Τι ιδανικότερο για ένα Σαββατόβραδο, από το να βαφτείς στα χρώματα του πολέμου, να πάρεις το σπαθί σου (ή κεφαλοθραύστη ή πέλεκυ ή ότι τέλος πάντων σε βοηθήσει να εμπλουτίσεις τη συλλογή σου από σκάλπ) και να βγάλεις τις πολεμικές σου ιαχές σε μια επικο-συναυλία παρέα με συντρόφους, που δεν ξεπέρναγαν σε αριθμό τους αντίστοιχους του Λεωνίδα (αυτό εννοείται ότι δεν συγκαταλέγεται στα θετικά της βραδιάς).
Η πρώτη σάλπιγγα επέλασης ήχησε από τους WAR DANCE, ένα πολύ νέο ελληνικό συγκρότημα, με ένα demo στο ενεργητικό του, οπού το επικό μέταλλο της μεγάλης των MANOWAR σχολής, μπολιασμένο με αρκετά WARLORD-ικά κιθαριστικά περάσματα, σε βάζει σε πειρασμό να φορέσεις το γούνινο βρακάκι σου και να ψάξεις χιονισμένα βουνά να ανέβεις. Σοβαρά τώρα, οι λάτρεις του είδους να τους τσεκάρετε οπωσδήποτε, αφού με το καταπληκτικό τους demo μπαίνουν με το σπαθί τους στη κατηγορία με τα καλύτερα συγκροτήματα-συνεχιστές της κληρονομιάς των MANOWAR, μιας κληρονομιάς που ακόμα και οι ίδιοι οι MANOWAR έχουν λυγίσει κάτω από το βάρος της πλέον… Ανάμεσα στα δικά τους κομμάτια «χώρεσε» και μια πολύ καλή διασκευή στο “Lucifer's Hammer” (WARLORD) με τον τραγουδιστή τους σε όλη τη διάρκεια της εμφάνισής τους να μοιάζει παράταιρος και ασυντόνιστος σε κάθε του κίνηση, αλλά με τη φωνή του σταθερά σε υψηλότατα επίπεδα. Και αν ο συγκεκριμένος πρέπει να βελτιώσει την σκηνική του παρουσία, κάτι που πιθανώς οφείλεται στην απειρία, ο μουσάτος κιθαρίστας τους είναι μορφάρα!
Μια μικρή παρένθεση από τον πυρετό της μάχης για μια αναφορά στο απαίσιο 7 Sins, οπού εκτός από τον δεδομένo κακό του χώρο, τα ανύπαρκτα φώτα, που θυμίζουν φωτισμό από μπουρδελάκια με black-light (χωρίς την ντισκομπάλα όμως) έχει και αλλαγή βάρδιας στις 12-12:30, όπου τελειώνει όπως και δήποτε η συναυλία για να μπουν οι βαμπιρέλες. Και αφού ρε πούστη αυτό το τελευταίο το έχουμε σαν δεδομένο, γιατί να υπάρχει καθυστέρηση στις συναυλίες που γίνονται εκεί; Κάτι φυσικά που έγινε και στη συγκεκριμένη, με αποτέλεσμα τουλάχιστον ένα συγκρότημα (ARRAYAN PATH, θα τα ψάλουμε και σε αυτούς σε λίγο) να ψαλιδίσει το set του.
Επιστροφή στην καρδιά της μάχης, με τους τίγκα βαρβαρο-μέταλλους WRATHBLADE, για τους οποίους τα έχουμε πει πολλές φορές και καλώς εχόντων των πραγμάτων θα συνεχίσουμε να τα λέμε. Παθιασμένοι και ετοιμοπόλεμοι σε κάθε τους εμφάνιση, μας δίνουν μερικά από τα καλύτερα δείγματα επικού metal που κυκλοφορεί στη πιάτσα, εφοδιασμένοι με μια ιδιαιτέρως cult φωνή, ικανή να δημιουργήσει ακραίες εντυπώσεις (εγώ βρίσκομαι κάπου στη μέση). Μετά, τo demo τους ήρθε λίγο καιρό πριν το “Reins Of Doom” EP, πάνω που περιμέναμε τον δίσκο τους. Σκέτη καύλα, δε λέω, αλλά καιρός δεν είναι να δούμε ολοκληρωμένη δουλειά;
Κάτι που γίνεται συχνά τελευταία, στις underground συναυλίες κυρίως, είναι τα support συγκροτήματα να έχουν καλύτερο ήχο από τους headliners. Κάτι τέτοιο συνέβη και εδώ, με τους ARRAYAN PATH να είναι οι μεγάλοι ριγμένοι της υπόθεσης, αφού όλα τα υπόλοιπα συγκροτήματα είχαν τουλάχιστον αξιοπρεπή ήχο, δεδομένου και του μαγαζιού βέβαια.
Δεν είναι δυνατόν ρε γαμώτο ο ήχος για ακόμα μια φορά να είναι ικανός να καταστρέψει την εμφάνιση μιας μπάντας. Θυμάμαι τους ARRAYAN PATH στην προηγούμενη εμφάνισή τους στο UTH, οπού άλλαξαν τον ρόλο των πλήκτρων από πρωτεύοντα που έχουν στον πρώτο τους δίσκο, σε συνοδευτικό που υιοθέτησαν στους δύο επόμενους και βρήκαν τον ήχο που τους ταιριάζει, προσφέροντάς μας μια εμφάνιση που ακόμα μνημονεύω και εκθειάζω. Τώρα τα πλήκτρα όχι μόνο ήταν πάνω απ’ όλα τα άλλα όργανα, αλλά και οι τόσο αγαπημένες κιθάρες, πολλές φορές χάνονταν εντελώς. Για να συνεχίσουμε λίγο ακόμα με τα αρνητικά, μαθαίνεις ότι πρέπει να περιορίσεις το set-list σου (όπως είπαμε παραπάνω) και επιλέγεις να βγάλεις τραγούδια τη στιγμή που μπορείς να βγάλεις τα solos από πλήκτρα και drums; Γενικότερα βαριέμαι να βλέπω solo σε συναυλίες, αλλά τα συγκεκριμένα ήταν και κάτω του μετρίου. Κούραση!
Εντάξει, και αν είπα και μια κουβέντα παραπάνω, είναι από την μεγάλη αγάπη που τρέφω για αυτό το συγκρότημα και δεν θέλω να βλέπω τίποτα λιγότερο από αυτό που πραγματικά αξίζουν. Και κατά τη γνώμη μου, αυτή τη στιγμή είναι με διαφορά το καλύτερο συγκρότημα στο χώρο του επικολυρικού metal. Και μπορεί τα αρκετά κομμάτια που ακούστηκαν από τον εκπληκτικό τελευταίο δίσκο τους να μην ξεσήκωσαν το κοινό που προφανώς δεν έχει ακόμα προλάβει να ακούσει αυτό το διαμάντι, αλλά στα προηγούμενα έπη τους έγινε χαμός με αποκορύφωμα το “Road To Macedonia” με τη σφήνα του “Alexander The Great”. Περιττό να εκθειάσω τη φωνάρα του Λεπτού, που εννοείτε ότι live δεν χάνει τίποτα, ούτε σε συναίσθημα, ούτε σε εύρος σε σχέση με τη στουντιακή της εκδοχή. Παρ’ όλα αυτά περίμενα πολλά παραπάνω και ελπίζω να τους ξαναδούμε σύντομα για να ρεφάρουν.
Και αφού οι βάρδοι άφησαν τη σκηνή, ήρθε η ώρα να επιβιβαστούμε στο drakkar των ATLANTEAN KODEX. Την πρώτη φορά που τους είδα στο UTH με απογοήτευσαν και αυτό συνέβη κυρίως λόγω της απουσίας του κανονικού τους τραγουδιστή, η φωνή του οποίου είναι από τα κύρια συστατικά του συναισθήματος που αποπνέουν. Συναίσθημα το οποίο αυτή τη φορά το έβγαλαν στο έπακρο, κάτι που ομολογώ πως δεν περίμενα, βασιζόμενος όχι τόσο στην προηγούμενη εμφάνισή τους, όσο στο γεγονός ότι αυτό το είδος BATHORY-ικού επικού metal που παίζουν, δεν ενδείκνυται για συναυλίες, προορισμένο να διαπρέπει σε ιδιωτικές ακροάσεις. Εξαιρετική και η επιλογή κομματιών, αν και δεν χρειάζονταν τόσες διασκευές (σε MANILLA ROAD και THIN LIZZY) τις οποίες βέβαια δεν μπορώ να πω ότι δεν ευχαριστήθηκα, με αποκορύφωμα το “Battle Hymns”, μέρος του οποίου, με αλλαγμένους στίχους, ενσωμάτωσαν στο (για πολλές εκσπερματώσεις) “Pilgrim”.
