Η εναρκτήρια παράγραφος των live reports είναι κι η πιο άχαρη κατά τη προσωπική άποψη του υπογράφοντα, για τον απλό λόγο ότι τις περισσότερες φορές μαντεύεις επακριβώς τι πρόκεται να διαβάσεις. «Για άλλη μια φορά ο δρόμος μας κατηφόρισε προς το 7 Sins...» για να παρακολουθήσουμε «τους ROTTEN SOUND, ένα σχήμα που κανείς δεν ήλπιζε πως θα επισκεφθεί ποτέ τη χώρα μας...» στα πλαίσια ενός «ικανοποιητικού εισιτηρίου, δεδομένου του βεληνεκούς που μπορούν να έχουν ανάλογες μπάντες στην Ελλάδα...».
Οι Αθηναίοι SLAVEBREED, από την άλλη, αποτελούσαν την πλέον ταιριαστή περίπτωση που θα μπορούσε να ανοίξει μια τέτοια συναυλία, ιδιαίτερα από τη στιγμή που το ξεκίνημα του set βρήκε πλήθος κόσμου σε απόσταση από το λεγόμενο κάγκελο της σκηνής. Προσωπικά, δεν έχω καταλάβει γιατί ο κόσμος κρατά αποστάσεις τις περισσότερες φορές που παρακολουθεί εγχώριες support μπάντες (λες κι είναι ντροπή να καθίσεις πιο μπροστά), αλλά όπως κι αν έχει το σχήμα δεν πτοήθηκε ούτε στο ελάχιστο, με πρωταγωνιστή τον Λάμπρο Smirnoff να δίνει ένα ρεσιτάλ μίξης γορίλα και καλλιτέχνη, στα πλαίσια του κενού που είχε δημιουργηθεί ανάμεσα στο πλήθος. Στα παραπάνω συνέβαλε τα μέγιστα ο άριστος crustίζων ήχος που συνόδευσε τις εκτελέσεις καθόλη τη διάρκεια του set, ενώ στα πολύ θετικά σημεία οφείλουμε να προσθέσουμε την απροσδόκητη guest εμφάνιση στα φωνητικά που έκλεισε την εμφάνιση με τον πλέον ιδανικό τρόπο.
Γιάννης Καγγελάρης
Και περνάμε στο κυρίως πιάτο, για πρώτη φορά ROTTEN SOUND στην Ελλάδα. Με ήχο αδιανόητο για τα δεδομένα του συγκεκριμένου club, κάτι σαν την ENTOMBED-ική μπουλντοζίλα παιγμένη στις 78 στροφές. Με έναν υπερκινητικό Keijo Niinimaa (με μπλουζάκι HIS HERO IS GONE – yeah!) να βγάζει όλα αυτά τα τρομερά ουρλιαχτά που ακούμε στους δίσκους με χαρακτηριστική άνεση, και να δίνει μαθήματα attitude όταν αποχωρίστηκε το χαλασμένο μικρόφωνο για να συνεχίσει τα ουρλιαχτά του “Void” χωρίς «μηχανική» υποστήριξη. Με ένα setlist που δεν περιορίστηκε μόνο στο πολύ καλό πρόσφατο “Cursed”, αλλά περιλάμβανε αναδρομές σχεδόν σε όλη τη δισκογραφία τους, και τέλος, με ένα (απρόσμενο) encore που ανέβασε το συνολικό χρόνο εμφάνισής τους περίπου στη μία ώρα (για grindcore είναι κάτι παραπάνω από υπερ-αρκετό), δίνοντας επιπλέον πόντους στην ήδη μεγάλη εμφάνιση.
Ο κόσμος περίπου 100 άτομα, αλλά εκδηλωτικός απέναντι στους Φιλανδούς, ο Keijo δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει για την ανταπόκριση, καθώς και να κατέβει στο pit σε κάποιο σημείο. Δεν περίμενα περισσότερους, δεδομένης της –κακά τα ψέμματα- μάλλον χαμηλής δυναμικής που έχει το grindcore ως ιδίωμα στην Ελλάδα, πάντως πραγματικά ήταν όσοι έπρεπε και όπως έπρεπε. Ας φέρει κάποιος και MUMAKIL τώρα.
Κώστας Συνατσάκης
