Ο κύριος Hall Melville, ο οποίος διατηρεί μια από τις πιο βαρύνουσες φαντασιακές συνδέσεις που αφορούν τα θηλαστικά (επικαλούμενη δηλαδή συγγένεια με τον συγγραφέα του Moby Dick, Herman Melville) δεν έχει αφήσει την περιοχή της Νέας Υόρκης για μόνιμη κατοικία αλλού, παρότι επιδίδεται σε περιοδικά DJ sets εκτός αυτής. Σε μια συνέντευξη μάλιστα στο NME, όχι πολύ καιρό πριν, δήλωσε –δίνοντας άλλη μια δαγκωνιά στο Μεγάλο Μήλο– ότι «τα remixes είναι πολύ σημαντικά εν έτη 2008 και ότι το καταπληκτικό με την διάδοση προγραμμάτων όπως το Logic και το Ableton είναι πως πια σήμερα σχεδόν όλοι μπορούν να μιξάρουν».
Ο Moby, πράγματι, ποτέ δεν ξέχασε τις DIY ρίζες του. Η διαδικασία του remix είναι μέρος λοιπόν της ουσίας του, με έναν θρησκευτικό ίσως τρόπο, ο οποίος δικαιολογεί τις gospel μετατοπίσεις του ή τα θέματα που πραγματεύεται. Όπως και να έχει οι ρίζες του φτάνουν στην άνθηση της techno και της house, και σχεδόν είκοσι χρόνια αργότερα προσπάθησε να επαναδιαπραγματευτεί τις σχέσεις του με τον χορευτικό χώρο: το Last Night είχε αυτήν την πρόθεση, δεν ήταν όμως, τελικά, δίσκος ισάξιος αυτών για τους οποίους έγινε γνωστός ο Moby. Λογικό λοιπόν να ακολουθήσει έπειτα ένα Last Night Remixed, για να προσδοθεί στα κομμάτια ο απαραίτητος χαρακτήρας.
Σε μια προσπάθεια για σύγχρονο αποτέλεσμα, ο Moby προσκάλεσε μια σειρά από φρέσκα (indie) electronica ονόματα –Holy Ghost, Tocadisco, Freemasons κ.ά.– να αποδομήσουν τα τραγούδια του με τον τρόπο τους, ενώ αυτός φρόντισε την τελική συρραφή. Το mix που προέκυψε ξεπερνά τη μία ώρα και σίγουρα είναι σφιχτό και ομοιογενές. Θα μπορούσε επίσης να είναι (μέρος από) συλλογή της Kitsune. Ίσως το πιο έντονο πράγμα που παρατηρεί κανείς είναι η απουσία της ψυχής (soul) η οποία χαρακτηρίζει τον Moby. Καλύτερα θα ήταν μάλλον να λέγαμε ο τρόπος που την εισάγει και πιθανότατα αυτό να είναι το ζητούμενο κι εδώ. Οι μελωδίες του στιλιζάρονται, αναδομούνται και ετοιμάζονται για τα παλλόμενα δάπεδα των clubs.
Το “I Love To Move In Here” το οποίο ανοίγει τον δίσκο, το συναντάμε άλλες δύο φορές. Οι Holy Ghost προηγούνται με μια πιο funky διάθεση, ενώ το προβάδισμα το κερδίζει η παραγωγή του Style Of Eye που προηγείται του ambient επιλόγου με το “Last Night”. Το piano remix του “Style Of Eye”, με τις dub/electro/house αποχρώσεις ξεχωρίζει, αποτελώντας ίσως την πιο αναζωογόνα επανεφεύρεση στο υλικό του Last Night σε αυτήν τη συλλογή. Ανάμεσα στις καλύτερες προσεγγίσεις βρίσκονται επίσης και οι παραγωγές των Tocadisco (“Live For Tomorrow”), Shapelifters (“I’m In Love”) και Freemasons (“Disco Lies”). Επίσης, η old school “Alice” αποδίδεται σε δύο παραγωγές, αρχικά με μια πιο hardcore indie προσέγγιση από General Midi και κατόπιν με μια πιο indie/electro από τους –εκ Brooklyn ορμώμενους– Drop The Lime.
Ο Moby ξεκίνησε κάνοντας remixes σε καλλιτέχνες όπως οι Aerosmith, David Bowie, Michael Jackson, και Brian Eno, ενώ έχει αφήσει υλικό του στα χέρια άλλων παραγωγών στο παρελθόν. Από τους πρώτους του πειραματισμούς την δεκαετία του 1980 έχει περάσει όμως καιρός και για την επανεφεύρεση της δυναμικής και της ψυχής (εδώ με έννοια ευρύτερη των gospel) στη δική του μουσική χρειάζεται νομίζω κάτι παραπάνω από τη συνδρομή σε remixes. Το Last Night Remixed δεν είναι από τα ηλεκτρονικά διαμάντια που μπορεί κανείς να βρει σήμερα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πετυχαίνει και τον σκοπό του. «If this be my last night on earth, let me remember this for all that it’s worth». Εκεί είναι το θέμα…
