Τα βάλαμε κάτω με τον Τοπιντζάκο και τον Κατσαϊτη και είναι "μόλις" η έβδομη φορά που οι OPETH επισκέπτονται την πατρίδα μας, με την προηγούμενή τους εμφάνιση να είναι, σκάρτο ένα οχτάμηνο πριν. Μεγάλη αποδεικνύεται λοιπόν η αγάπη του ελληνικού κοινού προς τους Σουηδούς, αφού σχεδόν γέμισαν το Fuzz, παρά τη νωπή τους ακόμα εμφάνιση στο Φάληρο τον περασμένο Ιούλιο, και παρά την τσιμπημένη τιμή του εισιτηρίου, αν αναλογιστεί κανείς πως δεν υπήρχε και κάποιο support το βράδυ της Κυριακής. Πηγαίνοντας προς το Fuzz είχα μεγάλη περιέργεια πως θα ήταν σε live συνθήκες τα κομμάτια από το πρόσφατο “Heritage”, τι αποδοχή θα είχαν από τον κόσμο και πως θα έδεναν με τα υπόλοιπα κομμάτια του setlist.
“Εγγλέζοι”, πάτησαν το σανίδι σύμφωνα με το πρόγραμμα, ακριβώς στις 21:30, με τα “The Devil’s Orchard" και “I Feel The Dark” από το τελευταίο τους πόνημα, να συνεπαίρνουν το κοινό, δείχνοντας πως παρά την όποια γκρίνια που ακούστηκε για το “Heritage”, ο κόσμος και γνώριζε τα κομμάτια και ανταποκρινόταν θετικά. Συνέχεια με το “Face Of Melinda” και ο ήχος αισθητά βελτιώνεται, με τον Akerfeldt, να ξεκινάει μετά από αυτό και τις γνωστές του πάρλες (εκτενέστερα παρακάτω). Ο πρώτος ψιλοχαμός γίνεται με το “Slither” που ακολουθεί και οι “βρωμο-σουηδοί” δεν λένε να χάσουν νότα. Βουτιά στο παρελθόν και στο “My Arms, Your Hearse” album, με το χαλαρό “Credence”, το οποίο παίχτηκε με τις ηλεκτρικές κιθάρες (στο καθαρό κανάλι προφανώς), όπως και το επόμενο “To Rid The Disease”, με τις ακουστικές κιθάρες να απουσιάζουν από τη σκηνή (πιθανότατα τις έφαγε η μαρμάγκα προκειμένου να μειωθεί το κόστος για το διοργανωτή, όχι όμως και για τον κόσμο…). Το “Folklore” μάγεψε και ήταν από τις λίγες φορές που ένα τραγούδι με έχει συνεπάρει τόσο πολύ σε συναυλία.
Κάπου εκεί όμως σταμάτησε η «χαλαρότητα» του setlist, χωρίς βέβαια να έχει παρατηρηθεί ίχνος κοιλιάς στη διάθεση του κόσμου, με τους OPETH να “τσιτώνουν” τους ενισχυτές τους και τον Akerfeldt να “ξεσκουριάζει” το λαρύγγι του, πιάνοντας τα brutal φωνητικά, ξεκίνησαν να παίζουν κομμάτια στο γνωστό τους progressive death ύφος. Τα πιο πρόσφατα “Heir Apparent” και “The Grand Conjuration” ανέλαβαν να δώσουν… το ρυθμό, σε δεκάδες σβέρκους στο κοινό. Το ονειρικό “The Drapery Falls ” έκλεισε το καταπληκτικό κανονικό setlist, με την μπάντα να επιστρέφει μετά από κανά δίλεπτο για το encore, παίζοντας το “Deliverance” από το ομώνυμο album, με τους δείκτες του ρολογιού να συμπληρώνουν ακριβώς δύο ώρες από την έναρξη του show. Περιττό να αναφερθώ εκτελεστικά στο πως έπαιξε το κάθε μέλος της μπάντας γιατί θα πέσει φωτιά να με κάψει. Τα μόνα που θέλω να σχολιάσω είναι πως ο Akesson έχει αποδειχτεί τρελή μεταγραφή για το group, ενώ το μόνο που μου έλειψε από τον Wiberg στα πλήκτρα, είναι το headbanging του.
Όσον αφορά την πάρλα του Akerfeldt, κάθισα από περιέργεια, μετά τη συναυλία και μέτρησα την διάρκεια των κομματιών που παίχτηκαν και το “κοντέρ” έδειξε μιάμιση ώρα. Ναι, μίλησε συνολικά μισή ώρα ανάμεσα στα κομμάτια. Καταλαβαίνω πως πολλοί μπορεί να στραβώνουν, γιατί μπορεί να κουράζονται από την πολυλογία του, γιατί θα μπορούσαν να παίξουν περισσότερα κομμάτια αυτό το μισάωρο, γιατί… γιατί… γιατί… Είτε μας αρέσει, είτε όχι, αυτός είναι ο Akerfeldt και δεν αλλάζει. Προσωπικά ανήκω στην πρώτη κατηγορία και γουστάρω τρελά τη φάση, γιατί ο άνθρωπος έχει έξυπνο χιούμορ και δε λέει κρυάδες. Οι ατάκες που πέταξε εκείνο το βράδυ δεν παίζονταν, με κορυφαία όλων την “We are OTEP from U.S.A.”. Ακούστηκαν κι άλλα πολλά, όπως η εκδοχή του “Μιχαλάκη” για το “όταν ήμουν μικρούλι ήμουν και ομορφούλι…”, σχόλια για τον “φίλο” του τον Slash, προαναγγελίες ότι θα παίξουν το “I Wanna Rock” των Twisted Sister και άλλα ακόμα κορυφαία. Επίσης μας προέτρεψε να ευχηθούμε και να τραγουδήσουμε “Happy Birthday” στον Axenrot (drummer), όπως και στον υπεύθυνο φωτισμού, οι οποίοι είχαν τα γενέθλιά τους!
Δεν μπορώ να είμαι σίγουρος για το ποια θα είναι η μουσική πορεία των Σουηδών στο μέλλον, αλλά για ένα πράγμα είμαι βέβαιος. Όσο υπάρχουν μεγάλες μπάντες σαν τους OPETH, οι οποίοι μεγαλουργούν δισκογραφικά και αναλόγως πράττουν και σε ζωντανές συνθήκες, αυτή η ριμάδα η μουσική θα παραμένει σκέτη μαγεία…
