Anathema, Gravitysays_Ι

Υπάρχουν μερικές σχέσεις που είναι τόσο δυνατές, που αντέχουν στον χρόνο ότι και να συμβεί, χωρίς να ξεθωριάζουν στο ελάχιστο. Τέτοια είναι και η σχέση της εξάδας από το μεγάλο λιμάνι του Liverpool, των Βρετανών ANATHEMA, με το ελληνικό κοινό. Σχέση αμοιβαίας αγάπης, εκτίμησης και σεβασμού. Σχέσης που είναι ικανή, σχεδόν να γεμίσει ένα ολόκληρο Fuzz, με κάτι λιγότερο από μια ντουζίνα εκατοντάδες κόσμο, o οποίος είχε κατακλείσει τον χώρο πριν ακόμα το support group, κάνει την εμφάνισή του στη σκηνή.

Οι «δικοί» μας λοιπόν, GRAVITYSAYS_I, ανέβηκαν λίγο μετά τις εννέα, και με όχημά τους την ιδιαίτερη μουσική τους πρόταση, προσπάθησαν να ζεστάνουν τον κόσμο και τα κατάφεραν. Έτσι, για την επόμενη μισή ώρα και με τη βοήθεια μιας αντρικής χορωδίας, μας ταξίδεψαν με τις μελωδίες τους, την ατμοσφαιρική διάθεση των συνθέσεών τους και τους μεσογειακούς τους ρυθμούς. Οι ηλεκτρικές κιθάρες και το μπάσο συνάντησαν το τσέλο, το σαντούρι και την μελόντικα, με το αποτέλεσμα να είναι τουλάχιστον ενδιαφέρον. Πραγματικό «χωνευτήρι» η μουσική και ο ήχος τους. Όντας υπέρ το δέον αξιόλογοι, κέρδισαν δίκαια το ζεστό χειροκρότημα του κοινού.

Μετά τις απαραίτητες αλλαγές επί σκηνής και τον δείκτη του ρολογιού να έχει ελαφρώς μετακινηθεί μετά τις δέκα, οι headliners της βραδιάς πάτησαν το σανίδι, με τον ενθουσιασμό του κόσμου να περισσεύει. Εναρκτήριο λάκτισμα του set των ANATHEMA, ήταν το “Thin Air” από το τελευταίο τους album, όπως και τα “Summernight Horizon” και “Dreaming Light” που ακολούθησαν. Τα χαμόγελα του κόσμου έφταναν μέχρι τα αυτιά και πολλοί μάλιστα τραγουδούσαν και τους στίχους, απόδειξη του πόσο αγαπήθηκε στη χώρα μας και το “We’re Here Because We’re Here”. Έχοντας τσεκάρει το setlist τους σε προηγούμενες πρόσφατες συναυλίες της μπάντας στο εξωτερικό, περίμενα το “Everything” που έπαιξαν αμέσως μετά. Αυτό όμως που δεν περίμενα, ήταν να συνεχίσουν με το “Angels Walk Among Us” και τελικά να εκτελέσουν ζωντανά ολόκληρο το album, αν και μας είχε προειδοποιήσει ο Vincent λίγο νωρίτερα πως η συναυλία θα ήταν χωρισμένη σε δύο μέρη…

Μιας και είπα Vincent, οφείλω να καταθέσω, πως ο εν λόγω κύριος ήταν σκέτη απόλαυση. Αεικίνητος, παθιασμένος και αστείρευτος από ενέργεια, χτυπιόταν καθ’ όλη τη διάρκεια του show, με ερμηνείες που σου έκοβαν την ανάσα. Ήταν εντυπωσιακό το ΠΩΣ βίωνε ο ίδιος το ΚΑΘΕ δευτερόλεπτο, του ΚΑΘΕ κομματιού και ακόμα πιο εντυπωσιακό το ΠΩΣ πέρναγε αυτό το πράγμα στο κοινό. Οφείλω να ομολογήσω πως είχα καιρό να δώ σε συναυλία, frontman να κάνει τέτοια εμφάνιση. Ψυχάρα! Οι υπόλοιποι ΑΝΑΤΗΕΜΑ κινήθηκαν όλοι σε υψηλά επίπεδα απόδοσης, συμπεριλαμβανομένου και του «νέου» Daniel Cardoso (Arcane Wisdom), ο οποίος ακολουθεί την μπάντα στα τελευταία live της, αντικαθιστώντας τον προσφάτως αποχωρήσαντα, Les Smith.

Ούτε ο ήχος, που ήταν σε κάποιες στιγμές κάπως «βαβουριάρικος», στάθηκε εμπόδιο, ούτε τα μικρολαθάκια στο “Hindsight” και οι Βρετανοί ακάθεκτοι πέρασαν στο δεύτερο μέρος του set τους, που περιλάμβανε τα πιο κλασσικά τους κομμάτια, με το “Deep” να δονεί το club. Στο “Forgotten Hopes” δεν υπήρξε τρίχα που να μην σηκώθηκε όρθια, ενώ η ένταση που έβγαζαν τα “Balance” και “Closer”, χτυπούσε επικίνδυνα κόκκινο. Στο “One Last Goodbye” μόνο το πάτωμα δεν τραγουδούσε τους στίχους, στο “Empty” έγινε απλά χαμός και στο “Lost Control” χάθηκε η μπάλα. Είχα μείνει άγαλμα μην έχοντας ζήσει πιο τεταμένες στιγμές σε live. Η κάπως «επίπεδη» εκτέλεση του “Release” και το ταξιδιάρικο “Flying” έκλεισαν το κανονικό set του group, το οποίο έφυγε από τη σκηνή για να επιστρέψει μετά από ελάχιστα λεπτά για το καθιερωμένο encore.

Στο πνεύμα των έντονων συζητήσεων που γίνονται τους τελευταίους μήνες περί δημοψηφισμάτων, οι ΑΝΑΤΗΕΜΑ βγαίνοντας για το encore ζήτησαν από το κοινό να αποφασίσει ποιο κομμάτι μεταξύ των “Sleepless”, “A Dying Wish” και “Angelica”, θα ήθελε να ακούσει. Ο λαός αποφάσισε και το τελευταίο εκτελέστηκε, με το “A Natural Disaster” να το διαδέχεται και την Lee Douglas να δίνει τα ρέστα της στα φωνητικά. Το «ανυπέρβλητο» “Fragile Dreams” ακούστηκε τελευταίο, με το κοινό να μην σταματά να το τραγουδά ακόμα και την στιγμή που το συγκρότημα είχε ολοκληρώσει την εκτέλεση και είχε «ξεκρεμάσει» και τα όργανα. Μαγεία!!!

Μεγάλη εμφάνιση από τους ANATHEMA και σίγουρα πιο γεμάτη, κυρίως από συναισθήματα, σε σχέση με το 2005 που τους είχα παρακολουθήσει τελευταία φορά ζωντανά. Θα ήθελα να ακούσω βέβαια και το “Regret”, αλλά δεν το πολύ-λέω, γιατί νιώθω τα δόντια μου να «κινούνται» απειλητικά προς τη γλώσσα μου, μιας και μετά από δυόμιση ώρες μουσική, 26 κομμάτια και τέτοια εμφάνιση, θα ήταν άδικη για τη μπάντα η οποιαδήποτε γκρίνια. Την «ίδρωσαν» και με το παραπάνω την φανέλα! Γι’ αυτό τους αγαπάμε τόσο…