Ότι δεν είναι και οι πιο παραδοσιακοί και προβλέψιμοι καλλιτέχνες του κόσμου οι Tortoise και ο Bonnie “Prince” Billy (a.k.a. Will Oldham) το ξέραμε. Ότι δεν αρνούνται τους πειραματισμούς και τις συνεργασίες παντός είδους και καιρού πάλι το ξέραμε. Αλλά ότι θα είχαν το θάρρος οι πρώτοι να συνεργαστούν με τον δεύτερο και μάλιστα να λειτουργήσουν σαν τη μπάντα που τον συνοδεύει, αυτό δεν περίμενα να το δω.
Το γούρλωμα των ματιών στην είδηση της συνεργασίας λίγους μήνες πριν, αντικαθιστά ο ενθουσιασμός κατά την ακρόαση του αποτελέσματος. Βεβαίως και δεν είναι η session μπάντα του Will Oldham τα παιδιά από το Σικάγο. Μοιάζει με μπροστάρη ο ξυπόλητος πρίγκιψ, αλλά με κάθε γύρισμα των drums ξεχωρίζεις το νευρώδες χαμόγελο του John Mc Entire. Η σύζευξη είναι απόλυτα επιτυχημένη και δίνει ένα δεμένο αποτέλεσμα που σε τίποτα δε θυμίζει κάτι από τις προηγούμενες δουλειές αμφότερων των συμμετεχόντων, αλλά ούτε δίνει την αίσθηση πειραματικής φλυαρίας άνευ λόγου.
Διασκευάζουν δέκα κομμάτια με τέτοιο τρόπο που λες και έχουν ξοδέψει μια ζωή μαζί. Ο Billy δεν καταφέρνει να πιάσει το συναισθηματικό φορτίο του Boss στο “Thunder road” αλλά το κάνει δικό του με το γνωστό του ύφος. Το “Cravo e canela” του Milton Nascimento γίνεται στα χεράκια τους μια δυναμική rock bossa nova. Αλλάζουν τον αδόξαστο στο “Daniel” του Elton John αλλά παραμένει μελωμένο! Παίζουν με τους Devo στο “That’s pep” ξεδίνοντας με τα τερτίπια τους και κάνουν το “Love is love” των Lungfish να μοιάζει σαν το αποπαίδι των Primal Scream. Στα πιο αναμενόμενα, διαλέγουν Linda και Richard Thompson στο “The calvary cross” και Don Williams (ένας άλλος μουσάτος καουμπόϊ τύπου Kenny Rogers) στο “Pancho” και βαράνε και λίγο μελαγχολία όπως πατροπαράδοτα γνωρίζει ο Oldham.
Το συμπέρασμα είναι απλό. Βρήκαν τη συνταγή, την εκτέλεσαν και το γλυκό έδεσε. Αν λοιπόν τα πηγαίνουν τόσο καλά παίζοντας κομμάτια άλλων, πως θα τα κατάφερναν γράφοντας δικά τους;
