Ελάχιστες οι ευκαιρίες του έλληνα metalhead να δει πάνω από τρεις αξιόλογες μπάντες σε ένα βράδυ. Μόνο σε κάποια καλοκαιρινά festival συμβαίνει αυτό και αν...Φανταστείτε πόσο σημαντική θεωρείται μια βραδιά που περιλαμβάνει όχι μιά, ούτε δυό, μήτε τρεις, αλλά πέντε μπάντες αξιολογότατες, που κινούνται και στον ίδιο μουσικό χώρο πάνω κάτω. Δύσκολα θα μπορούσε το μεταλλικό γεγονός της χρονιάς να μας αφήσει ανεπηρέαστους. Έτσι λοιπόν, σύσσωμο το Avopolis.Metal ήταν εκεί λίγο μετά το μεσημέρι του Σάββατου.
Οι LORD VICAR, το all star doom σχήμα των Christian Lindersson (ex-COUNT RAVEN) και Peter Vicar (ex-REVEREND BIZARRE) άνοιξαν το πιο heavy συναυλιακό γεγονός της χρονιάς. Με το “Fear No Pain” album να παίζεται σχεδόν ολόκληρο και το κοινό να κοιτάζει αμέριμνο, θεωρώ ότι οι περισσότεροι δεν έχουν πάρει πρέφα μια από τις κορυφαίες doom κυκλοφορίες της δεκαετίας. Για να είμαι όμως και δίκαιος ως προς το αθηναικό κοινό, θα πρέπει να αναφέρω και την κακή απόδοση του Chritus, ο οποίος στα περισσότερα των κομματιών σχεδόν γκάριζε. Μπορεί να μοιάζει, αλλά δεν είναι και ο Ozzy να του τα συγχωρούμε όλα.
Αλέξανδρος Τοπιντζής
Τρομερό event το συγκεκριμένο live και με καταπληκτικό billing. Μέρος του ήταν και οι Βρετανοί HELL, οι οποίοι ντεμπούταραν πριν μερικούς μήνες με ένα πολύ δυνατό album. Έχοντας εκτιμήσει ήδη τη δουλειά που έκαναν στο ντεμπούτο τους, είχα περιέργεια να δω πως θα την υποστήριζαν και σε ζωντανές συνθήκες. Έτσι, μετά τους LORD VICAR και την απαραίτητη προετοιμασία, η πεντάδα όρμησε επί σκηνής και ξεκίνησε να παίζει τραγούδια από το “Human Remains”. Ο ήχος αρχικά ήταν δυνατός και ενθουσιάστηκα, αλλά όταν έφτασε η ώρα για τα πρώτα solos, κατάλαβα πως η κιθάρα του Kev Bower ήταν πολύ χαμηλά σε σχέση με αυτή του «πολύ» Andy Sneap. Αν και λίγο νευρικοί στη αρχή, μας άρπαξαν από τους γιακάδες και εκτελούσαν υποδειγματικά τα κομμάτια τους, με highlights τα “Macbeth”, “The Quest” και “Let Battle Commence”. Αυτό που εντυπωσίαζε ήταν η θεατρικότητα του group κατά την εκτέλεση των κομματιών τους, αλλά και ο «αέρας του παλιού» που σου έβγαζαν (μπορεί να ντεμπούταραν φέτος, αλλά μιλάμε για ηλικίες σαραντα-φεύγα…). Δυνατή εμφάνιση έκαναν οι Βρετανοί και εισέπραξαν και το ανάλογο χειροκρότημα. Τα καλύτερα όμως ακολουθούσαν…
Θανάσης Μπόγρης
Εάν με ρωτάγατε πριν το αποψινό live για το ποια μπάντα θα ήθελα να δω πιο πολύ, η προφανής απάντηση θα ήταν οι GHOST. Και χαίρομαι ειλικρινά που πιθανότατα το ίδιο συνέβη και με πολλούς από το κοινό. Ο Papa Emeritus I και το group του μετά από περίπου 45 λεπτά με άφησαν να αναλογίζομαι πόσο καλό κάνουν τέτοια group στο heavy metal. Αποδίδοντας με καταπληκτικό ήχο και τρόπο ένα τέλειο album σαν το “Opus Eponymous”, το κοινό ξέσπασε αρκετές φορές σε χειροκροτήματα και ιαχές. Η διασκευή στο “Here Comes The Sun” των BEATLES προσέφερε μια ακόμα ανατριχίλα και το “Ritual” στο τέλος με έκανε να αναθεωρήσω πολλά πράγματα για τον βρετανικό τύπο. Το hype που τους πρόσφεραν μέσα σε λίγους μήνες τους αξίζει ολοκληρωτικά. Εάν συνεχίσουν να μας εκπλήσσουν με αυτό τον τρόπο, σε λίγα χρόνια θα μιλάμε για τους διαδόχους των ALICE COOPER και KING DIAMOND.
Εάν επιθυμείτε ακριβής περιγραφή της μεγαλειώδης εμφάνισης τους, μπείτε στο Youtube και δείτε βιντεάκια. Παντού τα ίδια κάνουν...θα βρείτε πάμπολα...
Αλέξανδρος Τοπιντζής
Για τους TROUBLE οι προσδοκίες μου ήταν αρκετά χαμηλές και αυτό κυρίως λόγω του νέου τους τραγουδιστή Kory Clarke. Και να εξηγήσω τι εννοώ για να μην παρεξηγηθώ. Υπάρχουν κάποια πράγματα που όσο και να σου αρέσουν σαν μονάδες, δεν ταιριάζουν μεταξύ τους. Για παράδειγμα σου αρέσει η σοκολάτα, τρελαίνεσαι για το τζατζίκι, αλλά δεν νομίζω να σου αρέσει ο συνδυασμός τους, πόσο μάλλον όταν το τζατζίκι είναι και ληγμένο. Έτσι και εδω όσο και αν μου αρέσει ο Clarke, όσο και αν αγαπάω τους Trouble, θεωρώ ότι δεν ταιριάζει σε αυτούς η φωνή του. Και όπως το ληγμένο τζατζίκι που λέγαμε, έτσι και η φωνή του Clarke ακουγόταν απελπιστικά κατεστραμμένη, αφού ούτε να μιλήσει δεν μπορούσε, ένας από τους λόγους φαντάζομαι που η εμφάνισή τους κράτησε και μισή ώρα λιγότερο απ’ ότι ήταν αρχικά προγραμματισμένο. Εκτός όμως από τη φωνή του, είναι και η σκηνική του παρουσία που μοιάζει παράταιρη στους TROUBLE, αφού αυτό το Coverdale στυλ δεν τους ταιριάζει καθόλου. Όσον αφορά τη μουσική απόδοση του συγκροτήματος δεν έχω παράπονο, αλλά μια κακή φωνή είναι παραπάνω από ικανή να καταστρέψει το τελικό αποτέλεσμα, και όσο και αν σε κομματάρες όπως τα "Assassin" και “At The End Of My Daze" δεν μπόρεσα να μείνω ασυγκίνητος, ερχόταν ο Clarke να μου(τους) κόψει τα φτερά. Ελπίζω να μην κρατήσει πολύ αυτός ο γάμος…
Γιώργος Θεοφανόπουλος
Το μεγάλο όνομα της βραδιάς ήταν οι CANDLEMASS. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ένα ειδικό γεγονός όπως αυτό προκύπτει από τα 25 χρόνια κυκλοφορίας του “Epicus Doomicus Metallicus”. Το συγκρότημα είχε ανακοινώσει ότι το setlist θα περιελάμβανε δύο μέρη, ένα με επανεκτέλεση όλου του προαναφερθέντος δίσκου με τον «γνήσιο» τραγουδιστή του δίσκου, Johan Langqvist, στα φωνητικά και ένα με τον τρομερό και φοβερό Robert Lowe. Αυτό και μόνο είχε δημιουργήσει προσδοκίες και ανυπομονησία στο κοινό που τελικώς αισθάνθηκε δικαιωμένο! Το group ήταν σε μεγάλα κέφια, απαλλαγμένο από άγχη. Αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι είχαν έρθει με τις οικογένειές τους πριν το Σάββατο της συναυλίας. Εθεάθησαν μάλιστα στο μοναστηράκι να αγοράζουν και βινύλια μεταξύ άλλων. Ο ήχος πολύ καλός και το κοινό απολάμβανε κυριολεκτικά το συγκρότημα συμμετέχοντας σε όλους τους στίχους. Πράγμα πολύ εντυπωσιακό.
Ο Johan, αν και αρκετά αγχωμένος, απέδωσε σε γενικές γραμμές πολύ καλά το “Epicus..” και ο κόσμος ήταν πολύ θερμός μαζί του. Όμως, κακά τα ψέματα o Robert είναι κορυφή. Ίσως να έφταιγε ότι δεν είχα μέτρο σύγκρισης λόγω του ότι δεν τον είχα ξαναδεί live αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως η απόδοση της φωνής του ήταν σε πολύ υψηλά επίπεδα. Βρήκα ένα ψεγάδι πάντως πάνω του και αυτό ήταν η όχι και τόσο «ζωντανή» παρουσία του. Φάνηκε λίγο σα να έκανε αγγαρεία, μπορεί να ήταν και η ιδέα μου.. Το setlist με τον Robert περιελάμβανε κυρίως τραγούδια από τις πρόσφατες δισκογραφικές δουλειές τους, με τη δυναμικότητά τους live να είναι απίστευτη, ικανοποιώντας τον κόσμο.
Συμπερασματικά θα πω , ότι αυτό το live με τα πέντε συγκροτήματα ήταν το γεγονός της χρονιάς και ο κόσμος το καταχάρηκε (αν και δεν υπήρξε sold out). Βέβαια η κούραση ήταν μεγάλη, ειδικά όταν είσαι από τις πέντε το απόγευμα στο πόδι, αλλά σίγουρα άξιζε και αυτό είναι που μένει στο τέλος.
