Δέκατο, ομώνυμο και καθυστερημένο λόγω εγκυμοσύνης δισκογραφικό βήμα για την Κολομβιανή χαμαιλέων Shakira Isabel Mebarak Ripol. Ένα άλμπουμ κατά κόρον αφιερωμένο στις δύο αγάπες της ζωής της –τον υιό της και τον πατέρα του, τον Σπανιόλο αμυντικό της Μπαρτσελόνα Gerard Piqué. Ταυτόχρονα, είναι και η πρώτη της αγγλόφωνη κατάθεση εδώ και κοντά 5 έτη, αφού πρώτα μετακόμισε από την Epic στην RCA και έθεσε εαυτόν κάτω από την προστασία της Roc Nation, η οποία και θα τη μανατζάρει για το εύλογο μέλλον.
Ηχογραφημένο διάσπαρτα μεταξύ Βαρκελώνης και Μαϊάμι κι ενώ η δημιουργός του εκτελεί χρέη «προπονητή» στο αμερικάνικο The Voice, το Shakira αποδίδει με σχετική άνεση ένα ποικιλόμορφο σύνολο τραγουδιών, στο οποίο εμπεριέχονται από ποπ και dance έως ροκ και country στοιχεία (μεταξύ άλλων). Και αν το αποτέλεσμα κρίνεται ανομοιόμορφα κατανεμημένο μεταξύ των καλλιτεχνικών αναγκών της ιδίας της Shakira και του (απαραίτητου;) στόχου να ικανοποιηθεί το mainstream ακροαστικό αίσθημα, αυτό δεν βαραίνει την Κολομβιανή σταρ, που σε κάθε περίπτωση προσπαθεί ερμηνευτικά να αναδείξει την πηγαία θελκτική της φύση.
Μακριά λοιπόν από το γεμάτο club hits μοντέλο του She Wolf (2009), όπου κυριαρχούσαν η ηλεκτρονική μουσική και οι μεγάλες συνεργασίες, η Shakira δείχνει εδώ να ακολουθεί (ως επί το πλείστον) μια πιο οργανική προσέγγιση στις συνθέσεις. Εκκινεί μάλιστα τον δίσκο με 3 αξιόλογα τραγούδια από τα οποία ξεχωρίζει (ως προπομπός του όλου εγχειρήματος) το χάρμα οφθαλμών, εκρηκτικό της ντουέτο με την έτερη εξωτική σεξοβόμβα Rihanna στο reggae/rock "Can't Remember To Forget You". Ακολουθούν κατά πόδας τα "Empire" και "You Don't Care About Me", τα οποία αγκαλιάζουν μια εναλλακτική και αρκετά δυναμική ποπ προσέγγιση, που θυμίζει έντονα το στυλ της πρώιμης Alanis Morissette (θεωρήστε τον παραλληλισμό ως κομπλιμέντο).
Δεν είναι όμως και λίγες οι κακοτοπιές. Είτε μιλάμε για τη δευτεροκλασάτη χορευτική νύξη του "Dare (La La La)" προς Βραζιλία και Μουντιάλ πλευρά –συνεχίζει «επάξια» την παράδοση της Shakira με τον θεσμό του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου, ακόμα κι αν υπερτερεί του ανεκδιήγητου "Waka Waka"– είτε για το ατυχέστατο ντουέτο της με τον country κόουτς του The Voice Blake Shelton στο "Medicine" (το οποίο μάλλον σαν κορπορατικό κόλπο προώθησης του σόου μοιάζει, για να λέμε του στραβού το δίκιο), είτε για τη γλυκανάλατη στιχουργική προσήλωση στον Gerard Piqué στα αδιάφορα "23", "Broken Record" και "Spotlight" (με τις κομπρεσαρισμένες κιθαριές του τελευταίου να το αποτελειώνουν). Όλα τους επιλογές που συνολικά υπονομεύουν σε μεγάλο βαθμό την όποια προοπτική του άλμπουμ. Ωστόσο, η πολυτάλαντη ποπ σταρ ισορροπεί και διασώζεται μέσω μίας ακόμα reggae/rock στιγμής ("Cut Me Deep", με την πολύτιμη συμμετοχή των Magic!), ενώ τις εντυπώσεις κερδίζει το up tempo και αφιερωμένο στο γιο της "The One Thing", το οποίο φέρνει στο προσκήνιο (εκτός από την ακουστική κιθάρα του εξωφύλλου) και μια ειλικρινή ευεξία, διαχεόμενη αβίαστα.
Σε τελική αποτίμηση, υπάρχουν highlights στο Shakira, δεν αρκούν όμως για να μην το αφήσουν μετέωρο, να τραμπαλίζει βαθμολογικά πότε ψηλότερα και πότε χαμηλότερα από τη βάση. Στην οποία και καταλήγει, αντανακλώντας έτσι τις ποιοτικές διακυμάνσεις που το διακρίνουν.
{youtube}o3mP3mJDL2k{/youtube}
