Symphony X, Fragile Vastness, Need

Ακόμα ένα συγκρότημα, της μεγάλης των progressive σχολής, επισκέπτεται τη χώρα μας και σκορπάει χαμόγελα ικανοποίησης και έκστασης στους απανταχού θιασώτες του προοδευτικού ήχου.  Δύο από τους, αν όχι καλύτερους, μιας και τίθεται θέμα υποκειμενικότητας, τότε σίγουρα γνωστότερους εγχώριους αντιπροσώπους του είδους, κλίθηκαν να ζεστάνουν ένα κοινό που ήταν ήδη καυτό από την πρώτη μέρα που ανακοινώθηκε η εν λόγω συναυλία. Να σημειώσουμε βέβαια ότι οι SYMPHONY X περιόδευαν με ένα ωραιότατο πακετάκι, που φυσικά δεν έφτασε ποτέ εδώ…

Τους NEED δεν τους είδα. Όσον αφορά τους FRAGILE VASTNESS σίγουρα δεν θα με χαρακτήριζα οπαδό τους, αλλά θα ήταν τουλάχιστον άδικο να κακοχαρακτηρίσω μια μπάντα μόνο και μόνο επειδή το ύφος τους δεν είναι της απόλυτης αρεσκείας μου, τη στιγμή μάλιστα που έδωσαν μια πολύ δυνατή εμφάνιση,  με την ανταπόκριση του κοινού να είναι αρκούντως ικανοποιητική, τη στιγμή που η πλειοψηφία του (φαντάζομαι) δεν ήταν εξοικειωμένοι με το υλικό τους . Ακούσαμε και ένα κομμάτι από τον επερχόμενο δίσκο τους, το "Ι Κnow Ιt's Τrue".

Μετά από ένα εκνευριστικό μισάωρο αναμονής, κάτι βέβαια που για την συγκεκριμένη μπάντα ήταν αναμενόμενο, μέσα από καπνούς  ξεπρόβαλαν οι SYMPHONY X. Από τις πρώτες νότες φάνηκε ότι η παρακολούθηση μιας μπάντας με τέτοια τεχνική κατάρτιση θα αποτελούσε την χαρά του progressive-ιά. Όλα τα κομμάτια να είναι εκτελεσμένα στην εντέλεια, κάτι φυσικά που λίγο πολύ περιμέναμε όλοι, αλλά αυτό που πραγματικά ξεπέρασε τις (ήδη υψηλές) προσδοκίες μου, ήταν η φωνή του Allen. Απίστευτη καθαρότητα και εύρος, χωρίς να παρουσιάζει την παραμικρή απόκλιση από τις στουντιακές εκτελέσεις, και να σου δίνει την εντύπωση ότι ακόμα και χωρίς μικρόφωνο θα μπορούσαν να τον ακούσουν και οι τελευταίες σειρές του club. Και μην ξεχνάμε το καθόλου αμελητέο γεγονός ότι η Ελλάδα αποτέλεσε τον τελευταίο σταθμό της περιοδείας τους, κάτι που σημαίνει και το ύστατο σημείο κόπωσης της φωνής του.

Μετά από μια τέτοια εμφάνιση, και σε φυσιολογικές συνθήκες, θα έπρεπε να ζοριστώ για να βρω ένα παραπονάκι. Στη συγκεκριμένη συναυλία όμως αυτό έρχεται εντελώς αβίαστα με τη μορφή του setlist. Γιατί δεν γίνεται μια μπάντα του επιπέδου των SYMPHONY X, με μια τόσο πλούσια δισκογραφία και απαράμιλλης ποιότητας (αλήθεια πόσο συχνά συναντάμε συγκροτήματα με τόσο μεγάλη δισκογραφία να διατηρούν την ποιότητα όλων των δημιουργημάτων τους σε τόσο υψηλά επίπεδα), να παίζουν σχεδόν ολόκληρο τον τελευταίο τους δίσκο (τον οποίο και θεωρώ την λιγότερο ίσως καλή κυκλοφορία τους, αλλά πάλι εξαιρετικό), ο οποίος ζωντανά μου φάνηκε ακόμα καλύτερος, 3 κομμάτια από τον προτελευταίο τους (δισκάρα απίστευτη), και μόλις 2 από την υπόλοιπη και τόσο πλούσια δισκογραφία τους, και μάλιστα σε μια χώρα που επισκέπτονται για πρώτη φορά, που σημαίνει ότι ελάχιστα απωθημένα ικανοποιήθηκαν, και σχεδόν κανείς δεν άκουσε τα κομμάτια με τα οποία πρωτοερωτεύτηκε αυτή την μπάντα. Και εδώ έρχεται το σημείο που συνειδητοποιείς ότι πρόκειται για επαγγελματίες με ΟΛΑ τα καλά και με μερικά (λίγα) από τα κακά που αυτό συνεπάγεται. Το μόνο «παραστράτημα» από το set-list που έπαιζαν στην υπόλοιπη περιοδεία τους, ήταν το “The Odyssey”. Μόνο είπα; Ίσως αν ήταν οποιοδήποτε άλλο κομμάτι να ταίριαζε αυτός ο χαρακτηρισμός, αλλά η προετοιμασία αυτού του 25λεπτου έπους (ναι το ακούσαμε ολόκληρο) δεν είναι και μικρό θέμα.

Τέλος πάντων, πολύ το κούρασα με το set list, όταν αυτό που στο τέλος μου έμεινε, ήταν μια άκρως μαγευτική εμφάνιση μιας μεγάλης μπάντας που σε κάνει ήδη να σκέφτεσαι την επόμενη επίσκεψη τους (αλλά με καλύτερο setlist, ναι ρε θα έσκαγα αν δεν το (ξανά)έλεγα). Ωπ, μόλις συνειδητοποίησα ότι δεν αναφέρθηκε ούτε μια φορά το όνομα του Michael Romeo, μέγα σφάλμα, γι’ αυτό ας το γράψω άλλες δύο φορές για εξιλέωση. Michael Romeo, Michael Romeo και δεν χρειάζομαι και λόγο!!!