Ούτε τη γήινη, ακουστική folk στάμπα του Sufjan Stevens συναντάμε εδώ, ούτε και τη σχετική μεγαλοπρέπεια των ενορχηστρώσεων του εμβληματικού Illinois (2005). Στη νέα συνεργασία του με τον Lowell Brams, πατριό του και συνιδρυτή του label Asthmatic Kitty (αυτό υποτίθεται ότι θα είναι και το κύκνειο άσμα του τελευταίου), η ευαισθησία διακρίνεται στις ατμοσφαιρικές ασκήσεις ενός εικονικού soundtrack '80s sci-fi ταινίας. Ναι, σε ακούω: ωραίο κλισέ το τελευταίο για να σκεπάσει κανείς το χάλι μιας background μουσικής, αλλά δεν συμβαίνει εδώ. Πάμε παρακάτω…
Εδώ τα φωνητικά σχεδόν απουσιάζουν αλλά δεν λείπουν, ενώ τα επιβλητικά πλήκτρα και η εξωγήινη μουσικότητα περισσεύουν, έστω κι αν περνάνε από τα φίλτρα μιας πρώιμης electronica ροής. Και όχι μόνο δεν διστάζουν να μπουν στα χωράφια της new age αισθητικής, αλλά το προγραμματίζουν κιόλας -άσχετα αν στην πορεία μπερδεύουν τα πράγματα για να μην εξοκείλουν εντελώς.
Αναρωτιέμαι για ποιο λόγο αποφάσισαν όχι μόνο να μην αναβάλλουν για αργότερα την κυκλοφορία λόγω της παγκόσμιας κατάστασης, αλλά να την επισπεύσουν κιόλας. Οι ονειρικοί ήχοι και το γεγονός ότι η ambient αισθητική στην οποία επένδυσαν επί μακρόν πριν το κυκλοφορήσουν, σου ανοίγουν ένα μικρό δρόμο για να αναγνώσεις διαφορετικά μπερδεμένες σκέψεις και συναισθήματα που φέρνει αυτή η απομόνωση. Ναι, ισχύει αυτό. Από την άλλη, όσο ακαταμάχητη και αν είναι η ροή αυτού του άλμπουμ, νιώθεις ότι δύσκολα θα επιστρέψεις σε βάθος χρόνου για να το ακούσεις πάλι ολόκληρο. Τα 21 κομμάτια του (πολλά και με ελληνικούς τίτλους: “Ousia”, “Agathon”, “Palinodes”, “Ataraxia”, “Eudaimonia”) είναι όλα καλά τοποθετημένα εδώ και άνω του μέσου όρου. Και αποτελούν ένα πολύ καλοφτιαγμένο ηλεκτρονικό soundtrack, με στόχο να σε βυθίσει σε ένα old school φουτουριστικό ταξίδι στο σκοτάδι, την απομόνωση και από εκεί στην αισιοδοξία.
Λες και το μήνυμα είναι αυτό ακριβώς: μια αναγκαστική πτώση που πρέπει να διαχειριστείς ατομικά και συλλογικά. Αισθάνεσαι όμως ότι κάποια πράγματα εδώ λειτουργούν πληθωριστικά, πολλές φορές αχρείαστα επαναληπτικά ή ημιτελή και, εν πολλοίς, αποτρεπτικά για να τα δεχτείς με την προσοχή που θα επιθυμούσαν.
Μη γελιέσαι, όμως: είναι εμφανές ότι έχουμε να κάνουμε με ένα αξιόλογο άλμπουμ, με κάθε λεπτομέρεια να έχει δουλευτεί εδώ για πολύ καιρό. Και κομμάτια όπως τα “What It Takes”, “Glorious You”, “The Runaround”, “Eudaimonia” δεν βρίσκονται εύκολα μαζεμένα σε ένα άλμπουμ – δεν είναι τυχαίο, μάλιστα, που και τα τέσσερα φωνάζουν... ελπίδα.
Ακούστε ολόκληρο το άλμπουμ:
{youtube}YIW4yufMVqQ{/youtube}
