Δεν χρειαζόταν να βγάλουν άλλο δίσκο οι Στραγγαλιστές. Δεν είχαν να αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν. Τα (κατά χρονολογική σειρά) (Get A) Grip (On Yourself), Peaches, Hanging Around, No More Heroes, Duchess, Walk on By, Waltzin' Black, Something Better Change, Nice 'N' Sleazy, Golden Brown, Strange Little Girl, Midnight Summer Dream, No Mercy, Always the sun καθώς και η εκπληκτική διασκευή στο 96 Tears μιλούν από μόνα τους και το μόνο που απομένει είναι η ένταξη τους στο Rock ‘N’ Roll Hall Of Fame για να αποδείξει το μέγεθος της προσφοράς τους στο Μουσικό στερέωμα (εδώ γελάμε όλοι μαζί… όχι για την προσφορά τους αλλά για τον θεσμό του Rock ‘N’ Roll Hall Of Fame).
Κι όμως, η μπάντα που εν ετει 2004 αριθμεί στις τάξεις της πιο πολλά ιδρυτικά μέλη από τους Oasis φαίνεται ότι δεν έχει βαρεθεί ακόμη μετά από 30 συναπτά έτη στο κουρμπέτι. Ο ευφυής JJ Burnel στο μπάσο, ο ευέλικτος Dave Greenfield στα keyboards και ο τετράπαχος ντραμερ Jet Black με την προσθήκη του Baz Warne στην κιθάρα και του Paul Roberts στα φωνητικά μένουν μαζί σε πείσμα όλων όσοι τους θεωρούσαν από το 1992 ξεγραμμένους, μετά την φυγή του Hugh Cornwell. Κι έχουν το θράσος – γιατί περί θράσους πρόκειται - να κυκλοφορούν και το 15ο στούντιο άλμπουμ της καριέρας τους!
Το ομώνυμο τραγούδι ανοίγει το άλμπουμ με εκείνα τα κλασικά λυσεργικά σπιραλοειδή περάσματα από τα keyboard του Greenfield και το επίμονο μπασάκι του JJ – ροκιά βαρβάτη και δυνατή που μπορεί να μην πηγαίνει την μπάντα ένα βήμα μπροστά – η τεχνική του Greenfield π.χ. στο οργανάκι έχει μείνει ίδια και απαράλλαχτη από το 1976 – αλλά με τα νέα δεδομένα που μπαίνουν στη σκηνή μόνο για πισωγύρισμα δεν μπορούμε να μιλάμε. Το πρώτο σινγκλ "Big Thing Coming" έχει μια έντονη αύρα από τα πρώτα κομμάτια των New Model Army, το "Lost Control" είναι ένα ακόμη radio-friendly pop rock απομεινάρι από τα ’80, με το Into the Fire περνάνε την Γέφυρα του Zappa για να μπούν στο σκοτεινό δάσος του Nick Cave διαμέσου της ζοφερής φωνής του Roberts, στο τζαζάτο Dutch Moon πρωταγωνιστεί για πρώτη φορά στην ιστορία της μπάντας και μια φλαμένκο κιθάρα, το "I Don't Agree" – γροθιά στην Κυβέρνηση Μπλέρ για την απόφαση της να εμπλακεί στον Πόλεμο στο Ιράκ – διαθέτει το κλασικό Strangler-ικο ριφάκι και μοιάζει σαν b-side από το Peaches, με το Tucker's Grave στρώνουν ένα εξάλεπτο χαλί στους Simple Minds, το Sanfte Kuss (Ήρεμο Φιλί γερμανιστί) τους πηγαίνει πίσω στις αρτιστικές ρίζες της πανεπιστημιακής τους παιδείας, τότε που ο Burnel έπαιζε μουσική σε τζαζ καφέ της ιδιαίτερης πατρίδας του –και διαθέτει ένα εκπληκτικό σόλο βιολί από τον Jon Sevink των Levellers – και last but not least το "I`ve Βeen Wild" , μια σπόντα σε όλους αυτούς τους ροκ δημοσιογράφους με τους οποίους αρέσκονταν συχνά πυκνά να έρχονται σε προστριβές, καταλήγει σε μια κλιμάκωση που αν κάποιος την χαρακτήριζε Prog rock-ιστικη δεν θα είχε άδικο.
Μην σας φοβίζουν τα σύννεφα και η ομίχλη του εξωφύλλου, οι αγαπημένοι μας Stranglers έβγαλαν ακόμη μια φορά έναν άσσο από το μαύρο τους μανίκι. Ευτυχώς αυτό που μοιάζει αναλλοίωτο είναι το ηχητικό τους trademark, η μουσική τους υπογραφή που έχει μπει φαρδιά πλατιά κάτω από κάθε τραγούδι του Norfolk Coast. Οι οπαδοί τους θα το λατρέψουν, οι υπόλοιποι απλά θα το προσπεράσουν και θα πάνε να αγοράσουν ένα από τα δεκάδες best of του συγκροτήματος που κυκλοφορούν στην αγορά.
