Συνεχώς παραπονιόμαστε για τις εξαιρετικά υψηλές τιμές στα εισιτήρια συναυλιών και όμως, αυτό που έχω παρατηρήσει είναι ότι η τιμή σπάνια επηρεάζει (την πλειοψηφία τουλάχιστον του κοινού) στην απόφαση να παρευρεθούμε ή όχι σε μια συναυλία. Αυτό δυστυχώς έχει σαν αποτέλεσμα φιλότιμες προσπάθειες σαν τη συγκεκριμένη (με εισιτήριο 15 γιούρια και πολύ καλό χώρο διεξαγωγής) να πηγαίνουν άπατες. Οπότε, την επόμενη φορά που θα παραπονεθείτε για την τιμή, αναλογιστείτε ποιες συναυλίες αποφασίσατε να στηρίξετε και μην απορήσετε αν συναυλίες με τόσο χαμηλό κόστος σαν τη συγκεκριμένη εκλείψουν.
Επειδή όμως αυτό είναι ένα θέμα που σηκώνει πολλή κουβέντα, ας περάσουμε στο συναυλιακό κομμάτι που περιορίζεται στο σανίδι. Πρώτοι εμφανίστηκαν οι ACCELERATOR, ένα αρκετά νέο ελληνικό συγκρότημα, το οποίο όμως έχει ήδη αλλάξει ελαφρώς τον ήχο του, με τις πιο thrashy στιγμές τους να έχουν μειωθεί (αν τους θυμάμαι καλά από προηγούμενες εμφανίσεις τους). Συμπαθητικά τα κομμάτια του demo τους, ευχάριστη και η παρουσία τους στη σκηνή, όμως θέλουν δουλειά ακόμα οι συνθέσεις για να κρατήσουν το ενδιαφέρον μου. Εφοδιασμένοι με μια πραγματικά πολύ καλή φωνή (της Tate σχολής) έχουν όλα τα φόντα για να κάνουν το βήμα παραπάνω. Φωνή που απέδειξε και την αξία της στη διασκευή στο “Sinner”.
Οι HARDRAW είναι επίσης ένα νέο συγκρότημα με έδρα την Κύπρο. Παρ’ ότι δεν έχουν κυκλοφορήσει ακόμα δίσκο, μπορώ να πω πως είναι, αν όχι το καλύτερο, τότε σίγουρα από τα καλύτερα συγκροτήματα που έχω ακούσει από Κύπρο μεριά (από τα δέκα ονόματα, το πολύ, δηλαδή και φυσικά των ARRAYAN PATH εξαιρουμένων). Ωραία εμφάνιση, διανθισμένη με διασκευές σε WARLORD και TITAN FORCE που κούνησαν αρκετούς από τη θέση τους.
Για δεύτερη φορά βρέθηκαν οι TOKYO BLADE στη χώρα μας, έχοντας για ακόμα μια φορά διαφορετικό τραγουδιστή στην πολύχρονη καριέρα τους. Η ειδοποιός διαφορά με την τελευταία τους επίσκεψη (που δεν άφησε και τις καλύτερες εντυπώσεις) ήταν, αφ’ ενός ότι αυτή τη φορά, πέραν του τραγουδιστή, η υπόλοιπη μπάντα αποτελούνταν από τα αυθεντικά μέλη του συγκροτήματος (και όχι μόνο ένας όπως την τελευταία φορά) και αφ’ ετέρου, το γεγονός ότι μετά από παραπάνω από μια δεκαετία, δισκογράφησαν. Το καλό με αυτή την τελευταία δουλειά είναι ότι αποτίναξαν από πάνω τους αυτή την poser αηδία που είχαν υιοθετήσει σε όλους τους τους δίσκους, πέραν των κλασικών δυο πρώτων (αν και ο δεύτερος έκανε τα πρώτα βήματα προς αυτή την κατεύθυνση) κάτι που με έκανε να ελπίζω στην επιθυμητή επιλογή κομματιών και το κακό ότι, παρά τον καλό δρόμο που ακολούθησαν, το αποτέλεσμα είναι ένας μετριότατος δίσκος, κάτι που σημαίνει ότι θα έπρεπε να ανεχθούμε και μερικά κομμάτια από αυτόν.
Το πρώτο test για την ποιότητα της φωνής το πέρασαν άνετα με το εναρκτήριο “Night Of The Blade”, οπού τουλάχιστον από πλευράς απόδοσης, δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας. Συνέχεια με “Break The Chains” και πάνω που είμαστε έτοιμοι να ξεφύγουμε, έρχεται η σειρά των νέων κομματιών (συνολικά ακούσαμε 4 από τον τελευταίο δίσκο) τα οποία, παρ’ ότι είναι ευχάριστα, δεν πιάνουν με τίποτα το συναίσθημα των κομματιών από τους δυο πρώτους δίσκους τους, δίσκοι οι οποίοι αποτελούν και τον μοναδικό λόγο (μαζί με μερικά demos και EP) να ασχοληθεί κάποιος με το συγκρότημα, αφού ότι άλλο κυκλοφόρησαν πέραν αυτών, κυμαίνεται στη μετριότητα. Κάτι βέβαια που το καταλαβαίνουν και οι ίδιοι, αφού το υπόλοιπο set περιελάμβανε κομμάτια μόνο από τους εν λόγω δίσκους. Το κακό ήταν ότι έδωσαν βάρος στους πιο poser-άδικους (όχι ότι είναι poser, μην τρελαθούμε) αντιπρόσωπους αυτών των δίσκων, που σημαίνει πολύ περισσότερα κομμάτια από τον δεύτερο (“Love Struck”, “Lightning Strikes”, “Unleash The Beast”) τα απαραίτητα “Mean Streak” και “Midnight Rendezvous” και φυσικά το “If Heaven Is Hell”, που έκλεισε την εμφάνισή τους. Και τόσο γρήγορα, σε μόλις μια ώρα και δέκα λεπτά το set τελείωσε.
Δεν μπορώ να πω ότι δεν ευχαριστήθηκα αυτό που είδα, αλλά εκτός από την εκνευριστικά μικρή διάρκεια της εμφάνισής τους, δεν είναι δυνατόν να αφήνουν εκτός set-list υπερκλασικά κομμάτια του πρώτου δίσκου που σχεδόν αγνοήθηκε ή κομματάρες σαν τα “Warrior Of The Rising Sun”, “Fever” και “Attack Attack”.
