Παρότι η ισχνή προπώληση δεν επιβεβαίωσε τις προβλέψεις για ένα άδειο Gagarin εκείνο το Kυριακάτικο βράδυ, εντούτοις η επιλογή χώρου αποδείχτηκε μάλλον αταίριαστη, αναλογικά με την προσέλευση του κοινού. Παρ’ όλα αυτά, η μεγαλύτερη σκηνή έδινε περισσότερη ελευθερία κινήσεων στις μπάντες και με την είσοδό μας στο club, ήταν εμφανές ότι οι VALKYRJA εκμεταλλεύονταν δεόντως αυτό το πλεονέκτημα. Με στήσιμο σε ύφος WATAIN, χωρίς να απορρίπτουν όμως και το χεβιμεταλλάδικο στοιχείο τους, οι Σουηδοί black metallers εστίασαν στην ενθουσιώδη απόδοση κομματιών από το πολύ καλό περσινό “Contamination”, χωρίς να ξεχνούν να περάσουν και τις βόλτες τους από το ντεμπούτο. Σε γενικές γραμές στάθηκαν άξια ως support των δυο μεγάλων ονομάτων της βραδιάς, αν και προσωπικά ίσως θα ήθελα στο μέλλον να «σκοτεινιάσουν» κάπως τις live εμφανίσεις τους.
Χρήστος Πολίτης
Οι αλλαγές μελών στο στρατόπεδο των VADER υπήρξαν τόσες τα τελευταία χρόνια της πορείας τους, σε σημείο που δε μπορούμε να αναφερθούμε πια στο πρόσωπό τους δίχως να εννοούμε πως πρόκειται για ένα one-man σχήμα. Μοναδικός επιζών στη διαδρομή δεν απομένει άλλος από τον Piotr Wiwczarek, ο οποίος κατάφερε να διατηρήσει τη μπάντα ζωντανή χάρη στην εμπειρία, αλλά και τα επιτεύγματα που αναλογούν σε ένα άτομο που έζησε τη «χρυσή εποχή» του death metal. Κοινώς; Ακόμη κι αν οι τελευταίες τους δουλειές δεν αγγίζουν τα υψηλότερα επιθυμητά επίπεδα, αναμφίβολα φέρουν ποιότητα που αντανακλά εμπειρία ετών στη σκηνή. Αυτό από μόνο του αρκεί για να κρατήσει το όνομα στην επιφάνεια, αλλά και να στηρίξει μέρος της αίγλης γιατί κάθε νέος δίσκος σημαίνει περιοδεία και οι VADER εδραιώθηκαν από τις αρχές τους ως «live μπάντα» στη συνείδηση των οπαδών.
...ή μήπως όχι; Η αλήθεια είναι ότι το έτος 2011 επιφύλλασε νέο line-up και δίσκο για τις τάξεις του group, ο οποίος καταλήγει ανέλπιστα αναζωογονητικός σε σχέση με τις αμέσως προηγούμενες προσπάθειες. Στα πλαίσια ενός set που ταλαντευόταν άριστα ανάμεσα στις «κλασσικές» δουλειές και τις πιο πρόσφατες ηχογραφήσεις, οι νέες συνθέσεις, όχι απλά δεν υστερούν το συναυλιακό τους κομμάτι, αλλά καταφέρνουν να δένουν με αρχέτυπα highlights (ακόμα θυμάμαι τον Peter να φωνάζει υπό τους ήχους του “The Wrath”...) σε βαθμό τόσο πιστό που κανείς δε μπορεί να ζητήσει κάτι περισσότερο από μια σπουδαία death metal εμφάνιση. Αν προσπεράσουμε το μέτριο ήχο κατά τις εκτελέσεις των 4-5 πρώτων τραγουδιών, οι VADER στάθηκαν οι απόλυτοι άρχοντες της βραδιάς από την αρχή μέχρι το κλείσιμο της παρουσίας τους, αποδεικνύοντας ότι ο γέρος λύκος, πέραν από εμπειρία, εξακολουθεί να κουβαλά ένα κομμάτι σάρκας ανάμεσα στα δόντια του. Ίσως να φταίει η μικρή πτώση δημοτικότητας που σημειώθηκε τελευταία ή το αναθεωρημένο ενδιαφέρον στον πατροπαράδοτο ήχο. Όπως κι αν έχει όμως, οι VADER ανέβηκαν στη σκηνή με μοναδικό σκοπό να κερδίσουν τον κόσμο και αυτό κατάφεραν εν τέλει.
Γιάννης Καγκελάρης
Η ώρα των headliners είχε φτάσει και αυτό ήταν εμφανές από την αλλαγή σκηνικού. Σκότος, καπνοί, μουντάδα και απειλητικός κοκκινωπός φωτισμός συνέθεσαν τον καμβά πάνω στον οποίο οι GORGOROTH κλήθηκαν να αποτυπώσουν μέρος από τα όσα (μυθικά πλέον) διαβάζαμε για την Νορβηγία των 90’s. Όπου GORGOROTH, βάλτε το δίπολο Infernus-Pest, αφού τα session μέλη εκτέλεσαν μεν πιστά τα μέρη τους, αλλά σε καμία περίπτωση δεν τράβηξαν την προσοχή. Μικρή σημασία είχε αυτό όμως, μιας και το ενδιαφέρον βρισκόταν στην δυϊκή αντιπαράθεση του ζωσμένου με άφθονα καρφιά Pest (του οποίου η επική καραφλοχαίτη ανέμιζε αγέρωχα) και του βλοσυρού, ακίνητου και προσηλωμένου στα σιδηροδρομικά του riffs, Infernus. Σε μουσικό επίπεδο, κυριάρχησε η παρουσία κομματιών από το “Under The Sign Of Hell”, το οποίο επανηχογραφήθηκε μόλις πρόσφατα, αλλά δεν έλειψαν οι αναφορές σε όλες τις δουλειές τους μέχρι σήμερα, με την εξαίρεση βέβαια του, έτσι κι αλλιώς, μετριότατου “Ad Majorem Sathanas Gloriam”. Προσωπικά, απόλαυσα ιδιαίτερα το μπάσιμο με το μανιασμένο “Bergtrollets Hevn”, το πολεμοχαρές “Destroyer”, αλλά και το “Forces Of Satan Storms” από το ελαφρώς παραγνωρισμένο “Twilight Of The Idols”. Πιο πολύ όμως χάρηκα που είδα μια θεμελιώδη μπάντα του black metal ιδιώματος να κυριαρχεί ακόμα στη σκηνή, έστω και για μία ώρα (για μένα δεν χρειάζεται περισσότερο, όπως δεν χρειαζόταν ούτε στους GEHΕNNA που αδίκως σχολιάστηκαν αρνητικά για τη διάρκεια) καθώς 20 χρόνια μετά την έκρηξη, η περίοδος της παρακμής πλησιάζει επικίνδυνα. Μέχρι να έρθει όμως, ας αφήσουμε το ψύχος να μας εμπνεύσει...
Χρήστος Πολίτης
