίας, μοιάζει δυσαναπλήρωτο. Τους τιμά κάτι τέτοιο, γιατί δείχνει ότι η αναγνώριση και η δημοσιότητα που απολαμβάνουν πια, δεν τους έκανε να αισθάνονται λιγότερο οπαδοί, ούτε υπερόπτες. Κάτι που δεν είναι καθόλου αυτονόητο.
Setlist
Ode to Leonidas
We Defy
Head Up High
Few Against Many
Between Heaven and Hell
Back on the throne
World on Fire
The Fire and the Fury
Hands of Time
Wars of Ages
Lady of 1000 Sorrows
Mercenary Man
I am the anger
Tyranny
Encore
Live and Die
Wall of Sound
Falling to Pieces
{youtube}hhmOlZuzh5c{/youtube}
