Μπορεί το Netflix να είχε βάλει για πολύ καιρό το χεράκι του βγάζοντας το ματάκι του και παρουσιάζοντας στο κοινό παραγωγές ανάξιες του χρόνου του, το 2024 όμως έχει την τιμητική του. Έτσι, μετά από ένα σερί ιδιαίτερα ποιοτικών και πολυσυζητημένων παραγωγών που μας κέντρισαν το ενδιαφέρον, όπως το 3 Body Problem, το Ripley και το Baby Reindeer, η αμέσως επόμενη σειρά που ήρθε στην πλατφόρμα και αξίζει για τα καλά την προσοχή μας δεν είναι άλλη από το Eric. Δεν θέλει άλλωστε και πολύ όταν βλέπεις το όνομα του Benedict Cumberbatch στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Το Eric μας μεταφέρει στη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του ’80, όπου η διαφθορά, το έγκλημα, η αστεγία, τα ναρκωτικά και η επιδημία του AIDS παραμονεύουν ακόμα για τα καλά στους δρόμους της πόλης που δεν κοιμάται ποτέ. Με αυτό το φόντο, ο τηλεοπτικός κουκλοπαίκτης, Vincent Anderson, που υποδύεται ο Cumberbatch, απολαμβάνει την επιτυχία της παιδικής σειράς της οποίας είναι εμπνευστής και βασικός συντελεστής, όσο όμως ο γάμος του πνέει τα λοίσθια ως αποτέλεσμα των συνεχών εντάσεων μεταξύ του ίδιου και της συζύγου του. Θύμα των ίδιων εντάσεων πέφτει και ο εννιάχρονος και ιδιαίτερα κλειστός γιος του, Edgar, ο οποίος φαίνεται να έχει κληρονομήσει το καλλιτεχνικό ταλέντο του πατέρα του. Μέχρι που μια μέρα όλα θα αλλάξουν ραγδαία όταν ο Edgar θα εξαφανιστεί. Και τότε ο μετανιωμένος πατέρας του θα βάλει τα δυνατά του ώστε να δώσει τηλεοπτική ζωή σε ένα μπλε χνουδωτό τέρας από τα σκίτσα του γιού του, διατηρώντας την ελπίδα πως αν το δει θα επιστρέψει στο σπίτι του.
Μπορεί ο βασικός σεναριακός πυλώνας του Eric να είναι η εξαφάνιση του μικρού Edgar, αυτό που σύντομα όμως καταλαβαίνουμε στα μόλις έξι επεισόδια της μίνι σειράς της Abi Morgan είναι ότι πρόκειται για μια πολύ πιο σύνθετη ιστορία που καταφέρνει να πραγματευτεί ταυτόχρονα πολλαπλές διαφορετικές θεματικές και πραγματικότητες: αυτή της ψυχικής ασθένειας, με τον Vincent να αποκαλύπτεται σταδιακά ότι νοσεί ήδη από την παιδική του ηλικία ξεσπώντας ποικιλοτρόπως στον κόσμο γύρω του, αλλά και αυτή των διακρίσεων, με τον μικρό Edgar να υπονοείται ότι βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού εξαιτίας της αδυναμίας του να διατηρήσει οπτική επαφή ακόμη και με τους γονείς του. Όλα αυτά όσο ο δευτερεύων χαρακτήρας του αστυνομικού που ερευνά την υπόθεση εξαφάνισης του παιδιού βιώνει ο ίδιος τον εγγενή ρατσισμό της αμερικανικής κοινωνίας ως έγχρωμος και ομοφυλόφιλος άνδρας και διαχειριζόμενος ακόμη μια εξαφάνιση ανηλίκου, που εξαιτίας της ατυχίας του να είναι και αυτό έγχρωμο, μοιάζει να μην απασχολεί κανέναν απoλύτως από το αστυνομικό σώμα και τα media.
Ο Benedict Cumberbatch δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας στον ρόλο του Vincent Anderson, δίνοντας σάρκα και οστά στην εκκεντρική προσωπικότητά του, τον εκρηκτικό και κατά βάση αντιπαθητικό του χαρακτήρα, αλλά και σε ένα υποκείμενο που από τα πιο τρυφερά του χρόνια βιώνει το φόβο και τη δυσφορία που κουβαλά μαζί της η ψυχική ασθένεια, μαζί με την τρομακτική αδιαφορία των κατά τα άλλα εξαιρετικά προνομιούχων γονιών του, αλλά και το μαρτύριο του εθισμού στος ουσίες που γιγαντώνεται επεισόδιο με το επεισόδιο. Η πολυδιάστατη αυτή ενσάρκωση του χαρακτήρα του Anderson κουμπώνει υπέροχα με αυτήν της συζύγου του που ερμηνεύει η μοναδική Gaby Hoffmann και είναι εξίσου σύνθετη και γεμάτη αντιθέσεις , ενώ ο ανερχόμενος McKinley Belcher III συγκινεί στον ρόλο του επιθεωρητή Michael Ledroit, μαχόμενος μέχρι τέλους για τους ανθρώπους που διαχρονικά τέθηκαν στον κοινωνικό περιθώριο, αλλά και για τη λύτρωση του ίδιου του του εαυτού.
Σημαντικό ατού της σειράς αποτελεί και η ατμοσφαιρική απεικόνιση της πόλης της Νέας Υόρκης, μεταφέροντας τον θεατή για τα καλά στα λαμπερά, αλλά και ταυτόχρονα εξόχως σκοτεινά ‘80s μέσω της εικόνας και της μουσικής. Από την άλλη, το σουρεαλιστικό στοιχείο, με τον Vincent να μιλά διαρκώς σε ένα life-size τέρας που εκφράζει ουσιαστικά τις παραληρηματικές του σκέψεις όσο αναζητά τον γιο του, είναι το απαραίτητο comic-relief σε μια σειρά που αν και πραγματεύεται βαριά ζητήματα, δεν ξεπερνά ποτέ το μέτρο στην επίκληση προς το συναίσθημα.
Το Eric βλέπεται απνευστί και κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον χάρη σε μια καλοδουλεμένη αφήγηση, ένα σπουδαίο cast και μια πολυσύνθετη ιστορία που δεν ξεχειλώνει όμως ποτέ και είναι η ιδανική μίνι σειρά για ένα πιστό ‘80s throwback χωρίς το glossy εφέ που έχουμε συνηθίσει.
Το trailer της σειράς:
