Korn - The Nothing

Ο αρχικός τίτλος που σκεφτόταν ο Jonathan Davis για το 13ο άλμπουμ των Korn, ήταν God Is Making Fun Οf Me. Γιατί; Τον τελευταίο καιρό, πέθανε η μητέρα του, πέθανε η προηγούμενη γυναίκα του από υπερβολική δόση ναρκωτικών, ενώ ο γιος του διαγνώστηκε με διαβήτη τύπου 1. Εάν λάβουμε υπόψη μας λοιπόν τα 5 στάδια του πένθους –δηλαδή Άρνηση, Θυμό, Διαπραγμάτευση, Κατάθλιψη και Αποδοχή– τότε μπορούμε να πούμε ότι ο Davis τα πέρασε όλα αυτά. Και το The Nothing (όπως τελικά ονομάστηκε ο δίσκος), λειτουργεί ως το καθαρτήριό του.

Αρκεί και μόνο να ακούσουμε το αρχικό τραγούδι "The End Begins", με τη γκάιντα σε πένθιμο ρυθμό, τον Davis να σιγομουρμουρίζει τη φράση «Why did you leave?» και στο τέλος να ξεσπάει σε λυγμούς. Στο μόλις 1,5 λεπτό που διαρκεί κατορθώνει έτσι και δίνει τον τόνο για το υπόλοιπο άλμπουμ. Η οργή, η λύπη που έχει μέσα του ο Jonathan Davis, διοχετεύονται σε όλη τη διάρκεια αυτού· και μια ματιά στους τίτλους και στους στίχους τραγουδιών όπως τα "This Loss" και "Finally Free", το αποδεικνύει.

Το πρώτο πάντως single που ακούσαμε ήταν το "You'll Never Find Me" και στη συνέχεια το "Cold". Καθώς δε στο The Nothing παραγωγός είναι για δεύτερο σερί άλμπουμ ο περιζήτητος Nick Raskulinecz (Foo Fighters, Rush, Mastodon, Alice In Chains), διαπιστώσαμε ότι το πράγμα δεν βρισκόταν μακριά από τον ήχο του The Serenity Of Suffering από το 2016 (δείτε εδώ). Ακούστε λ.χ. το intro του "You'll Never Find Me" με τις κιθάρες των James "Munky" Shaffer & Brian "Head" Welch, που φωνάζουν από μακριά Korn.

Το έχουμε γράψει ξανά, ότι η χημεία των Munky & Head και το πώς αλληλοσυμπληρώνει ο ένας τον άλλον είναι στοιχεία μοναδικά για τον ήχο του αμερικάνικου γκρουπ. Δεν είναι τυχαίο ότι την περίοδο 2005-2013, όταν ο Head είχε αποχωρήσει από τις τάξεις τους, οι Korn ποτέ δεν τον αντικατέστησαν επίσημα: ήξεραν ότι, αργά ή γρήγορα, θα ξαναγυρνούσε. Και εάν στο "You'll Never Find Me" το αρχικό ριφ ήταν λίγο μελωδικό, στο "Idiosyncrasy" το εισαγωγικό ριφ θυμίζει 1990s death metal, ενώ και τα φωνητικά του Davis αποτυπώνονται αρκετά οργισμένα, κάνοντάς το να είναι το πιο «βαρύ» τραγούδι του άλμπουμ.

Μέχρι εδώ τα «φώτα» κλέβουν οι υπόλοιποι Korn· ξέρεις όμως ότι, λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών που αναφέρθηκαν στην αρχή, θα υπάρχουν και τραγούδια που θα είναι αποκλειστικά υπόθεση του Jonathan Davis. Στο "Finally Free" τον ακούμε λοιπόν να φωνάζει σπαρακτικά «Where are you now?» απευθυνόμενος στην πρώην γυναίκα του, στο "Finally Free" παραδέχεται ότι δεν θα είναι ξανά ποτέ ο ίδιος, ενώ στο "This Loss” μας μιλάει για το πόσο μόνος νιώθει («The feeling of this loss keeps creeping»). Αλλά η κορύφωση/λύτρωση έρχεται με το μελαγχολικό πιάνο στο "Surrender Τo Failure" και τον χαρακτηριστικό λυγμό, με τον οποίον και ολοκληρώνεται το The Nothing.

Η «γκρίνια» για το συγκεκριμένο άλμπουμ εστίασε στο ότι δεν υπάρχει κανένα στοιχείο πειραματισμού. Αλλά, σε όσους το λένε αυτό, οι Korn υπενθυμίζουν το αμφιλεγόμενο μεν, άλμπουμ δε της χρονιάς στα Revolver Golden Gods Awards The Path Οf Totality, τον dubstep δηλαδή δίσκο που δημιούργησαν το 2011 με τη συνδρομή κυρίως του Skrillex.

Ανάμεσα στους οπαδούς των Korn, τώρα, υπάρχει το εξής κοινό μυστικό: όταν ο Jonathan Davis έχει τα ψυχολογικά του, έχουμε και κάτι καλό από τη μπάντα. Με βάση όλα τα παραπάνω, επομένως, δεν θα μπορούσαμε να περιμένουμε κάτι λιγότερο –και σωστά κυκλοφόρησε το The Nothing με το όνομα των Korn και όχι ως προσωπικός δίσκος του Davis, καθώς πρόκειται για ξεκάθαρα ομαδική δουλειά. Για το δίδυμο στις κιθάρες τα είπαμε, για το έτερο δίδυμο Reginald "Fieldy" Arvizu & Ray Luzier (σε μπάσο και ντραμς, αντίστοιχα) απλά ακούστε τον παιχνιδιάρικο ήχο που έχουν στο "Gravity Οf Discomfort". Όσο για τον Jonathan Davis… Όπως δήλωσε και ο ίδιος, είναι το άλμπουμ που, κάθε φορά που το ακούει, κλαίει. Πώς να μην είναι καλό, λοιπόν;

{youtube}As8x9xqdCtc{/youtube}