Una faccia, una razza! Αυτήν ακριβώς την πασίγνωστη ατάκα χρησιμοποίησε η Cristina Scabbia για να περιγράψει την ομοιότητα μεταξύ της χώρας μας και της γειτονικής Ιταλίας, σε μια προσπάθεια να φέρει πιο κοντά το κοινό στο συγκρότημα και να ζεστάνει την ατμόσφαιρα. Μια ατμόσφαιρα που σε στιγμές ήταν αρκετά παγωμένη, όμως υπήρξαν και στιγμές που ο, λίγος σχετικά, κόσμος ανταποκρινόταν ζεστά στα καλέσματα της πανέμορφης Ιταλίδας σειρήνας και της παρέας της. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Δεν ξέρω τι ακριβώς φταίει για τις μειωμένες προσελεύσεις στις συναυλίες τον τελευταίο καιρό, όμως μπορώ να κάνω μερικές εικασίες. Λίγο οι οικονομικές δυσκολίες των καιρών σε συνδυασμό με τις τιμές των live στη χώρα μας και λίγο τα ονόματα που μας επισκέπτονται, που είναι γνωστοί θαμώνες των ελληνικών stages, η προσέλευση του κοινού όλο και μειώνεται, με αποτέλεσμα να έχουμε φαινόμενα AMORPHIS ή και LACUNA COIL, στα οποία άνετα παίζεις μπάλα στο χώρο. Ίσως πρέπει οι διοργανωτές να το δουν λίγο αυτό το θέμα, για καλό και των επενδύσεών τους.
Σε αυτή τη βραδιά ρόλο προπονητή προθέρμανσης είχαν οι δικοί μας ELYSION, μια μπάντα πολλά υποσχόμενη στο χώρο του gothic symphonic metal. Η τραγουδίστριά τους είναι χάρμα ώτων και… οφθαλμών, όμως δεν μπορώ να πω το ίδιο και για τα κομμάτια τους. Προσωπικά γούστα βέβαια, αλλά δεν μπορώ να πω ότι συγκινήθηκα ιδιαίτερα με τα όσα άκουσα. Εξεπλάγην όμως πολύ όταν τους άκουσα να διασκευάζουν ζωντανά RAMMSTEIN και ομολογώ πως η απόδοση ήταν εκ διαμέτρου αντίθετη από άσχημη. Ίσως διαφορετική, αλλά όχι άσχημη. Μου θύμισαν λίγο τους, επίσης γηγενείς, C-REAL με αγγλικά φωνητικά. Και δεν μπορώ να θεωρήσω τον εαυτό μου fan των C-REAL. Με μια πιο αντικειμενική ματιά όμως, είναι σίγουρα ένα group που έχει πολλά ακόμα να δώσει στο είδος που αντιπροσωπεύει και στους οπαδούς του.
Το κυρίως πιάτο της ημέρας, που ακούει στο όνομα LACUNA COIL, δεν άργησε να κάνει την εμφάνισή του στη σκηνή και ένα ένα τα μέλη του (όλα βασικά παρακαλώ) άρχισαν να πατάνε το πόδι τους σε αυτήν, προκαλώντας πολλά χειροκροτήματα. Βεβαίως, όπως ήταν αναμενόμενο, την παράσταση έκλεψε η Cristina Scabbia. Είναι σίγουρα το μεγάλο χαρτί, το βαρύ πυροβολικό στις τάξεις των Ιταλών. Η οποία, έχω να δηλώσω ότι αδικείται κατάφορα από τις φωτογραφίες. Το έχω διαπιστώσει ξανά στο παρελθόν, αλλά κάθε φορά με εκπλήσσει. Όσοι την έχουν δει από κοντά, θα συνηγορήσουν στο ότι όταν δεν μεσολαβεί ο φωτογραφικός φακός, η Cristina είναι πολύ πιο όμορφη.
Μουσικά, επικεντρώθηκαν κυρίως στις πιο πρόσφατες κυκλοφορίες τους. Για κάποιους, μεταξύ των οποίων και εμού, τα τρία πρώτα album τους είναι και τα καλύτερα, αλλά οι ίδιοι επιμένουν να τα σνομπάρουν στις ζωντανές εμφανίσεις. Κρίμα, γιατί έχουν και τα τρία πολλά ωραία κομμάτια. Το σύνολο του set τους ήταν μοιρασμένο μεταξύ των νεότερων ‘’Comalies’’, ‘’Karmacode’’ και του πιο πρόσφατου ‘’Swallow Life’’, ενώ δεν παρέλειψαν να μας δώσουν και μια γεύση από τον επερχόμενο δίσκο τους, που θα κυκλοφορήσει το 2012. Από αυτά τα κομμάτια που δεν έχουν κυκλοφορήσει ακόμα, ξεχώρισα το ‘’Trip The Darkness’’, που ελπίζω να δίνει τη σωστή, καλή εικόνα για την ποιότητα του πονήματος. Κορυφαίες στιγμές δεν μπορώ να διαχωρίσω, αλλά σίγουρα ο περισσότερος χαμός έγινε στα γνωστά hit ‘’Heaven’s A Lie’’ και ‘’Swamped’’.
Σε μία συναυλία με αρκετά καλό ήχο, τα μέλη του group μπόρεσαν να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό και, τουλάχιστον σε επίπεδο απόδοσης, πήραν άριστα. Εκτός από την Scabbia, πίσω από το μικρόφωνο τα αντρικά φωνητικά έχει αναλάβει ο Andrea Ferro και αν δεν υπήρχε η πανέμορφη Cristina, σίγουρα αυτός θα βρισκόταν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Οι υπόλοιποι, αν και δεν ήταν τόσο στο προσκήνιο, έκαναν το καθήκον τους και με το παραπάνω. Μπορέσαμε να ακούσουμε κλασικά κομμάτια των LACUNA COIL, σαν να τα ακούγαμε κατευθείαν από το δίσκο και σίγουρα αυτό προσμετρείται ως θετικό. Ειδικά η a cappella εκτέλεση του ‘’Without Fear’’ με τους ιταλικούς στίχους, κατάφερε να μας σηκώσει την τρίχα, ακόμα και αν καταλαβαίναμε ελάχιστα και να δώσουμε το πιο θερμό μας χειροκρότημα στην συναισθηματικά φορτισμένη front woman. Μια front woman που λίγα λεπτά μετά έδειξε μία άλλη πτυχή του εαυτού της, αυτήν της γεμάτης χιούμορ και τσαχπινιάς προσωπικότητας, με την αντίδρασή της στο ραβασάκι που έλαβε από κάποιον από το κοινό. Δεν θέλω να γεμίσω όλο το κείμενο με τα προσόντα της Cristina Scabbia, αλλά πραγματικά πιστεύω πως μια γυναίκα σαν αυτή με φωνάρα, χιούμορ, τσαχπινιά, προσωπικότητα και ομορφιά δεν είναι δύσκολο να την ερωτευτείς. Αν είναι έτσι και στην καθημερινή της ζωή, τότε δηλώνω υποψήφιος γαμπρός, αν και είμαι εναντίον του μυστηρίου του γάμου.
Λίγο μετά την κλασική διασκευή στο ‘’Enjoy The Silence’’ των DEPECHE MODE, η μπάντα μας άφησε, για να ξαναβγεί σε λίγη ώρα για το encore. Αυτό, εκτός από το φρέσκο ‘’Trip The Darkness’’ που προαναφέραμε, περιείχε και τα πολύ δημοφιλή ‘’Survive’’ και ‘’Spellbound’’. Εκεί κάπου τελείωσε και η εμφάνιση των LACUNA COIL. Όμως για στάσου! Μόνο 1 ώρα και 20 λεπτά; Είναι λίγο περιορισμένη για εμφάνιση συγκροτήματος που δεν έχει και καμία πολύ μεγάλη ηλικία. Νομίζω πως άντεχαν να παίξουν 2-3 κομματάκια ακόμα και πιστεύω πως όλοι θα ήταν 100% ευχαριστημένοι και ικανοποιημένοι.
Με αυτά τα ολίγον ανάμεικτα συναισθήματα αφήσαμε το Gagarin 205, στο οποίο πριν λίγο είχαμε παρακολουθήσει μια άκρως επαγγελματική εμφάνιση, από μία μπάντα κορυφή στο είδος της. Επειδή όμως, ως γνωστόν, είναι πιο εύκολο να φτάσεις στην κορυφή από το να διατηρηθείς εκεί, πιστεύω πως οι LACUNA COIL θέλουν λίγη δουλειά ακόμα για να διατηρηθούν άνετα στις υψηλές θέσεις του είδους που αντιπροσωπεύουν. Και σίγουρα πρέπει να ξεκινήσουν με το να αυξήσουν λίγο τη διάρκεια των συναυλιών τους. Και το λέω αυτό γιατί δεν παρατηρήθηκε μόνο εκείνο το Σάββατο. Αν βάλουμε στην άκρη αυτό το γεγονός, δεν βλέπω κάποιον άλλο σημαντικό λόγο στο γιατί οι Ιταλοί να μην συνεχίσουν να κυκλοφορούν ποιοτικούς δίσκους και να αποδεικνύουν τη μουσική αξία τους.
