Θεσσαλονίκη, 28/1
Από τη μία, το δεδομένο της μεγάλης απήχησης και των Nightwish μα και της σόλο πορείας της Tarja Turunen στο ελληνικό κοινό• από την άλλη, ο εμφανής διχασμός της μεταλλικής κοινότητας απέναντι στο παρακλάδι στο οποίο εξειδικεύεται η Φιλανδή ερμηνεύτρια –και είναι γνωστό ότι τέτοιες συναυλίες εξαρτώνται συχνά από τη στήριξη της συγκεκριμένης κοινότητας. Δεν ήξερα έτσι τι να περιμένω πηγαίνοντας στο Principal το Σάββατο το βράδυ, χώρια το τσουχτερό κρύο των τελευταίων ημερών στη Θεσσαλονίκη.
Φτάνοντας πάντως εκεί κατά τις 21.30, απαντήθηκαν όλες οι απορίες μου. Το Principal είχε ήδη γεμίσει και ευτυχώς όχι με υπεράριθμους: μπορούσες να κινηθείς σχετικά άνετα στο πλήθος. Πολλούς μεταλλάδες δεν θα έλεγα επίσης ότι είδα. Ο κόσμος που μαζεύτηκε ήταν ετερόκλητος, δείχνοντας ότι η Tarja έχει πλέον πιάσει σε πολλές ομάδες ακροατών. Support σχήμα δεν είχε ανακοινωθεί για την εμφάνιση της Θεσσαλονίκης, οπότε περιμέναμε υπομονετικά ως τις 22.30, οπότε και υποδεχτήκαμε επί σκηνής την πρώην –και αντικειμενικά καλύτερη– τραγουδίστρια των Nightwish.
Η συναυλία ξεκίνησε με τον τυπικό τρόπο που αρχίζουν γενικά τα symphonic metal σχήματα: οι μουσικοί εμφανίστηκαν ένας-ένας χτίζοντας έτσι μια μίνι κορύφωση με επίκεντρο την Tarja, μέσα σε μια ατμόσφαιρα πομπώδη και υπερβολική. Από ενστικτώδη αντίδραση κράτησα μικρό καλάθι, στην πορεία όμως της συναυλίας φάνηκε ότι δεν χρειαζόταν. Μπορεί να μην ακολούθησα την τρέλα των θαυμαστών στις μπροστινές σειρές, είδα όμως μια μπάντα δεμένη, μουσικούς οι οποίοι φαίνεται να έχουν δουλέψει αρκετά και ήταν έτσι σε θέση να «ακολουθούν» την Tarja με άνεση μα και να αναλαμβάνουν και κάποιες πρωτοβουλίες, όποτε χρειαζόταν –ειδικά ο ντράμερ, ο οποίος και με ενθουσίασε: ακόμα και το συνήθως ρουτινιάρικο ντραμ σόλο ήταν ωραιότατο. Σε αυτό τους βοήθησε βέβαια και ο πολύ καλός ήχος του Principal. Η Tarja τώρα έχει μια όντως φοβερή φωνή, έστω κι αν υπήρξαν περιπτώσεις όπου περίμενα περισσότερο πάθος από μεριάς της. Ως ντίβα δε που είναι, άλλαξε και δύο φορές φόρεμα κατά τη διάρκεια της βραδιάς, στα δυο μικρά διαλείμματα που έκανε!
Όσον αφορά στο τι ακούσαμε, εκεί διαφοροποιήθηκα αρκετά από την πλειονότητα του κοινού. Η Tarja έδειξε μια διάθεση να απογαλακτιστεί από το Nightwish παρελθόν της και να βασιστεί περισσότερο στις 3 δικές της δουλειές, ειδικά στο What Lies Beneath του 2010. Στη μιάμιση ώρα που κράτησε η συναυλία, έπαιξε έτσι μόλις δύο τραγούδια των Nightwish, κάτι που δεν άρεσε στον κόσμο. Ανεξάρτητα από το αν έδειξαν να γνωρίζουν και να απολαμβάνουν τα τραγούδια από τη σόλο καριέρα της, ήταν φανερό ότι ήθελαν να ακούσουν περισσότερο υλικό από τα χρόνια των Nightwish –εκεί έγινε άλλωστε ο κακός χαμός. Παρότι έτσι χειροκρότησαν θερμά τη Φιλανδή σταρ, άκουσα κάμποσες γκρίνιες φεύγοντας από το Principal, αν και κάποιες από αυτές αφορούσαν στη διάρκεια του live.
Επίσης, για ανθρώπους σαν κι εμένα, που αποζητούν τον αυθορμητισμό και μια κάποια ωμότητα σε μια ζωντανή εμφάνιση, το σόου της Tarja είχε υπέρμετρη πόζα. Αναγνωρίζω βέβαια ότι κάτι τέτοιο πάει πακέτο με το είδος που υπηρετεί, νομίζω όμως πως θα μπορούσε να μειωθεί το πόσο στημένο φαινόταν το γκρουπ πάνω στη σκηνή. Ανεξάρτητα πάντως από τέτοιες επισημάνσεις, είδαμε μια αξιοπρεπέστατη εμφάνιση, από μια αναγνωρισμένη στον χώρο της καλλιτέχνιδα. Η όποια επιτυχία έχει, της αξίζει.
Αθήνα, 29/1
