Οι Stranglers ετοιμάζονται για τρεις συναυλίες επί ελληνικού εδάφους: Πέμπτη 21 Ιανουαρίου θα βρεθούν στην Πάτρα (Κλειστό Γήπεδο Απόλλωνα), Παρασκευή 22 θα βρίσκονται στο αθηναϊκό Fuzz και Σάββατο 23 ανεβαίνουν στο Block 33, στη Θεσσαλονίκη. Και o JJ Burnel, απολαυστικός όπως πάντα , ήταν ένας χείμαρρος, μη μασώντας τα λόγια του για κανέναν...
Καλησπέρα JJ, είμαι ο Χρήστος από την Αθήνα. Καλή χρονιά και δημιουργική για εσένα και τους Stranglers. Πού σε πετυχαίνω, Λονδίνο;
 |
Καλησπέρα, ναι, Λονδίνο! Τι καιρό έχετε εκεί κάτω;
Έχει λίγο κρύο, αλλά δεν παραπονιόμαστε. Πριν λίγες μέρες είχε σχεδόν 20 βαθμούς.
Με δουλεύεις;! Εδώ κάνει ψοφόκρυο... Έχει χιόνι παντού και απίστευτη παγωνιά, δεν μπορείς να πας πουθενά και να κάνεις τίποτα ουσιαστικό.
Οπότε, φαντάζομαι τις γιορτές τις πέρασες ήσυχα. Δεν δούλευες, ούτε βρήκες τον εαυτό σου να αλλάζει χρόνο πάνω στη σκηνή;
Όχι, τίποτα τέτοιο. Άραξα με παλιούς και καλούς φίλους στην Οξφόρδη.
Ωραία, πάμε λίγο στα μουσικά. Επισκέπτεστε μέσα στο μήνα την Ελλάδα για τρεις εμφανίσεις σε Πάτρα, Αθήνα, και Θεσσαλονίκη.
Ναι, είναι μέρος μιας μεγάλης περιοδείας που σχεδιάζουμε το 2010 και θα μας βρει να παίζουμε από την Αγγλία και τη Γαλλία, μέχρι και την Ιαπωνία.
Έχετε επισκεφτεί πολλές φορές το παρελθόν την Ελλάδα, ακόμα και επαρχιακές πόλεις όπως η Πρέβεζα. Παρατηρείς διαφορές στη συμπεριφορά και τις αντιδράσεις του κοινού στις μικρές πόλεις σε σχέση με τις πρωτεύουσες;
Καταρχήν, χαιρόμαστε που θα βρεθούμε ξανά στην Ελλάδα. Πάντα περνάμε καλά στη χώρα σας. Θυμάμαι την πρώτη μας εμφάνιση στο Rock in Athens το 1985 και πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα από τότε. Θυμάμαι εκείνη την επαρχιακή, παραλιακή πόλη που είπες και πραγματικά το κοινό στις μικρές πόλεις είναι πάντα πιο ζεστό και πιο διψασμένο στο να δει κάτι καινούργιο, κάτι διαφορετικό – όπως ήμασταν εμείς. Και να σου πω κάτι, ήταν και γνώστες των κομματιών, με αποτέλεσμα η συναυλία να κυλάει ευχάριστα με μεγάλη συμμετοχή. Πολύ περισσότερη από κοινά μεγάλων πόλεων, τα οποία πολλές φορές το παίζουν χορτασμένοι και υπερόπτες. Άσε το ότι η εν λόγω είχε από τα ομορφότερα κορίτσια που έχω δει!
Διόρθωσέ με αν κάνω λάθος, αλλά πρόκειται να κυκλοφορήσει τον Φεβρουάριο μια νέα συλλογή με κομμάτια των Stranglers, με τίτλο Decades Apart. Κατά τη διάρκεια όλης αυτής της μουσικής διαδρομής ανά τις δεκαετίες πιστεύεις πως οι Stranglers ήταν η ίδια μπάντα;
Δύσκολη ερώτηση… Σίγουρα το πνεύμα των Stranglers παραμένει το ίδιο. Τώρα, σε όλη μας τη διαδρομή πάντα ήμασταν ανοικτοί στο να εξερευνήσουμε διαφορετικές μουσικές κατευθύνσεις και μονοπάτια – και το κάναμε. Είμαι ο μόνος που έχει μείνει όλο αυτό το διάστημα στη μπάντα και έχω βιώσει τις αλλαγές της. Άλλωστε εγώ ο ίδιος έχω αλλάξει όλα αυτά τα χρόνια βρισκόμενος στους Stranglers, το οποίο θεωρώ ως καλό, καθώς 50 χρόνια να μένεις ο ίδιος είναι μάλλον πολλά.
Ποια περίοδος των Stranglers σου αρέσει περισσότερο;
Α… Δεν είμαι νοσταλγικό άτομο! Μπορώ να πω πως ποτέ δεν κοιτώ πίσω στο παρελθόν και ποτέ δεν το σκέφτομαι επίσης. Πάντα σκέφτομαι το μέλλον. Όταν πέφτω το βράδυ στο κρεβάτι μου για ύπνο σκέφτομαι το νέο κομμάτι που θα γράψω, το νέο άλμπουμ που θα κυκλοφορήσω, το αύριο γενικότερα και όχι το “Golden Brown”. Οπότε, αν πρέπει να διαλέξω μια περίοδο, θα είναι οι Stranglers του αύριο. Γιατί αν πήγαινε ποτέ και σκεφτόμουν το παρελθόν ίσως έλεγα πως οι Stranglers θα έπρεπε να μην υπήρχαν τώρα. Αλλά, όπως σου είπα, δεν κοιτώ ποτέ πίσω.
 |
Ωραία… Δυστυχώς εγώ θα συνεχίσω λίγο με το παρελθόν, ελπίζω να μου το επιτρέψεις. Όταν σχηματιστήκατε το 1976 συνδεθήκατε με το κίνημα του punk rock εκείνης της εποχής. Παρόλα αυτά, εν αντιθέσει με τους Sex Pistols και τους Clash, οι Stranglers έβαζαν τη μελωδία σε προτεραιότητα στα τραγούδια τους και οι ενορχηστρώσεις είχαν πάντα κάτι περισσότερο από το κλασικό μοτίβο κιθάρα-μπάσο-ντραμς. Αυτό προκάλεσε αντιπάθειες προς τους Stranglers από τους σκληροπυρηνικούς φαν του punk rock, από τις άλλες μπάντες ή και από τον τύπο;
Σίγουρα… Αφού ξέραμε πολύ περισσότερο μουσική από εκείνους (γέλια!). Οι φανς, ότι και να έχουν πει κατά καιρούς κάποιοι, είναι πάντα οι πιο ειλικρινείς από όλους τους ανθρώπους. Οι φαν δίνουν τα λεφτά τους, αγοράζουν τους δίσκους και έρχονται στις συναυλίες μας – οπότε δεν υπάρχει κάτι πιο ειλικρινές και τίμιο από αυτό. Τώρα οι άλλες μπάντες δεν μας αποδέχτηκαν όταν βγήκαμε γιατί ήμασταν πιο επιτυχημένοι από αυτές, κάτι φυσικά το οποίο δεν τους άρεσε. Έρχονταν στο σπίτι μας και άραζαν μαζί μας και στις κάμερες έλεγαν πως μας μισούσαν. Όσο για τον αγγλικό τύπο εκείνης της εποχής υποστήριζαν και προωθούσαν τρελά τους Sex Pistols, όπως και τώρα προωθούν κάποιους άλλους. Έτσι ποτέ δεν ασχολήθηκα μαζί τους. Και όποιον και να προωθούσαν εμείς ήμασταν εκείνοι που παίξαμε δίπλα στην Patti Smith και τους Ramones (σ.σ αναφέρεται στην πρώτη βρετανική περιοδεία των Patti Smith και Ramones, η οποία πλαισιώθηκε από τους Stranglers και όχι από τους Sex Pistols ή τους Clash, όπως όλοι περίμεναν). Ακόμα θυμάμαι τον Joe Strummer να κλαίει σα μωρό στον ώμο μου.
Πώς είδες την punk rock αναγέννηση των ’00s, με μπάντες όπως οι Strokes, οι White Stripes, οι Yeah Yeah Yeahs ή ακόμα και οι Libertines;
Δεν υπάρχει τίποτα αυθεντικό σε αυτές τις μπάντες, οπότε το βλέπω όπως είναι: καλή μουσική, με τίποτα καινούργιο πάνω της, μόνο ιδέες παρμένες κατευθείαν από το παρελθόν. Αυτό είναι και το πρόβλημα με τις νέες μπάντες, έχουν κολλήσει πραγματικά στις παλιές καλές ιδέες και δεν μπορούν να βρουν τίποτα καινούργιο. Πραγματικά τις συμπονώ και τους εύχομαι καλή τύχη στο να κάνουν κάτι καλό και πρωτότυπο.
 |
Από αυτό που άκουσα μάλλον δε θα σε ρωτήσω αν κάποια από τις νέες μπάντες αποτελεί έμπνευση για εσένα αυτή τη στιγμή...
Για έμπνευση… Όταν αποζητώ έμπνευση ψάχνω στους Stranglers και σε ό,τι έχουμε κυκλοφορήσει μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια. Πάντα με έχει βοηθήσει.
Δηλαδή δεν σου λένε τίποτα ούτε οι Radiohead ή οι Arcade Fire;
A… Αυτοί ναι, τουλάχιστον είναι αυθεντικοί και παρουσιάζουν κάτι δικό τους. Αλλά περισσότερο δηλώνω λάτρης της παλιότερης μουσικής και ειδικότερα δουλειών κιθαριστών από την τσιγγάνικη μουσική παράδοση. Όπως του Django Reinhardt π.χ., τον ξέρεις;
Γάλλος κιθαρίστας δεν είναι; Αλλά παλιός, προπολεμικός… Δεν έχω ακούσει κάτι.
Βασικά είναι Βέλγος (σ.σ.: Δεν λες καλά που πέτυχα το γαλλόφωνο...) και, ναι, είναι παλιός ακόμα και για μένα, για τη δικιά μου εποχή.
Μιας και πήγε η κουβέντα στη Γαλλία και έχεις και ρίζες από εκεί, παρακολουθείς καθόλου τα μουσικά πράγματα στη χώρα των «αρωμάτων»;
Ναι, οι γονείς μου προέρχονται από εκεί, αλλά εγώ γεννήθηκα Λονδίνο – μάλιστα στο ίδιο νοσοκομείο όπου πέθανε ο Jimi Hendrix. Τώρα από τους Γάλλους μου αρέσουν ιδιαίτερα οι Erik Satie και Claude Debussy…
Η Carla Bruni;
….Όχι… Αλλά θα ήθελα πολύ να την πηδήξω!
Το γράφω αυτό έτσι;!
Εννοείται πως το γράφεις!
Έχεις ή είχες καθόλου πρόσφατη επικοινωνία με τον Hugh Cornwell ή τον Paul Roberts;
Όχι. (σ.σ.: Κοφτά και μονολεκτικά...)
ΟΚ, το αφήνω εκεί λοιπόν. Ποια είναι τα προσωπικά σχέδια του JJ Burnel για το εγγύς μέλλον;
Tο σχέδιο μου είναι να παραμείνω λεπτός, υγιής και γυμνασμένος, να συνεχίσω την προπόνησή μου στο καράτε (σ.σ.: Έχει έξι dan!) γιατί δεν υπάρχει πιο σημαντικό πράγμα από το να είσαι καλά και δυνατός.
Ο Jet Black πώς τα πάει; Διάβασα ότι είχε κάποιες περιπέτειες με την υγεία του. Είναι καλά, θα είναι ντράμερ σας στις ελληνικές συναυλίες;
O Jet όντως πέρασε δύσκολα και ταλαιπωρήθηκε πολύ μια περίοδο στα νοσοκομεία με το πρόβλημα στην καρδιά του. Έχει μεγαλώσει πολύ πλέον, και δεν είμαι σίγουρος αν θα βρεθεί στην Αθήνα μαζί μας... Το πιθανότερο να μην είναι.
Μάλιστα, τελευταία ερώτηση JJ. Τι να περιμένει το κοινό στην Ελλάδα από τους Stranglers;
Πάντα το αναπάντεχο...
