Από τον Bruce Willis και τον Kevin Costner, ως τη Scarlett Johansson και τον Ryan Gosling: 15 μουσικές κυκλοφορίες από γνωστούς ηθοποιούς, με αφορμή το Oscar στον Jared Leto...
Η βράβευση του Jared Leto με το Όσκαρ δεύτερου αντρικού ρόλου για την ταινία Dallas Byers Club τον τοποθετεί μόλις τέταρτο στη μικρή λίστα όσων κέρδισαν το χρυσό αγαλματίδιο ενώ είχαν ήδη διαγράψει καριέρα σαν μουσικοί, ενσαρκώνοντας χαρακτήρες οι οποίοι δεν τραγουδούσαν, σε ταινίες που δεν σχετίζονταν με τη μουσική.
Ο πρώτος τραγουδιστής που κέρδισε ένα τέτοιο Όσκαρ ήταν ο Frank Sinatra, για την ερμηνεία του στο FromHereToEternity (1953). Η Shirley Jones ήταν η δεύτερη, γενόμενη μεν γνωστή με το The Partridge Family μα βραβευόμενη για τον ρόλο μιας πόρνης στην ταινία Elmer Gantry (1960). Η τρίτη που κατόρθωσε να πείσει για τις υποκριτικές της ικανότητες και να κερδίσει Oscar για δραματικό ρόλο που δεν είχε σχέση με τη μουσική της καριέρα ήταν η Cher, η οποία βραβεύτηκε για το Moonstruck στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Συμπληρωματικά, υπήρξαν κι αρκετά ονόματα ανάμεσα στους υποψήφιους για Όσκαρ, όπως ο Bobby Darin για το Captain Newman, η Liza Minnelli για το The Sterile Cuckoo, η Barbra Streisand για το The Way We Were και ο Will Smith για το Ali. Σε αυτήν τη λίστα φιλοδοξεί να προστεθεί σύντομα και ο Justin Timberlake.
Τα παραπάνω δίνουν μια άλλη διάσταση στη σπουδαία διάκριση του Jared Leto και σαφώς του δίνουν και κάποιο επιπρόσθετο κύρος, συγκριτικά με τη στοίβα από απαξιωμένα Video Music Awards που έχει αποκτήσει στην εξώφθαλμα πελατειακή συνέργεια του αμφιβόλου ποιότητας συγκροτήματός του 30 Seconds To Mars με το MTV. H περίπτωσή του όμως είναι ιδιαίτερη, καθώς δεν γίνεται σαφές αν πρόκειται για μουσικό που δοκιμάστηκε στο Χόλυγουντ ή για ηθοποιό που πλανεύτηκε από τη μουσική βιομηχανία και πέρσι ξαναθυμήθηκε την παλιά του τέχνη.
Θα θεωρήσω ωστόσο ότι οι 30 Seconds To Mars είναι η απόπειρα ενός ηθοποιού να απευθυνθεί στο προεφηβικής ηλικίας μουσικόφιλο κοινό και θα ακολουθήσει έτσι μια πρόχειρη λίστα 15 μουσικών κυκλοφοριών από γνωστούς ηθοποιούς. Ανάμεσά τους υπάρχουν απίστευτες ασημαντότητες, αξιοπερίεργα, μα και κάποιες ενδιαφέρουσες δουλειές...
Billy Bob Thornton - Private Radio (2001)
Ο Billy Bob έχει αποδείξει ότι κατέχει τη φιλοσοφία του hillbilly δράματος σαν σκηνοθέτης και σαν ηθοποιός. Σαν country τραγουδιστής, από την άλλη, μένει στην καλύτερη περίπτωση μετεξεταστέος. Χαμηλοτάβανο ρετρό ύφος και επιεικώς βαρετά τραγούδια, τα οποία ακούγονται σαν μια πιο southern εκδοχή των Byrds. Σημειώστε πως το άλμπουμ περιέχει κι ένα τραγούδι που λέγεται "Angelina"…
Bruce Willis - The Return Of Bruno (1987)
Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 ο Bruce Willis ήταν στην αιχμή της επικαιρότητας χάρη στην τηλεοπτική σειρά Αυτός, Αυτή και τα Μυστήρια και τη μεγάλη εισπρακτική επιτυχία του Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει. Αφού λοιπόν βρισκόταν ήδη στην κορυφή του κόσμου και τα τσέπωνε χοντρά, το έριξε και σε διασκευές σε Motown και σε άλλες παλιές R’n’B επιτυχίες, ποτίζοντας το TheReturnOfBruno με ένα αυτάρεσκο λευκό jazzy ύφος, χωρίς όμως τη γρεζαριστή φλόγα των crooners. Το αποτέλεσμα για τον συμπαθέστατο Willis στάθηκε κάτι λιγότερο από απογοητευτικό.
Eddie Murphy - How Could It Be (1985)
Στα καλά χρόνια του stand-up comedy και των μεγάλων επιτυχιών του Saturday Night Live, ο διάδοχος του Richard Pryor στον θρόνο του «πιο αστείου μαύρου κωμικού» πέρασε (χωρίς καμία προειδοποίηση) στο τραγούδι. Είχε εμφανώς ζηλέψει τη φήμη και το στυλ του Lionel Richie και είχε μάλιστα επιστρατεύσει και τον Rick James για να του σουλουπώσει τα γεμάτα «υγρασία» ακούσματα, τις άστοχες ερμηνείες του σε soul μπαλάντες-σούπες και την ολότελα ξεπερασμένη και ποζάτη παραγωγή. Μια δισκογραφική απόπειρα που στέφτηκε με αποτυχία και αποσιωπήθηκε επιμελώς τα επόμενα χρόνια.
Kevin Costner – Untold Truths (1998)
Σαν καλός πατριώτης και νοικοκυραίος, ο Kevin τραγουδάει με δόξα και τιμή για την πατροπαράδοτη country, πάντα με την ίδια αγέλαστη έκφραση και τον γκρίζο, ανέραστο τόνο. Παρά τη δυστοκία του να γράψει γενναιόδωρα, ακόμα και το να σάρωνε τα Grammy ή όλα τα μουσικά βραβεία του ντουνιά μπαίνοντας συνάμα και στο Rock ‘n’ Roll Hall Of Fame, θα ήταν πιο λογικό από εκείνο το Oscar που πήρε για το Χορεύοντας με τους Λύκους...
Robert Downey Jr. - The Futurist (2004)
Ίσως να ήταν ιδέα που έπεσε σαν αναζωογονητική στους ανώνυμους εξαρτημένους την εποχή που μπαινόβγαινε σε κλινικές, πάντως ο Robert Downey Jr. θεώρησε απαραίτητο να κάνει μια απόπειρα και στο τραγούδι. Στο Futurist ωστόσο δεν ακούγονταν καθόλου άσχημος. Οι ρυθμοί είναι πειθαρχημένα στη θέση τους και ο ίδιος παρουσιάζεται αρκετά εκφραστικός, ακούγεται μάλιστα σαν μια παράξενη σύμπραξη του Billy Joel με τον Dave Mathews. Μετά του πέρασε η όρεξη και δεν το επανέλαβε.
Milla Jovovich - Divine Comedy (1994)
Λίγο πριν πέσει στα χέρια του Luc Besson, η Milla ήταν «πρόθυμη» και διαθέσιμη να πειραματιστεί με οτιδήποτε καλλιτεχνικό –αρκεί να ήταν λίγο αταξινόμητο και λιγάκι προχωρημένο. Έτσι, για να «παριστάνει» κάτι… Αισθάνθηκε λοιπόν την καλλιτεχνική πρόκληση να υποδυθεί τη new age ιέρεια και να τραγουδήσει το δικό της gospel εξαλλοσύνης, αφηγούμενη ιστορίες για εξωγήινους και αρχαίους μύθους. Στο DivineComedy νόμιζε πως ήταν η Kate Bush, η Sinéad O’Connor και η Lisa Gerrard σε ένα. Κανείς δεν της έλεγε την αλήθεια...
David Hasselhoff - Crazy For You (1990)
Είναι εύκολος στόχος για χλευαστικά σχόλια ο Ιππότης της Ασφάλτου David Hasselhoff. Όμως με τέτοια εξώφυλλα και με τόσο απροκάλυπτη εκμετάλλευση της blue-eyed soul στα τραγούδια του, δυσκολεύεσαι να πεις κακό λόγο. Τι παραπάνω είχε ο Julio Iglesias δηλαδή; Δεν θα ήταν κακή επιλογή για soundtrack σε ένα πετυχημένο καλοκαιρινό κοκτέιλ πάρτυ.
John Travolta - Can’t Let You Go (1977)
Παράλληλα με τις φιγούρες στις πίστες του Saturday Night Fever και τα αθώα σκιρτήματα του Grease, oTravolta εγκλωβίστηκε σε μια περσόνα που έμοιαζε με κακέκτυπο των Bee Gees. Κυκλοφόρησε έτσι μερικά ταλαιπωρημένα τραγούδια σε disco pop διάκοσμο, αλλά οι μέτριες παραγωγές και τα αγύμναστα φωνητικά τον πρόδωσαν. Η μουσική του καριέρα δεν πήρε ποτέ μπροστά και έσβησε οριστικά πέρυσι, χάρη σ' ένα ανεκδιήγητο χριστουγεννιάτικο single με την Olivia Newton John.
Don Johnson - Heartbeat (1986)
Άλλο ένα ένοχο αριστούργημα για κάθε λευκό γιάπη των 1980s που σέβονταν τον εαυτό του. Ο Don Johnson δεν είναι καθόλου κακός στο μικρόφωνο, ειδικά στις δυναμικές synth pop στιγμές του Heartbeat, αλλά οι συνθέσεις είναι τόσο απελπιστικά μονοδιάστατες και οι κιθάρες τόσο τσίγκινες, ώστε τον αφήνουν ξεκρέμαστο –να ακούγεται σαν λοβοτομημένος Phil Collins με μια ιδέα macho περισσότερη. Στο άλμπουμ φιλοξένησε πάντως συνεργασίες με τον TomPetty (στο "Lost In Your Eyes") και τον BobSeger (στο "Star Tonight"), ενώ τη rhythm section επάνδρωσαν ο WillieNelson, ο StevieRayVaughan και ο RonWood. Μάλλον θα το διασκέδασαν. Δυστυχώς λίγο αργότερα ήρθαν εκείνα τα ντουέτα με τη Barbra Streisand, που μπορούν να σε κάνουν να πυροβολήσεις τα ηχεία…
Scarlett Johansson - Anywhere I Lay My Head (2008)
Η Scarlett πέρασε μια φάση που νόμιζε ότι είναι διασταύρωση της quirky γοητείας της Zooey Dechanel με το σεξ απίλ της Rita Hayworth. Στη πραγματικότητα ήταν περισσότερο μια σύγχρονη αμερικάνικη εκδοχή της Jane Birkin. Έχοντας αποκτήσει με το σπαθί της τον τίτλο του απόλυτου sex symbol της γενιάς της, για κάποιον λόγο αποφάσισε ότι ήθελε να κάνει ένα άλμπουμ με διασκευές σε Tom Waits(;). Μάλλον θα είχε μεγαλώσει με τη μουσική του Waits. Μπορεί όμως και όχι. Ποιος θα της έφερνε άλλωστε αντίρρηση; Σίγουρα όχι ο Pete Yorn, με τον οποίον έναν χρόνο μετά ηχογράφησαν ένα άλμπουμ «χωρισμού». Το AnywhereILayMyHead δεν θα ήταν πάντως τόσο αποτυχημένο αν βοηθούσε λίγο τον εαυτό της στα άχρωμα φωνητικά και αν απέφευγε το βολεμένο χαριέντισμα στον ρόλο της «χαρισματικής».
Kevin Bacon - White Knuckles (2005)
Θα είχε εξελιχθεί σε σχετικά ενδιαφέρον folk/rock τραγουδιστή ο Kevin Bacon, αν και δεν θα λείψουν και σε κανέναν τα τραγούδια του. Μαζί πάντως με τον αδερφό του σχημάτισε τους Bacon Brothers και ερμήνευσε πειστικά τραγούδια με επιρροές από Eagles μέχρι George Harrison. Στο WhiteKnuckles ακούγονται ανοιχτοί σε καινούργιες κοινωνικές εμπειρίες, κινούνται σε παρεΐστικο ύφος, ενώ ο Kevin ερμηνεύει συμπαθητικά τραγούδια, σε ύφος ακουστικής country folk. Κανείς δεν θα τα αντιπαθήσει, κανείς όμως δεν θα τα αγαπήσει και πραγματικά.
Jamie Foxx - Unpredictable (2005)
Η σχέση του Jamie Foxxμε τη μουσική είχε χτιστεί από τα πρώτα του βήματα και απογειώθηκε χάρη στον Kanye West, ο οποίος τον έβαλε να παριστάνει τον Ray Charles στο έξυπνο επιχείρημα του Goldigger, όταν ήταν ακόμα ζεστός από το Oscar για το Ray. Αντί λοιπόν να παριστάνει τον μίμο του Charles, o Foxxπερπάτησε τα αισθαντικά μονοπάτια του R. Kelly με το πρώτο του άλμπουμ. H καλή του παρουσία στο μικρόφωνο και το πηγαίο λάκτισμα εξωστρέφειας τον έκανε να αποκρούσει τα κακόβουλα σχόλια περί καριερίστικου οπορτουνισμού.
Jeff Bridges - Jeff Bridges (2011)
The Dude abides! O Jeff Bridges, μετά από μια αχρείαστη προσπάθεια γύρω στο 2000, ηχογράφησε ένα καλό δεύτερο άλμπουμ πριν 3 χρόνια, με παραγωγό τον T-Bone Burnett. Την αφορμή έδωσε η αφοπλιστική του πειθώ στον ρόλο ενός παρηκμασμένου country τραγουδιστή στο CrazyHeart, ο οποίος του χάρισε και το Oscar. Τραγούδια βασισμένα στη βαθιά παράδοση της americana, σε έναν δίσκο που στέκεται σαν ήπιο μουσικό αντίβαρο στο RaisingSand του RobertPlant και της AlisonKrauss. Χωρίς φωνές, αλλά κιμπάρικος και κομψός, ο Bridges επαναπαύεται στον θρόνο του πάπα του coolness, ενώ ταυτόχρονα είναι οικείος και προσιτός.
Russell Crowe - Other Ways Of Speaking (2003)
Την εποχή που τα tabloid ασχολούνταν ακόμα μαζί του, τότε που ήταν φρέσκος από την επιτυχία του Μονομάχου, ο Russell Crowe ξεχείλιζε από αυτοπεποίθηση. To αποτέλεσμα ήταν ένα άλμπουμ με εγγυημένη λειτουργικότητα στα ηχεία μιας συνοικιακής παμπ ή ενός μπιλιαρδάδικου. Το OtherWays ΟfSpeaking είναι φιλόδοξο, έχει αρκετά hooks από τη μπάντα των 30 Odd Foot Of Grunts, αλλά υποφέρει από άνευρες «ροκιές», οι οποίες φέρνουν αναθυμιάσεις από έναν σκληρό Chris Rea και κάτι από την πόζα του Chris Isaak. Παρά τα προβλήματα στα τραγούδια, ο Russell Crowe παραδόξως αποδεικνύεται frontman υψηλής εκφραστικότητας, με ενδιαφέρουσα φωνητική χροιά.
Dead Man's Bones - Dead Man's Bones (2009)
Λίγο πριν γίνει βορά στις φαντασιώσεις αλαφιασμένων κοριτσιών, ο RyanGosling δοκίμασε μαζί με τον κολλητό του ZachShields να δημιουργήσουν το prοject των Dead Man's Bones, αφού το οραματίστηκαν σαν ένα δευτέρας διαλογής μιούζικαλ ονειρικού τρόμου με παιδικές χορωδίες να στοιχειώνουν τα τραγούδια και με την απόκοσμη χρήση του ηχητικού πεδίου να λιβανίζει το πνεύμα του Roy Orbison και του Nick Cave. Το αποτέλεσμα ήταν ένα πρωτότυπο και πλήρως απογειωμένο σε διάθεση άλμπουμ, με αίσθηση της περιπέτειας στον οργανικό του ήχο και με τη σκαμμένη φωνή του Gosling να κάθεται πολύ καλά σε υπέροχα κομμάτια όπως το "My Body's Α Zombie For You" και το "Lose Your Soul".
