Οι VIRGIN STEELE είναι από αυτά τα λίγα συγκροτήματα που με την ίδια ευκολία που σε κάνουν να αφήσεις ένα δάκρυ να κυλήσει στο μάγουλο, άλλο τόσο εύκολα σε κάνουν να στάξεις μερικές σταγονίτσες στο (γούνινο αλά MANOWAR, ή λεοπάρ στα πρότυπα του DeFeis, εσείς αποφασίζετε) βρακάκι σου… Και πολλές φορές αυτά τα συναισθήματα συνυπάρχουν στο ίδιο τραγούδι. Δυστυχώς, ένας από τους κύριους παράγοντες αυτού του εκπληκτικού αποτελέσματος, φαίνεται να έχει χάσει αρκετή από την αίγλη του παρελθόντος. Ο λόγος φυσικά για την φωνή του DeFeis, η οποία στους τελευταίους δίσκους των VIRGIN STEELE δεν ακούγεται και στα καλύτερα της… Δυστυχώς το ίδιο ισχύει και για τις συνθέσεις των εν λόγω δίσκων που κρατάνε το συγκρότημα μακριά από την χρυσή του εποχή. Όλα αυτά μαζί, όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό, θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως ανασταλτικός παράγοντας όσον αφορά την προσέλευση του κόσμου στην παρούσα εμφάνιση τους στη χώρα μας. Οι μεγάλες αγάπες όμως δύσκολα πεθαίνουν, και τελικά το Κύτταρο γέμισε σε ικανοποιητικό βαθμό, χωρίς ευτυχώς τις γνωστές καταστάσεις σαρδελοποίησης.
Αρχή με DEXTER WARD, ένα συγκρότημα που βλέπουμε πολύ συχνά τον τελευταίο καιρό. Στη συγκεκριμένη τους εμφάνιση αλλάξαμε παραστάσεις, αφού ο τραγουδιστής τους δεν μπόρεσε να έρθει, με αποτέλεσμα να τον αναπληρώσουν διάφορα εξέχοντα μέλη της ελληνικής σκηνής. Έτσι, σε πάρτυ ατμόσφαιρα ανέβηκαν οι Παπακώστας (CONVIXION), Τραμπάκουλας (ΑΝΩΡΙΜΟΙ), Κρούσκας (VALOR), οπού οι ελπίδες μου να ακούσουμε επιτέλους το “Dragonship” ναυάγησαν, με τον τελευταίο, άγνωστο σε μένα, τραγουδιστή (όποιος ξέρει ας αφήσει ένα comment από κάτω) να διαθέτει μια υπέροχη φωνή, η οποία τους ταίριαζε εξίσου με αυτή του Marco, οπού ερμήνευσε εκτός των άλλων και μια διασκευή στο “Powerslave”.
Ενώ αναφέραμε μερικές αιτίες που θα μπορούσαν να στιγματίσουν αρνητικά το live, ξεχάσαμε το πατροπαράδοτο και έξω από τις ευθύνες του συγκροτήματος εμπόδιο του ήχου που είναι ικανός να αλλοιώσει σημαντικά την εικόνα μιας μπάντας. Για πολλοστή φορά το μεγαλύτερο μείον ήταν ο κακός ήχος, και μάλιστα σε ένα club που θεωρούσα από τα πλέον αξιόπιστα στο συγκεκριμένο θέμα. Για να μην αναφέρουμε ότι και το support είχε πολύ καλύτερο ήχο. Οι μεγάλοι ριγμένοι της υπόθεσης ήταν τα χαμηλά και πιο μελωδικά σημεία της φωνής του DeFeis και τα πλήκτρα που ήταν αρκετά θαμμένα. Το αποτέλεσμα ήταν η πιο βάρβαρη πλευρά των VIRGIN STEELE να επικρατήσει του λυρισμού. Βέβαια, μιας και έγινε αναφορά στη φωνή του DeFeis, να πούμε ότι σε πολλά σημεία έχανε επαφή με τα κομμάτια, δεν μπορούσε να αποδώσει στο βαθμό που θα θέλαμε και σε κανένα κομμάτι δεν παρέμεινε απόλυτα πιστός στα πρωτότυπα.
Αφήνοντας πίσω ότι αρνητικό μπορούμε (όχι και με μεγάλη δυσκολία είναι η αλήθεια) να βρούμε, και ακολουθώντας πορεία παράλληλη με αυτή της διάθεσής μου κατά τη διάρκεια του live, σιγά σιγά όλα αυτά πέρασαν στο πίσω μέρος του μυαλού και αυτό που έμεινε ήταν η ψυχή που έβγαζε η μπάντα στη σκηνή, κάτι που έκανε και εμένα με τη σειρά μου να τους παραδοθώ αμαχητί. Γιατί ποιος μπορεί να πει ότι έμεινε ασυγκίνητος μετά από δυόμιση ώρες συνεχόμενων ύμνων, από ένα set-list ονειρεμένο, με ελάχιστες αναφορές στα δυο τελευταία άλμπουμ τους, και όταν αυτές έγιναν να είναι με τις καλύτερες στιγμές τους (ένα κομμάτι έκαστος). Με τέτοια επιλογή κομματιών θα αντισταθώ και στον πειρασμό να γίνω γραφικός και να παραπονεθώ για κομμάτια που θα ήθελα να ακούσω.
Η συγκινητική συμμετοχή του κόσμου, εκτός από την δεδομένη ένταση που προσθέτει στην ατμόσφαιρα, είχε αποτέλεσμα και την (πιθανή) επέκταση του set-list, αφού έχω την εντύπωση ότι από ένα σημείο και έπειτα, ότι έπαιζαν δεν ήταν προγραμματισμένο. Οι τελευταίες εντυπώσεις αφήνουν μια γλυκόπικρη γεύση, αφού ο λόγος για τον οποίο τελικά ευχαριστήθηκα αυτό το live, ήταν η μεγάλη αγάπη που τρέφω γι’ αυτό το συγκρότημα και το φιλτράρισμα που έκανε η καρδιά μου σε αυτό που άκουγα πριν το επεξεργαστεί ο εγκέφαλος, και όχι αυτό που πραγματικά έβγαινε από τα ηχεία. Γιατί για όποιον δεν εθελοτυφλεί, μπορεί να καταλάβει ότι αυτή δεν ήταν μια εμφάνιση ανάλογη του ονόματος τους (ή των προηγούμενων εμφανίσεών τους), αν και για να είμαστε ειλικρινείς, μάλλον από δω και πέρα δεν θα μπορούμε να περιμένουμε κάτι καλύτερο…
