Παρασκευή, 18 Νοεμβρίου 2011
Είναι γνωστό ότι τα χρόνια περνάνε πολλές φορές γρήγορα, αλλά μερικές στιγμές νιώθεις ότι έχεις μεγαλώσει επικίνδυνα. Όταν ιδίως έχεις και την φαεινή επιθυμία να παρευρεθείς σε συναυλία των ICED EARTH στην Ελλάδα, τότε είσαι λες και η σύνταξη είναι πολύ κοντά, όσα μέτρα για τα όρια συνταξιοδότησης και να πάρει η κυβέρνηση. Ο μέσος όρος ηλικίας στα live των Αμερικανών στη χώρα μας είναι πάντοτε ιδιαίτερα χαμηλός και σε αυτό συμβάλλει απόλυτα η δημοτικότητά τους στον Έλληνα πιτσιρικά, που ίσως οι πρώτες δύο λέξεις που τον κάνουν να νιώθει για πρώτη φορά σκληρός είναι ‘’Αις Ντερθ’’! Βέβαια, μην ξεχνάμε ότι όλοι κάποτε ήμασταν 15 χρονών και κατανοούμε απόλυτα τις εφηβικές εκρήξεις που συναντήσαμε.
Πριν όμως ο Jon Schaffer και η παρέα του ικανοποιήσουν τις παραπάνω εκρήξεις, είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε δύο ακόμα συγκροτήματα που μπορείς να τα χαρακτηρίσεις από ανερχόμενα μέχρι αποκαλύψεις. Οι FURY UK από το Manchester της Αγγλίας ήταν εδώ και δύο και κάτι χρόνια το μοναδικό support group που με ενθουσίασε τόσο, χωρίς να το γνωρίζω προηγουμένως. Από τότε που άνοιξαν για τον Blaze Bayley μέχρι και σήμερα, είχα την ευκαιρία να έρθω σε περισσότερη επαφή με τη μουσική τους και να αποκτήσω γνώση για κομμάτια που τότε μου ήταν άγνωστα, αλλά ικανά να με ταρακουνήσουν. Έτσι τα ‘’I See Red’’, ‘’Call To Arms’’ και ‘’Death By Lightning’’, που ήταν μερικά από τα κομμάτια που συνόδευσαν την εμφάνισή τους, μου ήταν πλέον γνωστά και θέλω να πιστεύω πως κέρδισαν και άλλους με αυτή τους την απόδοση. Κι αν δεν το κατάφεραν με αυτά, τα σαρδόνια χαμόγελα στα πρόσωπα του κοινού στην εκτέλεση του ‘’Athena’’, που φυσικά δεν έχασαν ευκαιρία να το παραλληλίσουν με την πόλη στην οποία έπαιζαν, φανερώνουν πως έδωσαν έναν λόγο για να παραμείνουν στο μυαλό περισσοτέρων. Θα ήθελα στο μέλλον να τους δω και σε μία δική τους συναυλία γιατί είναι μία μπάντα με ποιότητα και μέλλον που στηρίζεται φυσικά στις κιθαριστικές κυρίως, αλλά και φωνητικές, ικανότητες του Chris Appleton που είναι ο ακρογωνιαίος λίθος των FURY UK.
Σειρά είχε ο κύριος λόγος για τον οποίο ο υποφαινόμενος βρισκόταν εκεί και δεν ήταν άλλος από τους WHITE WIZZARD. Οι Καλιφορνέζοι, παρά τις πολλές αλλαγές στη σύνθεσή τους, είναι πάντα ένα φοβερό σύνολο και δίνουν πάντα τον καλύτερό τους εαυτό στη σκηνή. Το δημιούργημα του Jon Leon σάρωσε τα πάντα στα 45 λεπτά που είχε στη διάθεσή του και αποτέλεσε το καλύτερο πρόγευμα για τους περισσότερους και την απόλυτη ικανοποίηση για τους μυημένους στις τρεις δισκογραφικές δουλειές τους. Προς τέρψη των όσων είχαν ακούσει αυτές τις δουλειές, οι δύο πρώτες τιμήθηκαν δεόντως και περισσότερο από το αρκετά μέτριο ‘’Flying Tigers’’, που είναι και το πιο πρόσφατο πόνημά τους. Στιγμές σαν τα ‘’Over The Top’’, ‘’40 Deuces’’ και ‘’High Speed GTO’’ προκάλεσαν κιλά ιδρώτα στα πρόσωπά μας και την απορία αρκετών γύρω μας που αναρωτιόντουσαν γιατί αυτοί οι μουρλοί αντιδρούν έτσι. Οι ανατριχίλες στο ‘’Starchild’’ και οι κραυγές στο μεγάλο έπος ‘’Iron Goddess Of Vengeance’’, μας έκαναν να χάσουμε τις φωνές μας αρκετά νωρίς και να ψάχνουμε δυνάμεις για τη συνέχεια. Χαλάλι όμως, γιατί μας έδωσαν αυτό που πραγματικά χρειαζόμασταν. Ένα true heavy metal group, με υπέροχα κομμάτια και στο ζενίθ του.
Τα πολλά πήγαινε-έλα στις τάξεις των ICED EARTH τα τελευταία χρόνια και η μετριότητα των περισσότερων πρόσφατων δισκογραφικών τους προσπαθειών, διόλου δεν μειώνουν το ενδιαφέρον του εγχώριου κοινού, που τους υποδέχεται πάντα με ανοιχτές τις αγκάλες. Η αλήθεια είναι πως είχα τις αμφιβολίες μου για την κατάσταση που θα τους συναντούσαμε, παρά το αρκετά καλό ‘’Dystopia’’ και την Barlow style, πολύ καλή φωνή του Stu Block. Η έναρξη με το ομώνυμο κομμάτι του νέου δίσκου και η εξ’ ίσου δυνατή συνέχεια με τα έπη ‘’Burning Times’’ και ‘’Angels Holocaust’’ άρχισαν να με πείθουν για το αντίθετο και να εξαφανίζουν μία μία τις όποιες αμφιβολίες μου. Και ομολογώ πως συνέχισαν στο ίδιο μοτίβο, δίνοντας μία συναυλία που μας ξεσήκωσε πολλές φορές, αλλά και μας εξέπληξε.
Η φωνή του Stu Block είναι κάτι το φανταστικό και είναι εκπληκτική η ευκολία με την οποία πιάνει τα ‘’ψηλά’’ που ακούγαμε από τον Matt Barlow. Θα παραδεχτώ ότι έχει κολλήσει άψογα στο συγκρότημα και έχει προσθέσει και τα δικά του στοιχεία σε αυτό. Στερείται όμως ενός βασικού χαρακτηριστικού. Είναι αυτό που συνήθως ονομάζουμε ‘’τσαμπουκά’’, ‘’τσαγανό’’ ή και πιο χύμα… ’’αρχίδια’’!! Πιο πολύ μου φαινόταν σαν ένα ευτυχισμένο παιδάκι που δείχνει την μεγάλη χαρά του που είναι η φωνή των ICED EARTH, παρά σαν ένας front man με δύναμη και αγριάδα που ταιριάζει στο δημιούργημα του Jon Schaffer και τις συνθέσεις του. Αυτό, αν μη τι άλλο, ο προκάτοχός του το είχε σε περίσσευμα. Τον ένιωθες πάνω στη σκηνή και πολλές φορές τραβούσε τα βλέμματα από τον Jon, ο οποίος πλέον χρειάστηκε να κουβαλήσει μεγαλύτερο βάρος του live. Όχι πως δεν τα κατάφερε περίφημα, αλλά αν και δυναμική, η συναυλία ήταν ένα σκαλί κάτω από προηγούμενες.
Η ώρα κύλησε αρκετά γρήγορα και μέσα από παλιά και, αρκετά θα έλεγα, νέα κομμάτια φτάσαμε στο encore και σε ένα κομμάτι που προκάλεσε αρκετές στύσεις. Δεν ακούμε κάθε μέρα ολόκληρο το ‘’Dante’s Inferno’’ και εκείνη η μέρα αποτέλεσε μία μοναδική ευκαιρία. Η Κόλαση του Δάντη μεταφέρθηκε πλήρως στη σκηνή του Gagarin 205 και για όλη αυτή την ώρα καιγόμασταν διαρκώς στα ατελείωτα καζάνια και βασανιστήριά της. Η επιλογή της εκτέλεσης του συγκεκριμένου κομματιού ίσως ‘’έκοψε’’ δύο-τρία κομμάτια ακόμα από το set, αλλά και αυτό με τη σειρά του ήταν αρκούντως ικανοποιητικό σε διάρκεια. Σχεδόν γεμάτο δίωρο, που έκλεισε με το κλασικό πλέον ‘’Iced Earth’’, το οποίο ήταν ο καταρράκτης για τον χείμαρρο που προηγήθηκε.
Οι επιλογές από τα album τους δεν ήταν και οι πλέον προφανείς, αν και αυτό δεν με χάλασε καθόλου. Ως γνήσιοι Έλληνες όμως, πάντα θα έχουμε παράπονα για αυτές τις επιλογές. Όσο καλό και να είναι το ‘’The Last Laugh’’, όσο και να ξεσηκωθήκαμε με το ‘’Stand Alone’’, πάντα από τα ‘’The Dark Saga’’ και ‘’Something Wicked This Way Comes’’ θα ζητάμε περισσότερα, αν όχι όλα τα κομμάτια. Και όχι μόνο! Φθονώ ως και ζηλεύω από τη μία όσους τους παρακολούθησαν την επόμενη μέρα, γιατί πήραν κάποια καλύτερα κομμάτια ή και μεγαλύτερη διάρκεια (ένα ‘’Stormrider’’ πέθαινα να το ακούσω), αλλά από την άλλη χαίρομαι που δεν άκουσα για μία ακόμα φορά τα τετριμμένα ‘’Melancholy’’ και ‘’I Died For You’’, τα οποία φυσικά είναι κομματάρες. Αυτό όμως δεν ίσχυσε και για όλους τους υπόλοιπους, που αν κρίνω από τις ηλικίες που προανέφερα, το μεγαλύτερο μέρος ίσως και να τους έβλεπε για πρώτη φορά. Το συμπέρασμα είναι ότι οι ICED EARTH τίμησαν το όνομα τους, κράτησαν το επίπεδο τους, παρά τις αλλαγές και πάλι ψηλά και δικαιολόγησαν για μία ακόμη φορά τον ντόρο που γίνεται στη χώρα μας γύρω από το όνομά τους. Και επειδή το νόημα είναι να το διασκεδάζεις, τα πρόσωπα γεμάτα χαμόγελο που, κάποια από αυτά μπορεί και να συζητούν αυτή τη βραδιά για καιρό, δείχνουν ακριβώς τον βαθμό που πήρε το συγκρότημα. Είτε είναι για χρήματα, είτε για αξιολόγηση, είτε ακόμα και για… πόντους, για έναν αριθμό δεν παλεύουμε όλοι;
Χρήστος Δουλγεράκης
Σάββατο, 19 Νοεμβρίου 2011
Υπήρξε μια μικρή σύγχυση σχετικά με την ώρα έναρξης της δεύτερης μέρας, αφού η σχετική ανακοίνωση τελευταίας στιγμής, ενώ ανέφερε ότι η συναυλία θα αργήσει λίγο να ξεκινήσει λόγω του αγώνα, δεν ανέφερε ακριβή ώρα έναρξης. Τελικά έφτασα πάνω στην ώρα για να παρακολουθήσω από την αρχή τους FURY UK, μια μπάντα από την οποία ελάχιστα κομμάτια είχα ακούσει, χωρίς να μου κάνουν κάποια ιδιαίτερη εντύπωση ώστε να ασχοληθώ περεταίρω. Εντύπωση που μετά το πέρας της εμφάνισής τους, δεν άλλαξε στο ελάχιστο. Ευχάριστοι με τις κάργα MAIDEN-ικές επιρροές τους να μπολιάζονται με μια ελάχιστα πιο σύγχρονη αισθητική, αλλά πάντα χωρίς να ξεφεύγουν από την μετριότητα.
Πόσες και πόσες φορές έχουμε ευχηθεί να βλέπαμε τα αγαπημένα μας συγκροτήματα την εποχή που βρίσκονταν στο pick της καριέρας τους. Προφανώς και οι WHITE WIZZARD διανύουν τη συγκεκριμένη για αυτούς περίοδο, αν και με τον νέο τους δίσκο δεν έφτασαν τα υψηλά standards που μόνοι τους έθεσαν με το ντεμπούτο τους, χωρίς αυτό φυσικά να σημαίνει ότι έχουμε να κάνουμε με κάτι λιγότερο από αξιόλογο. Λόγω νέου δίσκου και καινούργιου τραγουδιστή, λογικό ήταν να περιμένω ότι μεγαλύτερο βάρος θα πέσει στη δεύτερη δουλειά τους. Κι όμως, μόνο δύο τραγούδια από τον τελευταίο δίσκο και τα υπόλοιπα από το ντεμπούτο και το EP! Εξαιρετική εμφάνιση, χωρίς ωστόσο να κάνουν την υπέρβαση (σε σχέση πάντα με εμφανίσεις-δυναμίτη τύπου ENFORCER). Περιττό να πω (αλλά θα το πω) αφού παραθέτω και το set-list, ότι κορυφαία στιγμή αποτέλεσε το υπέρ-έπος “Iron Goddess Of Vengeance”. Για πολλές ανατριχίλες και ακόμα περισσότερες υψωμένες γροθιές.
Η αγάπη που τρέφουμε σαν χώρα για τους ICED EARTH είναι δεδομένη σε τέτοιο βαθμό, ώστε να καθιστά σίγουρο από την πρώτη στιγμή ότι θα γεμίσουν για δύο μέρες το Gagarin, ανεξαρτήτως των πρόσφατων μέτριων δουλειών τους και φυσικά το γεγονός ότι ένας νέος τραγουδιστής σπάνια λειτουργεί ως πόλος έλξης. Στα παραπάνω βέβαια, ο αντίλογος έρχεται εύκολα και αβίαστα, αφ’ ενός μεν με τον τελευταίο τους δίσκο που κουβαλάει αρκετή από την μαγεία του παρελθόντος και αφετέρου τον Stu Block, ο οποίος περίτρανα μας απέδειξε με αυτό το live ότι αποτελεί έναν εξαιρετικό performer και χαρισματικό τραγουδιστή. Το γεγονός ότι η φωνή του (συνειδητά) φέρνει αρκετά σε αυτή του Barlow, μόνο θετικά μπορεί να λειτουργήσει, δεδομένου βέβαια ότι δεν της λείπει η προσωπικότητα και τελικά δένει άψογα με το ύφος του συγκροτήματος.
Στις περισσότερες συναυλίες φτάνει το πρώτο κομμάτι για να καταλάβεις πως θα εξελιχτεί η βραδιά. Έτσι και εδώ, με τις πρώτες νότες ήταν σαφές ότι θα έχουμε ακόμα μια πετυχημένη εμφάνιση των ICED EARTH στη χώρα μας (με εκείνη τη μετριότητα του Rockwave βέβαια εξαιρουμένης). Το θέμα είναι ότι με τη πάροδο της ώρας η διάθεση ανέβαινε συνεχώς με το συγκρότημα να ξεπερνά τον πήχη που προσωπικά είχα θέσει. Ο λόγος για αυτήν την υπέρβαση δεν ήταν ούτε η φωνή του Stu, που εκ των προτέρων ξέραμε ότι δεν θα απογοητεύσει (τελικά ενθουσίασε) ούτε φυσικά η αναμενόμενη άψογη εκτελεστική απόδοση του υπόλοιπου συγκροτήματος. Ο λόγος ήταν μια φανταστική επιλογή κομματιών που περιελάμβανε αρκετά, αλλά πάντα τα καλύτερα του τελευταίου δίσκου, μόνο δύο κομμάτια από τις τρείς προηγούμενες μετριότατες κυκλοφορίες τους (“Ten Thousand Strong”, “Declaration Day” και αυτά φυσικά είναι κομματάρες που με το σταγονόμετρο βρίσκεις στους εν λόγω δίσκους) και όλα τα υπόλοιπα να αποτελούν μερικές από τις καλύτερες στιγμές τις δισκογραφίας τους. Ευτυχώς έδωσαν περισσότερο βάρος στα πιο thrashy κομμάτια τους (τα οποία για εμένα αποτέλεσαν και τις κορυφές της εμφάνισης τους, με σημαιοφόρους τα “Pure Evil” και “Stormrider”, τραγουδισμένο εκ στόματος Schaffer) έναντι των πιο μπαλαντοϊδών πτυχών τους, που καλώς ή κακώς είναι ο κυριότερος λόγος διόγκωσης του ονόματός τους. Φυσικά και αυτά έδωσαν το παρόν με την μορφή των “End Of Innocence” και “Watching Over Me” εκτελεσμένα σε μεγάλη συναισθηματική φόρτιση, αφού το καθ’ ένα έχει να κάνει με πολύ ευαίσθητες στιγμές των Schaffer και Block. Tο ιδανικό κλείσιμο ήρθε με το “Dante's Inferno” και φυσικά το ''Iced Earth''.
Το γεγονός ότι οι ICED EARTH στη χώρα μας είναι από τα πρώτα συγκροτήματα που θα ακούσει κάποιος, έχει σαν αποτέλεσμα ο μέσος όρος ηλικίας των παρευρισκόμενων να πέφτει αισθητά σε σχέση με άλλες συναυλίες, κάτι που σαν φυσικό επακόλουθο αυξάνει τον ενθουσιασμό και τελικά δημιούργησε ένα υπέροχο κλίμα στην συναυλία, με τις φωνές του κοινού πολλές φορές να ακούγονται πάνω από τη φωνή του Block. Έχοντας ρίξει μια ματιά στα μέχρι πρότινος set-list τους, δεν είχαμε μόνο καλύτερη επιλογή κομματιών από τις μέχρι τώρα εμφανίσεις τους, είχαμε και ιδιαίτερα παρατεταμένη διάρκεια του set που άγγιξε τις δυο ώρες και είκοσι λεπτά, χωρίς περιττά και βαρετά solos. Μόνο ουσία! Και εδώ δεν θα αντισταθώ να γελάσω λίγο χαιρέκακα με την επιτυχημένη εν τέλει επιλογή μου να πάω τη δεύτερη μέρα, που ακολούθησε το μοτίβο που αναφέραμε παραπάνω σε σχέση με τη πρώτη. Καλύτερα και περισσότερα κομμάτια.
