Στη Χρύσα Λύκου και την Popaganda μίλησε ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης. Ο αγαπημένος καλλιτέχνης του ελληνικού κοινού τοποθετήθηκε για μια σειρά από θέματα, από την δημιουργικότητα και τον τελευταίο του δίσκο, στην πανδημία του Covid-19 και στη διαχείρισή της από την ελληνική κυβέρνηση, αλλά και σε περιστατικά που συγκλόνισαν την κοινωνία, όπως το λιντσάρισμα και τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου και τον θάνατο του πρόσφυγα, Macky Diabate, που πέθανε από περιτονίτιδα στο κέντρο κράτησης αλλοδαπών στην Κω.
«Οφείλουμε να ανεβάσουμε την πνευματικότητα μας σαν άνθρωποι. Κι φυσικά, να αντιστεκόμαστε σε κλίκες που μας κυβερνούν ανέμελα και ανελέητα» ανέφερε ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου στη Χρύσα Λύκου.
«Ακούγοντας τους λόγους και τα διαγγέλματα τους, συμπεραίνω ότι οι άνθρωποι αυτοί πιστεύουν είτε ότι μιλάνε σε παιδιά είτε σε ηλίθιους. «Θα ανατείλει ο ήλιος» και «γαλανός ουρανός», μιλάνε σαν τις εκθέσεις που γράφαμε στις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Έχουν μια τρομερή αλαζονεία ακριβώς επειδή ελέγχουν όλα τα μέσα, με τους δημοσιογράφους να έχουν γίνει γιουσουφάκια τους. Με την πανδημία, βρήκαν ευκαιρία να κάνουν μεταπτυχιακό στο αυταρχισμό. Θέλουν σκυμμένα κεφάλια. Είμαι δε, σχεδόν σίγουρος, ότι -όπως όλοι οι κουφιοκεφαλάκηδες υπερόπτες-έχουν την εντύπωση ότι δεν θα πεθάνουν ποτέ. Τα νέα είναι ότι κι αυτούς θα τους γλεντήσουν -αργά ή γρήγορα- τα σκουλήκια» ανέφερε σχετικά με την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και τη στάση της το διάστημα της πανδημίας.
Αναφορικά με το πως βίωσε ο ίδιος την τελευταία περίοδο, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου δήλωσε: «Τη σφραγίδα της ματαιότητας την κουβαλάω από μικρός, καθώς και τις ανησυχίες της ύπαρξης τις οποίες προσπαθώ να διαχειριστώ κατά βάση μέσα από τη μουσική. Απ’ την άποψη αυτή, δεν ένιωσα πολύ πιο επιβαρυμένος την περίοδο της πανδημίας που βιώνουμε. Όσα ζούμε σήμερα, γίνονταν και θα γίνονται για πάντα. Η παγκοσμιοποίηση, η πρόοδος της τεχνολογίας και οι εύκολες συγκοινωνίες κάνουν πολύ πιο εύκολες τις μεταδόσεις των ιών, με αποτέλεσμα να ενσκήπτει γρήγορα ό,τι καταστροφή είναι να γίνει. Οι πληγές που θα αφήσει αυτή η περίοδος, δεν ξέρω πώς θα λειτουργήσουν στους ανθρώπους».
«Σήμερα, με την τηλεόραση μόνιμα αναμμένη, έχουμε γίνει πολύ πιο σκληροί απέναντι στον πόνο και τον θάνατο των άλλων, μιας και νιώθουμε ότι είναι κάτι πολύ μακρινό, ένα θέαμα. Όταν όμως έρχεται κοντά μας, μουδιάζουμε ολόκληροι.
Όσον αφορά δε στο ζήτημα της θρησκευτικότητας και της πίστης, ο Παπακωνσταντίνου ανέφερε: «Πολλοί θρησκευόμενοι πιστεύουν ότι συντονίζομαι μαζί τους λόγω των στίχων μου, και την έντονη αγάπη που υπάρχει μέσα σε αυτούς για τον άνθρωπο. Έρχονται στις συναυλίες παπάδες και καλόγεροι και μου λένε «νομίζεις ότι δεν πιστεύεις».
Με τη συζήτηση να προχωρά στον τελευταίο του δίσκο, ο καλλιτέχνης δήλωσε: «Στον νέο δίσκο, ένιωσα την ανάγκη να προσφέρω ένα αντίδωρο σε αυτούς που θα τον αγοράσουν και δεν θα επιλέξουν να τον ακούσουν απλά στο διαδίκτυο. Έτσι, προέκυψε η ιδέα με την εικονογράφηση των τραγουδιών, θέλοντας όμως παράλληλα ο δέκτης να διατηρήσει την ελευθερία του να βάλει τον εαυτό του όσο περισσότερο μπορεί σε αυτό που φτιάξαμε. Προσωπικά, θεωρώ ότι η μουσική χωρίς λόγια, χαρίζει μεγαλύτερη ελευθερία. Αν μπει ο λόγος, υπάρχει ένα αρνητικό και ένα θετικό. Το αρνητικό είναι ότι απ’ την αρχή σε βάζει σε ένα συγκεκριμένο μονοπάτι να βαδίσεις. Το θετικό είναι ότι αν τα λόγια έχουν δύναμη, σε χτυπάνε κατευθείαν στο μυαλό και στην καρδιά. Όπως είναι φανερό, προτιμώ το διφορούμενο και την αφαιρετικότητα, γι’ αυτό και πολλές φορές χρησιμοποιώ λόγια ποιητών».
«Σε κάποια τραγούδια μιλάω για τον έρωτα, δεν είναι όμως το βασικό μου στοιχείο. Με απασχολεί περισσότερο ο πυρήνας της ύπαρξης, που για μένα είναι άφυλος.
Τέλος, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου αναφέρθηκε σε δύο περιστατικά που συγκλόνισαν τον ίδιο, όπως και μέρος της ελληνική κοινωνίας: «Δεν μπορώ να μη σταθώ σε δύο κομβικές περιπτώσεις απανθρωπιάς που λέρωσαν την ζωή μας τον τελευταίο καιρό, σ’ αυτήν τη χώρα. Η μία, είναι η περίπτωση της δολοφονίας-λιντσαρίσματος του Ζακ Κωστόπουλου και η άλλη, η περίπτωση του πρόσφυγα Macky Diabate, που πέθανε από περιτονίτιδα, όταν για τρεις ολόκληρες μέρες έκλαιγε και παρακαλούσε τους φύλακες στο κέντρο κράτησης αλλοδαπών στην Κω, να τον μεταφέρουν στο νοσοκομείο. Μπράβο μας και να χαιρόμαστε και την επέτειο για τα 200 χρόνια ελληνικής λεβεντιάς».
Πηγή: www.popaganda.gr
Φωτογραφία: Δάφνη Ανέστη για το Avopolis
