Πρώτη και τελευταία φορά είχα την ευκαιρία να δω τους CATHEDRAL και δεν έπρεπε να την αφήσω να φύγει. Όποιος το έκανε, πραγματικά έχασε…
Αν και περνάμε κάπως δύσκολους καιρούς οικονομικά, πολλοί ήταν εκείνοι που δεν μπορούσαν να μην αποχαιρετήσουν αυτή την θρυλική μπάντα, ορόσημο στο doom metal. Όσοι άργησαν να προμηθευτούν εισιτήριο τους περίμενε ένα τσουχτερό τριαντάρι στο ταμείο, ενώ οι τιμές στη προπώληση των 25 και 20 euro για τους προνοητικότερους, φάνηκαν λογικές για ένα μαγαζί σαν το Gagarin.
Τηρήθηκε η κλασσική, μισάωρη καθυστέρηση με τις πόρτες να ανοίγουν στις 9 και την πρώτη support μπάντα να ανεβαίνει στη σκηνή στις 9:30, με σχετική άπλα από κάτω όσον αφορά τον κόσμο που είχε μαζευτεί.
Τους INFIDEL τους είχα ξαναδεί σχετικά πρόσφατα που είχαν παίξει με τους PENTAGRAM και μου είχαν κάνει σχεδόν αρνητική εντύπωση, όμως αυτή η φορά ήταν διαφορετική. Πολύ καλός ήχος, μακροσκελή doom-oειδή κομμάτια με δόση μελωδίας και με συνοδεία ενίοτε extreme φωνητικών, ορεξάτοι και πανέτοιμοι, οι INFIDEL έδωσαν στο κοινό κομμάτια από το "I, Oathbreaker" album αλλά και αρκετά δείγματα από το νέο, ακυκλοφόρητο δίσκο τους. Ήταν γενικά ένα ευχάριστο opening act.
Με ελάχιστη καθυστέρηση και τα drums να ετοιμάζονται στο άψε σβήσε, ήρθαν σαν σίφουνας οι VIOLET VORTEX! Αυτοί τα έσπασαν πραγματικά! Δεμένοι, με τον καλύτερο ήχο που θα ευχόταν ποτέ να έχει support συγκρότημα , ωραία riffs, ορεξάτοι και πωρωμένοι όσο δεν πάει, μας έβαλαν όλους στο trip-άκι τους! Το έβλεπες από τα κεφάλια που πήγαιναν πάνω κάτω, (που παρεμπιπτόντως είχαν πληθύνει) με το club να είναι σχεδόν γεμάτο, χωρίς να χρειάζεται να πάρεις “αγκαλιά” τον διπλανό σου. Μπράβο στα παιδιά που τα έδωσαν όλα! Τα φωνητικά αν και δεν ήταν του γούστου μου, δεν επηρέασαν το γενικό σύνολο. Αξίζουν την προσοχή σας.
Στις 11:30 ακούγονται οι πρώτες νότες του intro από τα πλήκτρα, που ήταν στην άκρη της σκηνής, και ναι, οι CATHEDRAL εμφανίζονται μπροστά μας με το “Vampire Sun” και τον κόσμο να τρελαίνεται, σαν βαμπίρ όταν τα κοπανάει ο ήλιος!
Το ντελίριο συνεχίζεται στα “Enter the Worms”, “ Midnight Mountain” και “Soul Sacrifice”, με τους θεατρινισμούς του Lee Dorian να δίνουν και να παίρνουν και το κοινό να δημιουργεί συχνά pits! I can feel the groove! Συνέχεια είχε το “Funeral Of Dreams” από το νεότερο album, ενώ τιμήθηκαν κομμάτια όπως “Cosmic Funeral”, “Corpsecycle”, “Upon Azrael’s Wings” και το αργόσυρτο “Ebony Tears”, από τον τιτανοτεράστειο πρώτο τους δίσκο. Δυστυχώς αγνοήθηκε τελείως το “Supernatural Birth Machine”. Μα γιατί;
Η μπάντα γενικά ήταν ορεξάτη και ενθουσιώδης και αυτό ήταν κάτι που το μετέδιδε στους παρευρισκόμενους. Αν και δεν περίμενα την παρουσία πλήκτρων στο σύνολο, ήταν ένα στοιχείο το οποίο έδινε αυτό το κάτι παραπάνω, έτσι ώστε να ακούσουμε όσο πιο πιστά γίνεται την studio έκδοση, πράγμα πολύ θετικό! Τα φωνητικά του Dorian άψογα, δραστήριος front man, ομιλητικός και πολύ ξεσηκωτικός! Ο Carlson εντυπωσιακός στο μπάσο, ελπίζουμε και σε κάποιο live με REPULSION κάποτε! Ο ήχος τους ήταν πολύ καλός αν και θα μπορούσε να είναι ελαφρώς καλύτερος.
Αν έχω μερικές ενστάσεις, αυτές αφορούν την κιθάρα. Πολλά solos δεν θύμιζαν ούτε κατά διάνοια την πραγματική τους μορφή στα albums και μπορεί αυτό να μην ενόχλησε κανέναν, αλλά υπήρχαν άλλα που δεν παίχτηκαν καν, όπως αυτό στη μέση της κομματάρας “Carnival Bizarre”, που το περίμενα τόσο πολύ να “σκάσει”! Αυτό σε συνάρτηση με κάποια λίγα, αλλά εμφανή λάθη που έγιναν στο ρυθμό μεταξύ κιθαρίστα και drummer, σου αφήνουν μια μικρή αίσθηση “ανολοκλήρωτου”, που σε ένα farewell show σίγουρα δεν το περιμένεις. Όπως και να έχει αυτές οι μικροαστοχίες δεν στέκονται καν ικανές να σου χαλάσουν την εικόνα που έδωσαν οι CATHEDRAL το Σάββατο, με έπη σαν το πολλά βαρύ “Night Of The Seagulls”, “Ride” και “Utopian Blaster”, που έκαναν μαλλιά να τινάζονται πέρα δώθε!
Το τέλος δόθηκε λίγο πριν τις 1.00, ύστερα από κάποια “νάζια” της μπάντας, καθώς αυτό ήταν το δεύτερο encore, με το "Hopkins" να κουνά από την θέση του και τον τελευταίο “καθωσπρέπει” ! Και αυτό ήταν. Οι CATHEDRAL μας αποχαιρέτησαν λέγοντας μας ότι ήταν η καλύτερη φορά που έπαιξαν στην Ελλάδα ενώ τα ονόματα όλων κατά την έξοδο είχαν αλλάξει σε Mathew Hopkins! Απλά υπέροχα, αν και πάλι ο οργανισμός μου ζητούσε 2 τραγούδια παραπάνω, σκεπτόμενος κιόλας ότι ήταν η τελευταία φορά που μπορούσα να τους δω!
Πέρα από τα συναισθήματα χαράς και ενθουσιασμού που υπήρχαν την ώρα του αποχαιρετισμού, τα διαδέχονταν και συναισθήματα μελαγχολίας από το γεγονός πως μια τόσο μεγάλη μπάντα στο doom και γενικά metal χώρο, θα έπαυε να υπάρχει μετά από αυτό το live. Μια μπάντα που με τους άλλοτε βαρύγδουπους ήχους της και άλλοτε με τους groovy και “ψυχεδελικούς” ρυθμούς της, κρατούσε ώρες παρέα για κάμποσα χρόνια σε έναν μικρό μαλλιά κάπου σε ένα δωμάτιο… Στο καλό! Συγκινήθηκα…
Πέρα από το μελό της υπόθεσης είναι σίγουρο ότι θα μας λείψουν αλλά σίγουρα επίσης δεν θα ξεχαστούν, θα υπάρχουν ακόμα μέσα από την μουσική τους και από όσους την αγάπησαν. Δεν μπορούν να ξεχαστούν!
Farewell!!!
