Στην Άχρηστη Γενιά (2016), οι Bazooka το τερμάτισαν: έγραψαν έναν από τους καλύτερους rock δίσκους που έβγαλε η εγχώρια παραγωγή κατά την τρέχουσα δεκαετία, ενσωματώνοντας απολαυστικά τον δύστροπο ελληνικό στίχο στην punk φόρμα. Η παρέα από τον Βόλο έβαλε λοιπόν πολύ ψηλά τον πήχη, ακριβώς γιατί πάτησε όλα τα σωστά κουμπιά –αυτά που συνήθως αγνοούν οι περισσότερες συνομήλικές τους μπάντες στη χώρα μας. Δηλαδή τo χύμα, αλητήριο rock 'n' roll, την αφοπλιστική αμεσότητα των στίχων, τις αρχιδάτες ερμηνείες του Ξάνθου Παπανικολάου και μια απελευθερωτική άρνηση να πάρουν στα σοβαρά τον εαυτό τους.
Στο πρώτο τους όμως άλμπουμ για την Inner Ear, που έρχεται να διαδεχθεί το ΕΡ Ζούγκλα (2017), δεν έχουν αλλάξει και πολλά για τους Bazooka. Με τη διαφορά πως όλα τα παραπάνω έχασαν ένα αρκετά μεγάλο μέρος της δυναμικής τους, έχοντας μάλλον φθαρεί από την κατάχρηση.
Η μπάντα συνεχίζει βέβαια να πορεύεται και στο Zero Hits με το ίδιο κωλοπαιδιαστικό υφάκι, κάπου όμως το παρακάνουν· και η πολλή η επανάληψη (όπως τραγουδάνε και οι ίδιοι) τους κάνει να ακούγονται σαν να παλιμπαιδίζουν, παγιδευμένοι σε μία παρατεταμένη εφηβεία. Αυτό δηλαδή που κάποτε, στο σωστό χρονικό πλαίσιο, ηχούσε ως (καλώς εννοούμενη) χαβαλετζίδικη τσογλανιά, τώρα μοιάζει με μία κρίντζι καφρίλα προορισμένη για αζύμωτα πιτσιρίκια. Τρανταχτό παράδειγμα η επιθυμία για «ξαφνικό σολάρισμα» στο "Μέσα Στην Πόλη", ένα κατά τ’ άλλα κλισέ κομμάτι αστικής φρίκης ή ο διάλογος μεταξύ γυνής και ανδρός στο "Μόνος", που θυμίζει λίγο το "Καυγαδάκι" των Lost Bodies.
Αλλά ακόμα πιο σοβαρό είναι το πρόβλημα στη χημεία μεταξύ στίχων και μουσικής, η οποία ως τώρα απογείωνε συνήθως τα κομμάτια των Bazooka: στο Zero Hits περιορίζεται στα μισά του συνόλου, χωρίς και πάλι να έρχεται στις μερακλίδικες δόσεις στις οποίες είχαμε συνηθίσει. Αν το δούμε μεμονωμένα, οι λέξεις δεν κουμπώνουν πάνω στις κιθάρες με τον τρόπο που το έκαναν σε τραγούδια όπως τα "Οθόνη" και "Άχρηστη Γενιά", κλειδώνοντας τη συλλογική ψυχοσύνθεση μιας συγκεκριμένης γενιάς. Δεν υπάρχει δηλαδή εδώ ένα αντίστοιχο «Είμ απ’ την άχρηστη γενιά / όλα στη ζωή μου τα 'μαθα αργά / το σώμα μου είναι γεμάτο / συ-ντη-ρη-τι-κά» για να γίνει ο νέος ύμνος του κοινού στα live της μπάντας. Εξ’ ου ίσως και οι μηδενικές επιτυχίες;
Λείπει όμως και από τη μουσική εκείνο το αδιαπραγμάτευτο στοιχείο ανεξέλεγκτης ενέργειας και πώρωσης, που δεν επέτρεπε ούτε καν στους πιο δύσπιστους να υψώσουν σοβαρές φωνές αντίρρησης. Ούτε και βοηθάει το γεγονός πως στο Zero Hits βρίσκουμε 14 κομμάτια, ενώ θα έπρεπε να ήταν 10 στην καλύτερη: η όποια δυναμική χτίζεται στις πιο στιβαρές στιγμές, σκορπίζεται γρήγορα από εδώ κι από εκεί, σε ανούσια «γεμίσματα» του χώρου και του χρόνου.
Από εκεί και πέρα, πάντως, υπάρχουν και αρκετοί λόγοι για να θαυμάσεις το Zero Hits ή τουλάχιστον να περάσεις αληθινά καλά μαζί του.
Δεν μπορεί άλλωστε να περάσει στα κουτουρού ότι οι Bazooka, έστω και συγκρατημένα, προσπαθούν να βγουν από την ηχητική ζώνη ασφαλείας τους, παίζοντας τα δυνατά τους χαρτιά σε διαφορετικά υποείδη της rock 'n' roll μήτρας από αυτά που τους είχαμε συνηθίσει. Έτσι, κορυφαίες στιγμές όπως η "Φυλακή", το "Κενό" ή το "Οι Βλάκες Κάνουνε Παρέλαση", χρωστάνε περισσότερα στους Teardrop Explodes ή σε μπάντες που βρίσκονται στην κορυφή της indie πυραμίδας (π.χ. Buzzcocks), παρά στο garage ή στο punk. Αντίστοιχα, στο μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι "Αδιάφορες Ματιές", βουτούν πιο βαθιά από ποτέ στο Καλοκαίρι της Αγάπης, για την πιο αυθεντικά ψυχεδελική στιγμή της μέχρι τώρα δισκογραφίας τους.
Ευτυχώς λοιπόν που οι Bazooka βάζουν ακόμη σε πρώτη μοίρα την καλοπέραση. Κανείς δεν θα ήθελε να τους δει να σοβαρεύουν ξαφνικά, να «ωριμάζουν» και να το γυρίζουν στο ακαδημαϊκό ροκ, ως «υπεύθυνοι» ενήλικες. Κάτι τέτοιο, όμως, απέχει από το να διαθέτει μία μπάντα την κριτική ικανότητα να αφήσει πίσω της μερικά κουσούρια, που σταμάτησαν να έχουν πλάκα όταν τα έκανε μία, δύο, άντε και τρεις φορές: στην τέταρτη, άρχισαν κάπου να ακούγονται άβολα ή/και ενοχλητικά.
Ναι, οι Βολιώτες έχουν το momentum με το μέρος τους –και το κατέκτησαν με το σπαθί τους. Αλλά φοβάμαι πως ο νέος δίσκος μοιάζει περισσότερο με τίμια συντήρηση δυνάμεων, παρά με την ισχυρή έκρηξη που θα πάρει τα μυαλά όλων μας, τη στιγμή που έπρεπε να κάνουν ακριβώς αυτό. Οι συναυλίες τους, βέβαια, παραμένουν η πιο αυθεντική και απολαυστική rock 'n' roll εμπειρία που μπορεί να ζήσει κανείς στην Ελλάδα τη δεδομένη στιγμή.
{youtube}XzjRd1ZPiWg{/youtube}
