Μια από τις πρώτες μου και πιο ανεξίτηλα χαραγμένες κινηματογραφικές αναμνήσεις ήταν το Batman Returns στην τηλεόραση. Ναι, σίγουρα, ήταν σκοτεινό, αλλά με έναν τρόπο που σε μαγνητίζει, σαν μια σκοτεινή χώρα των θαυμάτων, γεμάτη φαντασία και ευρηματικότητα. Φυσικά, είναι μια ταινία που κυκλοφόρησε στο δημιουργικό απόγειο του Tim Burton, πριν η σκηνοθεσία του γίνει brand, απηχώντας την campy και καθόλου σοβαροφανή αισθητική των early 90s. Ειδικά ο Penguin του Danny DeVito είναι μια φιγούρα βγαλμένη από κάποιο σκοτεινό παραμύθι, και φαντάζει τόσο ιδιοσυγκρασιακός και ξεχωριστός villain σε σχέση με τα σημερινά δεδομένα των ταινιών που βασίζονται σε κόμικ, ώστε να θεωρείται εμβληματικός ακόμη και αν είναι ένας villain δεύτερης διαλογής στο σύμπαν του Batman.
Φυσικά, πολλά έχουν αλλάξει από τότε. Οι ταινίες που βασίζονται σε κόμικ ήρωες έγιναν ένα μονοθεματικό πολιτισμικό φαινόμενο για πολλά χρόνια, και ακόμη και αν μοιάζει να έχει περάσει προ πολλού το σημείο όπου έχει ουσιαστική θέση στο επίκεντρο της επικαιρότητας, επιχειρεί να επανεφεύρει τον εαυτό του, αν και με τρόπους ήδη δοκιμασμένους και τετριμμένους που δεν χαρακτηρίζονται από την έμπνευση και την πρωτοτυπία τους. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και το The Batman του Matt Reeves.
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι είχε περάσει μόνο μια δεκαετία από την τριλογία του Christopher Nolan που - παρά το άνισο τελευταίο κεφάλαιο – αποτελεί ορόσημο στο εμπορικό σινεμά του 21ου αιώνα, και από τον ακόμα πιο πρόσφατο Batman του Ben Affleck στο αντι-Marvel κινηματογραφικό σύμπαν που επιχείρησε να δημιουργήσει η DC, αλλά πως είναι ένα reboot που αδυνατεί να βρει δική του ταυτότητα. Ναι, είναι ένας σκοτεινός Batman, αλλά όχι τόσο σκοτεινός για να ξεπεράσει το στερεότυπο «το σκοτάδι είναι μια μεταφορά για το σκοτάδι». Δεν είναι μια βαρετή ταινία, αλλά δεν είναι και μια ταινία που σε κάνει να την θυμάσαι, και δεν σου προσφέρει απολύτως τίποτα περισσότερο σε σχέση με όλες τις προηγούμενες κινηματογραφικές μεταφορές του Batman. Όλα μοιάζουν να είναι σωστά τοποθετημένα, εκτός από την προσωπικότητα. Σαν να πρέπει να βγει μια δουλειά που κανείς δεν ζήτησε.
Ό,τι αναφέρθηκε παραπάνω, θα μπορούσε το ίδιο ακριβώς να ειπωθεί και για το The Penguin. Ο Colin Farrell αναβιώνει ξανά τον ρόλο του Penguin από το The Batman, αλλά αυτή τη φορά σε πρωταγωνιστικό ρόλο, σε μια spin-off μίνι σειρά οκτώ επεισοδίων για το HBO. Όπως φαίνεται και από τους τίτλους (The Batman, The Penguin), αυτό το νέο σύμπαν του Batman επιχειρεί να απεκδύσει τους πρωταγωνιστές τους από οτιδήποτε θεωρεί περιττό και να εστιάσει στον ρεαλισμό και τον μινιμαλισμό. Αυτό που ξεχνά, ωστόσο, είναι να αντικαταστήσει αυτό το κενό που δημιουργείται με κάτι που θα προσδώσει χαρακτήρα. Ας πούμε, το The Penguin δεν μοιάζει καθόλου με σειρά βασισμένη σε κόμικ και είναι επηρεασμένο περισσότερο από τις κλασικές γκανγκστερικές σειρές και ταινίες, όπως το The Sopranos, o Σημαδεμένος και o Νονός. Ο χαρακτήρας του Penguin, κατά κόσμον Oswald ή απλά Oz επιχειρεί να ανέλθει στον υπόκοσμο της Gotham μετά τα πλημμυρικά γεγονότα του The Batman, βρισκόμενος ανάμεσα στις δύο οικογένειες της μαφίας της πόλης: τους Falcone και τους Maroni. Η Sofia Falcone (Cristin Milioti) είναι η κόρη του Carmine Falcone που αναλαμβάνει τα ηνία της οικογένειας αφού βγήκε από το Arkham Asylum, και αποτελεί το δυνατό χαρτί της σειράς και ο χαρακτήρας για τον οποίο ενδιαφέρεται περισσότερο.
Το δίπολο του Penguin και της Sofia είναι ο πυλώνας της σειράς, με τα όρια του ποιος είναι ο villain και ποιος… ο λιγότερο villain να είναι συγκεχυμένα, με τον μόνο για τον οποίο είσαι σίγουρος ότι υποστηρίζεις να είναι ο Vic, ο Robin του Penguin ο οποίος μοιάζει με κάποιον τρόπο να βρέθηκε στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Καθώς ο Farrell είναι θαμμένος κάτω από τόνους make up, η Milioti είναι ξεκάθαρα το κρυφό όπλο του The Penguin, με το τέταρτο επεισόδιο που επικεντρώνεται στο παρελθόν της να είναι και το event επεισόδιο της σεζόν και αυτό στο οποίο η σειρά προσπαθεί να δώσει τη δική της εκδοχή της peak τηλεόρασης. Το πρόβλημα είναι πως όλα μένουν στην αρχική ιδέα και δεν δίνεται ιδιαίτερη προσπάθεια για οποιαδήποτε εξερεύνησή της. Αυτό φαίνεται και από τη σκηνοθεσία και την αίσθηση που σου αφήνει η παραγωγή, καθώς αν δεν γνώριζες πως πρόκειται για παραγωγή του HBO θα μάντευες πως πρόκειται στην καλύτερη για σειρά του Netflix. Η Lauren LeFranc που εκτελεί χρέη showrunner είχε συμμετοχή στη δημιουργία του Agents of S.H.I.E.L.D. και αυτή ακριβώς την αίσθηση σου αφήνει και εδώ.
Μπορείς να εκτιμήσεις το The Penguin για το ότι θέλει να έρθει πιο κοντά στο γκανγκστερικό παρά στο υπερηρωικό genre, μπορείς να εκτιμήσεις πως θέλει να έχει έναν ισχυρό και πολύπλοκο γυναικείο χαρακτήρα, αλλά αν το κάνεις θα εκτιμήσεις μονάχα τις ιδέες και όχι την πραγμάτωσή τους. Χρειαζόμαστε σειρές που επιχειρούν να δοκιμάσουν νέα πράγματα και να ανοίξουν νέους δρόμους, αλλά το The Penguin είναι μόνο κατ’ επίφαση μια τέτοια. Γιατί στην πραγματικότητα είναι τόσο σκοτεινή όσο κάποιος που, θέλοντας να δείξει πως είναι dark προσωπικότητα, ποστάρει το "A Forest" των Cure και το "More" των Sisters of Mercy.
