Διάφοροι - ΔΥΟΧΙΛΙΑΔΕΣΔΕΚΑΕΝΝΙΑΑΑΑΑΡΓΚ

H εγχώρια queer σκηνή ξεκίνησε δειλά πίσω στα 1990s, μα τα τελευταία χρόνια απόκτησε μια ακόμα πιο σαφή έννοια, όσο και κατεύθυνση, χάρη στη δράση της Φυτίνης, η οποία μεταξύ άλλων λειτουργεί και ως label, αν και δεν θέλει να προσδιορίζεται έτσι. Η φετινή έκδοση της συλλογής ΔΥΟΧΙΛΙΑΔΕΣΔΕΚΑΕΝΝΙΑΑΑΑΑΡΓΚ κάνει μάλιστα ένα ακριβές ξεκαθάρισμα ανάμεσα στο «κουίρ» και στο «κουήρ», προασπιζόμενη το δεύτερο: αυτό δηλαδή που δεν απευθύνεται μονάχα σε μια ταυτότητα φύλου, αλλά είναι ταυτόχρονα ακτιβιστικό, πολιτικό και ριζοσπαστικό. Κι έτσι βρίσκουμε να συμμετέχουν εδώ (ενδεικτικά) τις drag queens Veronique και Kangela Tromokratisch, τον Filtig και τα ΦΥΤΑ, τη MaYo και την Πρόκνη, αλλά και το punk συγκρότημα Νόμος 751, μέχρι και τον Κωστή Δρυγιανάκη, σε μια συνεργασία με τον Nikos Mochi Georgiou.

Αυτό, βέβαια, οδηγεί σε μια αφορμάριστη παρουσίαση της μουσικής, που μπλέκεται ενίοτε με το κίνημα Fluxus, αλλά και με τον ντανταϊσμό. Μια κλίση της performance λοξή, επομένως διαφορετική και αντι-κλισέ. Δοσμένη με έναν αφηγηματικό τρόπο, ο οποίος γίνεται μανιφέστο και αντι-μανιφέστο ταυτόχρονα.

Συναντώνται λοιπόν εδώ όλες οι εκφάνσεις της ελεύθερης έκφρασης, με την αμεσότητα να βρίσκει την εμμεσότητα μέσω ποιητικής χάρης. Στίχοι που χτυπούν την πατριαρχία, τη ματσίλα και τον σεξισμό, δίνουν τη σκυτάλη σε λόγια που δείχνουν ότι έχουν ως σκοπό τον επαναπροσδιορισμό των λέξεων. Είτε δίνοντάς τους συμβολικό χαρακτήρα, είτε απλά ψαχουλεύοντας για διαφορετικό νόημα (“Πλαστικό Μωρό”, “Τα Βερυκοκιά”).

Έτσι, η αυτοαναφορικότητα γειώνεται με τον αυτοσαρκασμό και την αυτοματαίωση, καθώς η μουσική εναλλάσσεται από ηλεκτρονική σε πιο κλασική, φτάνοντας μέχρι τα πειραματικά κολάζ. Η δε επιβολή αφηγημάτων μοιάζει περισσότερο με ένα παίγνιο του αυθορμητισμού· μια προέκταση του/της εαυτού/ής του καθενός/καθεμίας.

Επαναλήψεις που σου στοιχειώνουν το κεφάλι (“Αδιάκοποι Καταγραφείς”, “Μαγικό Ζουμί”), χιπ χοπ αποδιοργανωμένης ρουτίνας και εναλλασσόμενων συναισθημάτων (“Εyeroll”), εξιστορήσεις με «ρεσιντεντική» χροιά (“A.C.A.B.B”), πειραματικά στάδια προσέγγισης του Άλλου ("Αγαπητά Φυτά"), μα και εξοργισμένα punk synths (“Z.A.K.”) συγκατοικούν αρμονικά στην ίδια στέγη. Παράλληλα, η σεμνοτυφία και ο συντηρητισμός τεστάρονται και εκδιώχνονται θριαμβευτικά (“The Path Of Veronique”, “Άι Mωρή”)· εδώ το «τσιμπούκι» είναι «τσιμπούκι» και τα «σκατά» είναι «σκατά». Όχι ως πρόκληση για την πρόκληση, αλλά με μια φυσικότατη ωμότητα. Ας σκεφτούμε εξάλλου τη Divine, στο σκηνικό της κατάποσης περιττωμάτων: ήταν περισσότερο μια κίνηση, που ήθελε να τσιγκλίσει κάθε στερεοτυπική, εσωτερικευμένη αγκύλωση, τόσο του συντηρητικού κοινού, όσο και των πιο προοδευτικών ανθρώπων.

Σε όλο αυτό δεν αποφεύγεται μάλιστα και μια ευθεία αναφορά στη Νέα Δημοκρατία και στη Δεξιά γενικότερα. Ο γνωστός ύμνος του κόμματος πότε αποδίδεται με spoken word σε επιτάχυνση (“Νέα Δημοκρατία”) και πότε με την πρόσθεση στίχων, εν μέσω ουρλιαχτών και αστυνομικών σειρήνων (“(Νέα) Δημοκρατία”), ενίοτε και μέσω ποίησης. Καταγράφει έτσι το τώρα της Ελλάδος με μια κοχλάζουσα απογοήτευση, η οποία αφρίζει αλατισμένη οργή (“Νέα Οθονοκρατία”).

Από τη δολοφονία επίσης του Zακ Κωστόπουλου –ή αλλιώς της Zackie, όπως ήταν και η drag queer περσόνα του– μέχρι την αυτοχειρία ανθρώπων της LGBTQI κοινότητας όπως της Έμιλυ Βουκελάτου (στην οποία ανήκουν οι στίχοι του “Αδιάκοποι Καταγραφείς”), η εγχώρια queer σκηνή θρηνεί και πενθεί με τον τρόπο της. Και το ΔΥΟΧΙΛΙΑΔΕΣΔΕΚΑΕΝΝΙΑΑΑΑΑΡΓΚ τη σκιαγραφεί να ζει και να ανασαίνει (ενίοτε βαριά) μέσα στη βαθιά μικροαστική κοινωνία. Να επιβιώνει στην τοξικότητα και στη σαπίλα, ανάμεσα σε όσους τη φτύνουν με την πρώτη ευκαιρία, καθώς μόνο και μόνο η ύπαρξή της, ενοχλεί. Να εναντιώνεται με νίκες, αλλά και ήττες. Πάντα σε διεκδίκηση της ορατότητάς της, αποδομώντας στην πορεία διάφορα κομμάτια της υποκρισίας και του μίσους της ελληνορθόδοξης αυτής πραγματικότητας.

ακούστε ολόκληρη τη συλλογή μέσω BandCamp, εδώ