Ακόμα μια ωραιότατη ευκαιρία να απολαύσουμε τρία από τα πολλά εξαιρετικά εγχώρια συγκροτήματα είχαμε την Κυριακή που πέρασε, και για ακόμα μια φορά με εξαιρετικά χαμηλή τιμή εισιτηρίου, και πάντα χωρίς περικοπές στην ποιότητα (Eat Metal = εγγύηση). Κάτι που επιβεβαιώνεται και από το χώρο διεξαγωγής της συναυλίας, για τον οποίο πολλάκις έχουμε πει ότι αποτελεί έναν από τους καλύτερους συναυλιακούς χώρους που έχουμε (αν όχι ο καλύτερος). Μόνο παράπονο που έχω από τον συγκεκριμένο χώρο είναι τα φώτα, των οποίων σπάνια γίνεται σωστή χρήση, με αποτέλεσμα τα συγκροτήματα να παίζουν σε ημίφως.
Με καμιά 200αριά παρευρισκόμενους το εγχείρημα κρίνεται πετυχημένο. Πρώτοι εμφανίστηκαν οι DEMOLITION TRAIN, μια νέα μπάντα με τη παρθενική τους κυκλοφορία “Kill Your Boss”(ΕΡ), να έχει κυκλοφορήσει νωρίτερα μέσα στο έτος που διανύουμε. Με τέτοιο τίτλο είναι αυτονόητο ότι παίζουν αλήτικο, βρώμικο και τσαμπουκαλεμένο heavy metal. Εξαιρετικά γρήγορα γίνεται αντιληπτό ότι οι MOTORHEAD δεν αποτελούν για αυτούς ακόμα μια επιρροή. Εννοείται ότι δεν υπάρχει τίποτα το αρνητικό στην παραπάνω διαπίστωση, ειδικά μάλιστα από τη στιγμή που δεν προσπαθούν να αποποιηθούν τις μαγικό άγγιγμα του Lemmy. Σαν φυσική επιλογή ήρθε και έδεσε άψογα η διασκευή στο “No Class” και αυτομάτως το μόνο τραίνο (DEMOLITION TRAIN ντε) που μου έρχεται στο μυαλό είναι αυτό που φιγουράρει στο εξώφυλλο του “Orgasmatron”. Κάπου προς το τέλος (στο “Metal Mayhem” νομίζω, κομματάρα) ήρθε και ο δεύτερος κιθαρίστας τους για να γεμίσει λίγο ακόμα ο ήδη ογκώδης ήχος τους. Πολύ καλή μπάντα, η οποία ενδείκνυται για live εμφανίσεις και κάθε ειδών μπάχαλα.
Σειρά έχουν οι CRIMSON FIRE για κάπως πιο λαμέ lame καταστάσεις. Πουδραρισμένοι και ντυμένοι στην τρίχα, με εντυπωσιακές όμως συνθέσεις και με μια πολύ καλή φωνή να τις συνοδεύει ικανοποίησαν υπέρ το δέον. Εάν πρόσθεταν και λίγο νεύρο στην αρκετά στατική παρουσία τους στη σκηνή θα ολοκλήρωναν το πακέτο. Όποιος αρέσκεται σε 80-ίλες με μια δόση poser-ιάς (σε στυλ PRETTY MAIDS και EUROPE), ας τσεκάρει το ντεμπούτο τους “Metal Is Back” και δύσκολα θα απογοητευτεί. Εξαιρετική επιλογή το “Hands Of Destiny” (HEIR APPARENT) για διασκευή και πραγματικά καλή απόδοση, όπως και στο “Bark At The Moon”, τα φωνητικά του οποίου ανέλαβε ο κιθαρίστας, με μια εντυπωσιακή ομοιότητα σε αυτά του OZZY.
Χωρίς να αλλάξουμε δεκαετία (μένουμε 80’s λέμε) τη βραδιά κλείνουν οι STRIKELIGHT. Πρωτοξεκίνησαν πριν ξεσπάσει αυτό το νέο κύμμα επιστροφή στις ρίζες με ENFORCER, WHITE WIZZARD κλπ και εκτός από την χώρα προέλευσης που δυστυχώς λειτουργεί ως ανασταλτικός παράγοντας για πολλούς, σε θέμα συνθέσεων στέκονται στα ίδια επίπεδα με τις αντίστοιχες μπάντες του εξωτερικού που έχουν κάνει ένα σχετικό όνομα. Με εξαιρετικούς παίχτες σε όλα τα όργανα και πολύ δυνατές live εμφανίσεις, το μόνο που μπορεί να τους στερήσει κάποιους παραπάνω οπαδούς είναι η απουσία ενός τραγουδιστή, η φωνή του οποίου να σε λυγίζει. Αν και η τίγκα 80’s χροιά του συγκεκριμένου στα αυτιά μου δένει αρμονικά με το ύφος των συνθέσεων. Με δύο εξαιρετικούς δίσκους στο ενεργητικό τους και όπως πάντα εκρηκτική παρουσία στη σκηνή, ήταν καθηλωτικοί. Κατά περίεργο τρόπο ακόμα και η απουσία 2ης κιθάρας λειτούργησε μια χαρά. Έχοντας παρακολουθήσει αυτό το συγκρότημα live, πραγματικά πολλές φορές, με σιγουριά τοποθετώ τη συγκεκριμένη τους εμφάνιση στις κορυφαίες τους. Κάπου κοντά στις 12 ο κόσμος αραίωσε αισθητά και έχασαν μια εξαιρετική διασκευή στο “Heavy Metal Angels” (HEAVY LOAD). Σούπερ!
