Από τον Οκτώβριο 2005 που εκδιώχθηκε από τους Nightwish, είναι γεγονός ότι η Tarja Turunen δεν τα έβαψε μαύρα. Ακολουθεί τη σόλο πορεία της, έχοντας κυκλοφορήσει μια σειρά «συμπαθητικών» rock άλμπουμ, που κατόρθωσαν να τη διατηρήσουν στο προσκήνιο. Επιπρόσθετα, έβγαλε και 2 δίσκους κλασικής μουσικής, ενώ το 2015 συμμετείχε σαν coach στο The Voice of Finland μαζί με τον Michael Monroe, κάτι που επανέλαβε και το 2016 –μάλιστα, οι νικητές των δύο κύκλων προήλθαν από την ομάδα της!
Η συμμετοχή αυτή μάλλον της έκανε καλό, καθώς μέσα στην περσινή χρονιά βρήκε έμπνευση όχι για μία, αλλά για δύο κυκλοφορίες: πρώτα ήρθε το EP The Brightest Void και λίγο μετά το (full-length) The Shadow Self. Το EP ήταν ένα δώρο προς τους οπαδούς και λειτουργεί ουσιαστικά ως prequel του The Shadow Self. Το αποτελούσαν 9 τραγούδια, ανάμεσα στα οποία υπήρχαν μερικές διασκευές, ένα ντουέτο με τον Monroe, αλλά και η συμμετοχή του Chad Smith των Red Hot Chili Peppers, που έπαιξε ντραμς στο "Eagle Eye". Σημειωτέον, τραγούδια από το The Brightest Void υπάρχουν με διαφορετική ενορχήστρωση και στο The Shadow Self, στο οποίο επίσης βρίσκουμε μια σειρά από guests.
Το άλμπουμ ανοίγει με το “Innocence”, που ξεκινάει με σόλο πιάνο –είναι άλλωστε το κυρίαρχο όργανο εδώ– και σε εκπλήσσει με το πόσο καλά βρίσκει την πολυπόθητη ισορροπία ανάμεσα στη φωνή της Tarja και σε μια σύνθεση πλήρως ολοκληρωμένη. Πρόκειται για το καλύτερο τραγούδι του The Shadow Self με διαφορά και ίσως για το καλύτερο της σόλο καριέρας της. Στο συναυλιακό “Demons In You” είναι η Alissa White-Gluz των Arch Enemy που αναλαμβάνει τα «γρυλίσματα», το γνώριμο από το ΕΡ “No Bitter End” μετατρέπεται σε up-tempo κομμάτι ιδανικό για live, ενώ στο “Love To Hate” είναι και πάλι το πιάνο που κάνει τη διαφορά.
Με τις διασκευές, τώρα, η Tarja διαθέτει ιστορικό, καθώς στο παρελθόν είχε «σκοτώσει» το “Poison” του Alice Cooper και είχε δοκιμαστεί στο “Darkness” του Peter Gabriel. Στο καλοκαιρινό της ΕΡ είπε δίχως μεγάλη επιτυχία το “House Of Wax” του Paul McCartney και άλλαξε τα φώτα (δυστυχώς) στο αξεπέραστο “Goldfinger” της Shirley Bassey. Ευτυχώς στο The Shadow Self διαλέγει να τραγουδήσει το “Supremacy” των Muse, με αξιοπρεπέστατο αποτέλεσμα.
Γενικά, η Tarja βγάζει εδώ μια αίσθηση αυτοπεποίθησης. Ξέρει ότι έχει φωνάρα, συνεργάζεται με μια σειρά από συνθέτες (όπως τον Anders Wollbeck, γνωστό από το “Crucified” των Army Of Lovers), ενώ στο στούντιο συμπράττει μαζί της μια σειρά από γνωστούς μουσικούς, σαν τον Doug Wimbish των Living Colour (μπάσο). Νιώθοντας προφανώς άνετα, δεν διστάζει μάλιστα να αυτοσαρκαστεί ονομάζοντας ένα τραγούδι “Diva”: στο φινάλε, άλλωστε, πάντα ντίβα ήταν –και δεν μετανιώνει ποτέ γι' αυτό.
Η Φινλανδέζα ερμηνεύτρια κατάφερε λοιπόν να βρει τα ιδανικά τραγούδια για να πλαισιώσουν τη φωνή της. Αναδεικνύοντας επιπλέον το πιάνο σε κυρίαρχο όργανο, μπόρεσε να στήσει ένα άλμπουμ συμφωνικού metal που μπορεί να κοιτάξει στα μάτια τις δουλειές της με τους Nightwish. Μπορεί να της πήρε αρκετό χρόνο, μπορεί να ξενίζει λίγο ότι για κάθε σχεδόν κομμάτι έχει χρησιμοποιήσει και διαφορετικό –πάντα ακριβοπληρωμένο– συνθέτη, αλλά όταν υπάρχουν στιγμές σαν το “Innocence”, τα ξεχνάς όλα.
{youtube}6yYccQ0S1yI{/youtube}
