Ο Γιώργος Σαρρής ήταν αδερφός της Χαρούλας Αλεξίου (τόσο το Σαρρής, όσο και το Αλεξίου, είναι καλλιτεχνικά ψευδώνυμα) και ευτύχησε να συνδέσει τη φωνή του με μία από τις θρυλικότερες λαϊκές επιτυχίες του εγχώριου ρεπερτορίου: το τραγούδι "Οι Νταλίκες (Με Τα Φώτα Νυσταγμένα)", που είπε το 1982 ως συμμετέχων στον δίσκο του Χρήστου Νικολόπουλου Παίξε Χρήστο Επειγόντως, σε στίχους Μανώλη Ρασούλη.
Μάλιστα, ο ίδιος ο Ρασούλης διηγήθηκε χρόνια αργότερα ότι δεν ήθελε αρχικά να το συμπεριλάβει στα τραγούδια του δίσκου, τον έπεισε όμως να το κάνει η γυναίκα του Νικολόπουλου, στην οποία και άρεσε ιδιαιτέρως.
Ο Σαρρής είπε άλλα 5 τραγούδια σε εκείνον τον θρυλικό πια δίσκο, με τον οποίον και ντεμπούταρε στην εγχώρια δισκογραφία. Οι "Νταλίκες" έδωσαν κατόπιν τον τίτλο του πρώτου προσωπικού του άλμπουμ (1983), ενώ θα ακολουθούσαν 6 ακόμα, ως το 1997 και το Φταίνε Οι Άπονοι Καιροί. Αν και συχνά έχει γραφτεί ότι δεν είχε άλλη επιτυχία ανάλογη με τις "Νταλίκες" αυτό δεν είναι απόλυτα ακριβές: είπε σε πρώτη εκτέλεση και το "Και Μόνο Που Με Κοιτάς Λιώνω" του Τάκη Μουσαφίρη (στον ομώνυμο δίσκο του, 1987). Ωστόσο έχει μείνει ιστορική η μαρτυρία του Κώστα Βίρβου -στο βιβλίο του Λαϊκή Στιχουργική Ανθολογία (1989, σελ. 305)- πως ενώ το κομμάτι όντως τραγουδήθηκε πολύ, ο δίσκος πούλησε μόλις 7.800 αντίτυπα. Νούμερο ίσως ...τεράστιο σήμερα, μα απογοητευτικό για τα δεδομένα της δεκαετίας του 1980.
Ο Σαρρής έμεινε γενικά στη συνείδηση των φίλων του λαϊκού ρεπερτορίου ως ένας καλός και γνήσιος τραγουδιστής, συνέχιζε δε μέχρι και πολύ πρόσφατα τις ζωντανές εμφανίσεις.
Ο Γιώργος Σαρρής πέθανε ξαφνικά, στα 69 του χρόνια, από ανακοπή καρδιάς.
{youtube}eK3_LJetFms{/youtube}
