Σεπτέμβρης, κάπου δηλαδή εν μέσω καλοκαιριού και φθινοπώρου και οι συναυλίες συνεχίζουν να δίνονται ακόμα σε υπαίθριους, ανοιχτούς χώρους. Έτσι, παρ' όλο που ο αέρας έχει πλέον κάνει αισθητή την παρουσία του, δεν μας απαγόρευσε την περασμένη Πέμπτη να διαβούμε τον Λαβύρινθο στο Πάρκο του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος για να φτάσουμε στον Θόλο, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε θέρεμιν σε ηλεκτρονικά ποπ τοπία και τροποποιημένα beats σκληρότερων ήχων.
Με τον κόσμο να αυξάνει αισθητά έξω από τον Θόλο στο πρώτο μισάωρο μετά τις 21:00 –άλλοι όρθιοι, άλλοι καθήμενοι στο γρασίδι– δόθηκε το έναυσμα για να εισέλθουμε στο μισάνοιχτο κουβούκλιο, με τη May Roosevelt να παίρνει πρώτη τα ηνία της βραδιάς. Πότε μπροστά στο λάπτοπ, πότε στα keyboads και πότε στο θέρεμιν, άρχισε να δίνει ρυθμό, δημιουργώντας επί σκηνής ένα ατμοσφαιρικό πλαίσιο, το οποίο αγκάλιαζε ο καπνός.
Η αίσθηση των eighties κυριαρχεί στα πιο ρυθμικά κομμάτια του πρόσφατου άλμπουμ Junea, σημείο που κατάφερε να πιάσει και τους περισσότερους. Ωστόσο, στα μικρά διαστήματα παύσης διακρινόταν μια οχλοβοή από τον κόσμο. Δεν ήταν παράλογο, αν σκεφτεί κανείς ότι αυτό που κάνει η συνθέτρια-παραγωγός δεν είναι και τόσο εύκολο: χρειάζεται να είσαι ιδιαίτερα συγκεντρωμένος για να το παρακολουθήσεις, μιας και πιάνει περισσότερο εκείνο που λέμε «εγκεφαλικό κομμάτι». Ίσως επίσης ο χώρος να μην ήταν ο κατάλληλος. Ίσως η αυστηρότητα του στησίματός της και η προσήλωσή της στα μηχανήματα να μην μετέδιδε το απαραίτητο σπρώξιμο του πράγματος πέρα από τις πρώτες σειρές. Ένα τέτοιο set θα ταίριαζε πιθανόν καλύτερα σε πιο κλειστούς χώρους, για παράδειγμα στα St. Paul's Sessions στην Αγγλικανική Εκκλησία του Αγίου Παύλου. Χωρίς βέβαια να αμφισβητείται σε κάτι η μουσική παιδεία της θερεμινίστριας και οι δυνατότητές της στο πλαίσιο στο οποίο κινείται.
Το αντίθετο ισχύει για τους Mechanimal, οι οποίοι λάβαν θέση μετά το πέρας του set της May Roosevelt: τα επιβλητικά κτίρια και τοιχώματα του Νιάρχος έμοιαζαν να ταιριάζουν με την αισθητική και με τον κλειστοφοβικό χαρακτήρα των κομματιών που έχουν περάσει κατά καιρούς από τη δισκογραφία τους. Με τη δυναμική τους μάλιστα φετινή επιστροφή χάρη στο single White Flag (όπου περιέχονται τα τραγούδια "Easy Dead" και "Red Mirror"), ήσουν προετοιμασμένος για μελαγχολικά βουλιάγματα στο αστικό πεδίο και σε ένα σκοτάδι χρώματος κόκκινου.
Με τον Αντώνη Χαραλαμπίδη να πάλλεται στα ντραμς, τον Freddie F. άλλοτε να απαγγέλλει και άλλοτε να παίζει με τις πιο μπάσες φωνητικές του χορδές και τον Γιάννη Παπαϊωάννου ως μαέστρο της κονσόλας, των beats και των συνεργατών του, οι Mechanimal ξεσήκωσαν και τους τελευταίους καθήμενους από το πάτωμα. Παράλληλα, οι εναλλασσόμενες εικόνες στην οθόνη που βρισκόταν στο φόντο –φράσεις, αποκόμματα εφημερίδων και ψυχεδελικοί στροβιλισμοί χρωμάτων– δημιουργούσαν κι ένα οπτικό θέαμα, με τη φιγούρα του ΙΟΝ να διαγράφεται εντονότερη λόγω φωτισμού, ως ο άνθρωπος που σκύβει πάνω απ' το δημιούργημά του.
Ο καπνός συμπιεζόταν απ' τον αέρα, η φωνή του Freddie F. σχιζόταν ελαφρώς από το echo για το οποίο ευθυνόταν ο Θόλος (κάτι που προβλημάτισε ιδιαίτερα τους μουσικούς, αλλά δεν δημιούργησε πραγματικό θέμα στο κοινό), ένα τσιγάρο νόμιζες ότι γυροφέρνει από χέρι σε χέρι, παιδιά να περιστρέφονται στα πόδια των γονιών τους: σύνθεση στιγμιότυπων μιας ιδιόμορφης παλέτας, κατευθυνόμενης από τη μουσική.
Η βραδιά έκλεισε εν μέσω θερμών χειροκροτημάτων, δείχνοντας ότι ο χώρος είχε εμφανώς γεμίσει. Αρκετοί άρχισαν να αποχωρούν σιγά-σιγά, ενώ άλλοι έπιαναν το γρασίδι, ίσως για να αποτιμήσουν τη συναυλία με μία ακόμα μπύρα.
{youtube}GBTVII0KOPo{/youtube}
