· Τα είδαμε τα στεφάνια στην κηδεία του Μανώλη Ρασούλη και ναι, υπήρχαν από μέρους της κυβερνήσεως, του Δήμου της Αθήνας (του νέου δημάρχου της πρωτεύουσας) και είπαμε όλοι: «Από στεφάνια καλά πάμε»!!!
· Τι υπαινίσσομαι; Πως για άλλη μια φορά, οι αρχές δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Πετάξανε ένα στεφάνι στον μακαρίτη και θεώρησαν πως έκαναν το καθήκον τους…
· Τα πράγματα δεν είναι όμως έτσι. Μια σοβαρή πολιτεία στις περιπτώσεις τέτοιων επιφανών δημιουργών που έγραψαν ιστορία, είναι μικρόψυχο να μην καλύπτει λογικές συνθήκες ταφής που συνεπάγονται σε μια τέτοια περίπτωση.
· Είναι ολίγον λογιστικό, ταμειακό, αριθμητικό, τεχνοκρατικό, το ξέρω, αλλά δεν θα κουραστούμε να διαλαλούμε πως ίσως είναι οι μοναδικές ευκαιρίες που μια κυβέρνηση, ένας Δήμος μπορεί να αποδείξει το ρόλο του και τη θεσμική του υπόσταση, σε τέτοιες ειδικές περιπτώσεις.
· Ναι! όσο μακάβριο κι αν ακούγεται, ΚΑΙ στις κηδείες οι κυβερνήσεις πέφτουνε, μα η αγάπη μένει, για να παραθέσω το στίχο του μακαρίτη Ρασούλη…
· Οι οικείοι και οι φίλοι του γνωρίζουν πολύ καλά τι οικονομικό βάρος αντιμετωπίζεται στο σύνολο μιας κηδείας ή στο λεγόμενο «τελευταίο ταξίδι». Μια αλυσίδα από διαδικασίες προς το κράτος και την εκκλησία, προς τις μεταφορές, τους τάφους, τα σκαψίματα, τα παράβολα και όλα όσα χρειάζονται για να αναχωρήσει δια παντός κάποιος…
· Ο Ρασούλης ποτέ δεν υπήρξε πλούσιος… Ζούσε λιτά, δίχως να ανοίξει ποτέ φτερά προς τον καταναλωτισμό και τη νεοπλουτίστικη αντίληψη ζωής, που άλλωστε την κατακεραύνωνε. Ζούσε μόνος και αυτό ήταν ίσως η κοσμοθεωρία του.
· Ακριβώς γι αυτό τον λόγο, οι θεσμοί της δημόσιας διοίκησης της πρωτεύουσας, θα έπρεπε να δείξουν ένα ανθρώπινο πρόσωπο!
· Ζητήθηκε από τον δήμο της Αθήνας να παραχωρήσει χώρο ταφής τιμής ένεκεν, ως οφείλει, για να τιμήσει τέτοιους ανθρώπους και υπήρξε άρνηση (με τη σύμφωνη γνώμη του Κου Καμίνη).
· Οι υπηρεσίες του Δήμου δεν ξέρω αν συνεδρίασαν μέσα στο Σαββατοκύριακο, πάντως η γραμματέας του δημάρχου μετέφερε πως ¨Η απόφαση του ΔΣ είναι να μη γίνει δεκτό αυτό το αίτημα…¨
· Περίπου το ίδιο σκηνικό αδιαφορίας και στο γραφείο του κου Γερουλάνου.
· Να θεωρήσουμε πως αυτά τα απαράδεκτα περιλαμβάνονται στα «νέα ήθη» και στη «νέα κατάσταση πραγμάτων του Δήμου και του ΥΠΠΟΤ»;
· Πόσο πια μπορούμε να συνεχίζουμε να απορούμε για συμπεριφορές που αποδεικνύουν βρε αδερφέ πως, όντως, αυτό που εννοούμε θεσμοί-εξουσίες, έχουν τοποθετηθεί μακριά, πολύ μακριά από εμάς!
· Δεν μας ξαφνιάζουν πλέον με τις αλλόκοτες αποφάσεις τους, έστω και αν ο «λαός» μαύρισε τους κακούς και έβγαλε τους καλούς…
· Αυτοί οι «καλοί» σήμερα… δημαρχαίοι (και άλλοι) επιδεικνύουν μια σκληρότητα με αυτή την άρνηση, που τώρα εμείς οι υπόλοιποι θα πρέπει να επεξεργαστούμε και να τη χωνέψουμε για το μέλλον μας.
· Πόσο οι δημοτικές και υπουργικές αρχές θα προφασιστούν πως η οικονομική κρίση και οι δείκτες δεν επέτρεψαν αυτή την παραχώρηση γης σε ένα τέκνο της χώρας που αφήνει ιστορία πίσω του;
· Κι εμείς με τη σειρά μας, πόσο μπορούμε να συμφιλιωθούμε με τους θεσμούς που επέδειξαν μικρότητα, αλλά και άγνοια μπροστά στο μέγεθος της απώλειας ενός τέτοιου πολίτη, που ομόρφαινε την καθημερινότητά μας και μας βοηθούσε με τα τραγούδια του να ξεπεράσουμε τη μιζέρια;
· Η συμπεριφορά του δήμου, του δημάρχου και του υπουργείου, είναι αψυχολόγητη και μας κάνει να νιώθουμε αποστροφή!
· Κρίμα…
Νότης Μαυρουδής
(15/3/2011, ένα συμπληρωματικό υστερόγραφο μετά την κηδεία του Μανώλη Ρασούλη)
