Θεσσαλονίκη, 12 Νοεμβρίου 2011
Ομολογώ πως ανήκω και εγώ στην κατηγορία εκείνη των μεταλάδων που «ανακαλύψαμε» τους AMORPHIS μετά το αριστουργηματικό ''Skyforger'' και τους λατρέψαμε ολοκληρωτικά με το φετινό εκπληκτικό “The Beginning Of Times”, αφού η σχέση μου με το death είναι, το λιγότερο, επιδερμική. Τους σεβόμουν φυσικά από πάντα, αλλά τα δύο αυτά εκπληκτικά δημιουργήματα ήταν αυτά που στάθηκαν αφορμή για να τους εξερευνήσω προσεκτικότερα. Εξυπακούεται, όπως καταλαβαίνετε, πως δεν υπήρχε περίπτωση να χάσω αυτή την εμφάνιση, που μάλιστα θα ήταν και η πρώτη μου ζωντανή εμπειρία από τους Φιλανδούς.
Δυστυχώς, δεν πρόλαβα να παρακολουθήσω τους NAHEMAH, που άνοιξαν τη βραδιά και εισήλθα στα Block 33 λίγα ευτυχώς λεπτά μετά την έναρξη των LEPROUS. Για τα παλικαράκια αυτά από τη Νορβηγία είχα ακούσει λίγα, αλλά εξαιρετικά λόγια και η εμφάνιση τους αυτή με ανάγκασε να αποκτήσω τον καινούριο, δεύτερο δίσκο τους, “Bilateral” πάραυτα! Εντυπωσιακή τεχνική κατάρτιση, φοβερά πολύπλοκο και ευφυές μοντέρνο progressive, σε style TEXTURES, TESSERACT και λίγο MASTODON, με μια θεότρελη, γεμάτη ενέργεια σκηνική παρουσία που θύμισε κάτι από SYSTEM OF A DOWN, ήταν εν ολίγοις τα στοιχεία που συνέθεσαν την σαραντάλεπτη παρουσία τους. Η αλήθεια είναι πως η πολυπλοκότητα των συνθέσεων τους, ειδικά αν τις ακούς για πρώτη φορά ζωντανά και το γεγονός ότι μουσικά δεν έχουν παρά ελάχιστη σχέση με τους AMORPHIS, δεν τους βοήθησαν, παρόλα αυτά κέρδισαν ένα, έστω μουδιασμένο χειροκρότημα από το ολιγομελές μέχρι εκείνη την ώρα κοινό. Συγκρατήστε το όνομα τους γιατί σίγουρα θα ξανακούσουμε για αυτούς σύντομα. Και μπορούμε να χαιρόμαστε γιατί, επιτέλους, βλέπουμε και στη χώρα μας εξαιρετικά ελπιδοφόρα σχήματα στην άνθηση τους σαν τους LEPROUS, τους VON HERTZEN BROTHERS και τους WHITE WIZZARD την ερχόμενη Κυριακή!
Και η ώρα για τους AMORPHIS έφτασε, με το συγκρότημα να εισβάλει στη σκηνή υπό τους ήχους του “My Enemy” από το “The Beginning Of Times”, με τον Tomi Joutsen να κρατάει ένα πραγματικά εντυπωσιακό μικρόφωνο. Όπως ήταν λογικό, το setlist κινήθηκε κυρίως, λόγω φυσικά και του Tomi, γύρω από τις τρεις τελευταίες τους δουλειές, με το φετινό τους αριστούργημα να λαμβάνει αναμενόμενα τη μερίδα του λέοντος! Οι AMORPHIS λοιπόν, αποδίδοντας πάντα εντυπωσιακά, συνέχισαν με τραγούδια από τη σημερινή τους περίοδο, με το “The Smoke” από το “Eclipse” και το “Sampo” από το “Skyforger”, μέχρι και το “You I Need”. Μοναδικό διάλειμμα το “Greed” από το πειραματικό “Tuonela”, με το κοινό να υποδέχεται το “The Beginning Of Times” μάλλον χλιαρά.
Αυτό ακριβώς βεβαία ήταν και το μόνο μειονέκτημα της -κατά τα αλλά- εκπληκτικής αυτής εμφάνισης των Φιλανδών. Δυστυχώς το κοινό ήταν μάλλον υποτονικό και η προσέλευση πολύ μικρότερη από αυτή που περίμενα, αναλογικά πάντα με την ποιότητα των τελευταίων δίσκων τους, αλλά και με τη δημοτικότητά που απολαμβάνουν στη χώρα μας. Φαντάζομαι πως μάλλον το παραδοσιακό κοινό τους δεν επικρότησε όσο εγώ την ατμοσφαιρική στροφή τους.
Παρόλα αυτά οι AMORPHIS γέμισαν το Block 33 με τις εκπληκτικές συναισθηματικές μελωδίες του “The Beginning Of Times” και με τον Tomi Joutsen να επιδίδεται σε ένα άκρως εντυπωσιακό headbaning καθόλη τη διάρκεια της εμφάνισης τους. Τα πράγματα, όσον αφορά τον κόσμο πάντα, αφού η απόδοσή της μπάντας παραμένει πάντα άρτια, διορθώθηκαν κάπως στην πρώτη βουτιά στο σκληρό τους παρελθόν, με τα “Vulgar Necrolatry” και “Into Hiding”, με τα πρώτα pit να κάνουν δειλά την εμφάνιση τους, αλλά η ταχύτητες ξανάπεσαν για το φρέσκο “Sky Is Mine” και το “Alone” μέχρι και το δεύτερο χτύπημα από το “Tales From The Thousand Lakes”, το “Magic And Mayhem”, που έκλεισε την κανονική διάρκεια μιας φοβερής εμφάνισης όσο δυνατά της άξιζε.
Επιστροφή στη σκηνή υπό τους ήχους του φοβερού “Silver Bride”, με τον κόσμο να έχει αρχίσει να συμμετέχει επιτέλους πιο ενεργά και τα «hitάκια» “My Kantele” και “House Οf Sleep” να τυγχάνουν της συμμετοχής που τους αρμόζει. Ειδικά το “House Οf Sleep” βρήκε ολόκληρο το Block 33 να τραγουδάει το refrain σε ένα ιδανικό, συγκινητικό φινάλε μιας ομολογουμένως εξαιρετικής συναυλίας.
Για μιάμιση περίπου ώρα, οι λίγοι που παραβρεθήκαμε στην εμφάνιση των AMORPHIS, γίναμε μάρτυρες ενός συγκροτήματος σε μια ακόμα καλλιτεχνική ακμή του, κάτι που επισφραγίστηκε από την σχεδόν άψογη απόδοση τους. Οι σκοτεινές συναισθηματικές μελωδίες τους μας ταξίδεψαν στα υπέροχα τοπία της Φιλανδίας συντροφιά με τους μυθικούς θεούς τους, ταίριαξαν γάντι στην πρώτη πραγματικά χειμωνιάτικη βραδιά για φέτος. Κατανοώ την απογοήτευση πολλών για την απουσία περισσότερων στιγμών από τη μουσική που τους ανάδειξε και την ανέδειξαν και αυτοί φυσικά, αλλά οι AMORPHIS μας έδειξαν αυτό ακριβώς που είναι σήμερα. Και είναι σπουδαίο!
Πάνος Παπαπανάγου
Αθήνα, 13 Νοεμβρίου 2011
ΝΑΗΕΜΑΗ δεν προλάβαμε να δούμε, μη ρωτάτε πολλά ό,τι ξέρω, ξέρεις, υποφέρω και υποφέρεις. Τους LEPROUS όμως τους προλάβαμε και οι εντυπώσεις είναι οι καλύτερες. Με το καλύτερο progressive metal album της φετινής χρονιάς (“Bilateral”) να μονοπωλεί το ενδιαφέρον μου, οι Νορβηγοί progsters είναι ικανοί να μεταφέρουν τη μαγεία της μουσικής στο συναυλιακό σανίδι, χωρίς να ακούγονται κουραστικοί. Ψαρωτικός frontman-πληκτράς, παθιασμένο group, αξιοπρεπής ήχος και κάποιοι ελάχιστοι ακροατές από κάτω να ξέρουν-νιώθουν-αντιλαμβάνονται. Έχει ξαναγίνει με πολλά groups και είμαι σίγουρος ότι θα επαναληφθεί άπειρες φορές. To ''Mb. Indifferentia'' είναι ένα καταπληκτικό τραγούδι. Είμαι σίγουρος ότι πολλοί από εσάς θα το ψάξετε στο youtube. Πιξελιάζει λίγο, αλλά εγώ το είδα HD, 3D, με dolby surround και με φίλους παρέα. Ίσως δεν νιώσετε, εμένα μου άρεσε πολύ...
Αλέξανδρος Τοπιντζής
«Καλοί αλλά λίγοι»!!! Κάπως έτσι θα μπορούσα να μπολιάσω σε τρείς μόνο λέξεις αυτό που είδαμε στις 13/11 στο Gagarin 205, στην 5η εμφάνιση των Φιλανδών AMORPHIS στη χώρα μας. Έχοντας παρακολουθήσει τις προηγούμενες μονές τους εμφανίσεις στην Αθήνα, είχα καλό μέτρο σύγκρισης και δυστυχώς αυτό που είδα μου άφησε γλυκόπικρη γεύση.
Λίγο πριν τις 10 και μετά από κανά μισάωρο αρκετών προετοιμασιών επί σκηνής, η μπάντα ανέβηκε στη σκηνή. Το μισογεμάτο Gagarin χειροκρότησε το συγκρότημα και αυτοί χωρίς να χρονοτριβούν ξεκίνησαν το set τους με το “My Enemy” από το τελευταίο τους, καταπληκτικό album. Ο Joutsen εντυπωσιάζει εξ’ αρχής με την έντονη σκηνική του παρουσία, ενώ τα βλέμματα κλέβει το εντυπωσιακό του μικρόφωνο, του οποίου η βάση αποτελείται από μεταλλικούς σωλήνες και ένα μπαρόμετρο (!!!). Η μπάντα αποδίδει υποδειγματικά τα κομμάτια και εκεί κάπου εντοπίζω μια τρανταχτή διαφοροποίηση σε σχέση με τις προηγούμενες φορές που τους είχα δει. Οι AMORPHIS έχουν ανέβει επίπεδο και ο επαγγελματισμός τους επί σκηνής κάνει «μπαμ», χάνοντας λίγο σε συναίσθημα, ειδικά σε σχέση με τη μνημειώδη τους εμφάνιση στο Ρόδον το 2002. Ας είναι…
Όσο περνάει η ώρα γίνεται φανερό πως το setlist τους περιστρέφεται γύρω από τα Joutsen-era albums, πλην του “Silent Waters” από το οποίο τελικά δεν παίχτηκε τίποτα. Οι πρώτες γενικότερα θερμές αντιδράσεις έρχονται με το “Greed”, που είναι και το μοναδικό που παίζεται από το “Tuonela”. Η πρώτη βουτιά στο πρώιμο υλικό του group έρχεται μετά από λίγο, με το “Vulgar Necrolatry” από το ντεμπούτο τους να παίζεται μετά από μια τζούρα του refrain του “Pussy” των RAMMSTEIN (!!!!!!!!!!). To “Into Hiding” αναγκάζει το σβέρκο σε ακατάπαυστο ανεβοκατέβασμα, ενώ το “Sky Is Mine” απλά μαγεύει. Στα καπάκια “Alone” και “Magic And Mayhem” και ενώ είχε ανέβει ήδη όλο το κοινό, ξαφνικά ψυχρολουσία! Η μπάντα αποχωρεί για να επιστρέψει στο encore με το ρολόι να δείχνει δειλά μία ώρα παιξίματος συμπληρωμένη. Δύο hits και ένας ύμνος αποτελούν το encore και η μπάντα μετά από 80 περίπου λεπτά μας καληνυχτίζει και αποχωρεί.
Στο τέλος μου έμεινε μια γλυκιά γεύση από το επίπεδο της εκτέλεσης του group, αλλά και μια πικρή λόγω του μικρού και σύντομου set. Και εδώ είναι που θέλω να γκρινιάξω. 32 Ευρώ εισιτήριο για να δούμε, πέραν των NAHEMAH και των εκπληκτικών LEPROUS, τους headliners να παίζουν 80 λεπτά; Μάλλον είναι πολλά τα χρήματα. Ας ελπίσουμε πως την επόμενη φορά το εισιτήριο θα είναι λογικότερο, το setlist πιο πληθωρικό και το κοινό μεγαλύτερο των 350 ατόμων…
Θανάσης Μπόγρης
