Αν με ρωτούσε κανείς με τι ασχολείται η Μαρία Παρούση, θα του έλεγα ότι «ζητάει τραγούδια». Οι ηχολήπτες που τραυλίζουν πίσω απ’ το booth τις οδηγίες τους, οι τραγουδοποιοί που ξυπνάνε κι αγγίζουνε το πιάνο τους τρώγοντας ένα μήλο, οι μουσικοί που παίρνουν μαζί τους το μπλοκάκι με τις αποδείξεις πριν ξεκινήσουν για το στούντιο, οι εταιρειάρχες που ρωτάνε «γιατί να μ’ενδιαφέρει εμένα αυτό;», οι ιδιοκτήτες μικρών δισκοπωλείων που το πρωϊ έκαναν αξονική τομογραφία, οι πιο παχείς κι απ’ την μπλογκόσφαιρα μουσικοκριτικοί που αναρτούν στον τοίχο μιας δεκαεξάχρονης τα οριστικά τους αστεράκια, όλοι αυτοί υπάρχουν γιατί η Μαρία Παρούση ζήτησε -όταν στ’ αλήθεια το ’χε ανάγκη- ένα τραγούδι.
Και φέτος που όλοι έχουμε γίνει αναλυτές του χρήματος-ποιος ξέρει από ποιο επιπόλαιο διάβασμα μιας απ ’τις 1.000.000 κυρίαρχες θεωρίες-, η Μαρία απλώς κοιτάζει τον καιρό, φοράει ένα σάλι αν χρειαστεί, ή ένα τι-σερτ, ή γάντια, ή παγοπέδιλα και βγαίνει στον κήπο της για να κεντήσει.
Το κέντημά της είναι το ρούχο που χρειάζονται τα φετινά τραγούδια της, (που άλλα ξεκίνησαν για να την βρουν το 1933 –το “Stormy Weather” με την Ivie Anderson- κι άλλα τα βρήκε έξω απ’ την πόρτα της πριν καν αυτά αρχίσουν να μιλάνε-το “Ships In The Rain των Lanterns On The Lake-) για να αντέξουν στη βροχή που ήδη πέφτει. Ιndie Ρώσοι, πολυοργανίστριες, μέχρι και σούφι djs απ’το San Diego χωράνε κάτω από το κεντητό της πάπλωμα και –για ακόμα μια φορά- χωράμε κι εμείς, που δεν ήμασταν έτοιμοι για την κακοκαιρία.
Για μας τους αργοπορημένους και ξεσκέπαστους, ζήτησε φέτος τα 13 τραγούδια του “Under The Weather” -της 5ης κατά σειρά συλλογής της- η Παρούση. Θα βιαζόμουνα να πω «της ωραιότερης», όμως ξανάκουσα αμέσως μετά και τις 4 άλλες. Κανένα τραγούδι δεν είναι εκεί ερήμην του άλλου. Όλα έρχονται σιγά-σιγά μέσα στα χρόνια και φτιάχνουν τον καμβά της ζωής μας που δεν φαίνεται. Αυτή που φαίνεται -αυτή που δεν τη ζήτησε κανείς- δεν έχει σημασία.
Φοίβος Δεληβοριάς
08/12/2011
