Βρισκόμαστε στο 1957. Η φήμη του Enzo Ferrari έχει φτάσει ήδη σε μυθικά επίπεδα χάρη στην καριέρα του ως οδηγός αγωνιστικών αυτοκινήτων, αλλά και ιδιοκτήτης μιας εταιρίας που ήδη από τότε διαφαινόταν ότι θα άφηνε ανεξίτηλο το σημάδι της στον κόσμο της αγωνιστικής και μη οδήγησης. Όμως παρά την αναγνώριση αυτή, η εταιρία μοιάζει να βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, χάνοντας διαρκώς σε αγώνες μεγάλης σημασίας και έσοδα πωλήσεων στα αυτοκίνητα πολυτελείας της. Παράλληλα, η καρδιά του Ferrari είναι πια μοιρασμένη σε δύο σπίτια: σε αυτό στο οποίο ζει με τη νόμιμη – και εκρηκτικού ταπεραμέντου – σύζυγό του, σπίτι χτυπημένο από την τραγωδία της απώλειας του μοναχογιού τους, και σε εκείνο που έχει αποκτήσει με την επί χρόνια ερωμένη του. Η οποία τυγχάνει να έχει γίνει και η μητέρα ενός ακόμη παιδιού του και μοναδικού κληρονόμου του, στην περίπτωση που εκείνος το αναγνωρίσει επίσημα.
Στο πολυαναμενόμενο Ferrari, ο σπουδαίος Michael Mann του Τελευταίου των Μοϊκανών και του Insider επενδύει στην ταχύτητα υψηλών οκτανίων, στο διαχρονικό made in Italy στυλ και στην πραγματική ιστορία μιας εξαιρετικά ενδιαφέρουσας προσωπικότητας, πλασμένης για να μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη. Μοιράζοντας νοητά την ταινία σε τρεις διαφορετικούς δραματουργικούς άξονες, ο Mann παρουσιάζει έναν γάμο σε γραμμική πορεία διάλυσης έπειτα από μια μη διαχειρίσημη τραγωδία, όσο μαίνεται η πίεση αναγνώρισης μιας σχέσης και ενός παιδιού από την άλλη πλευρά, που ασφυκτιεί στην αφάνεια και την αδυναμία βίωσης μιας ουσιαστικής οικογενειακής συνθήκης. Όλα αυτά, όσο οι απαιτήσεις, οι ευθύνες και το άγχος μιας εταιρίας αγωνιστικής οδήγησης γιγαντώνονται χρόνο με τον χρόνο.
Εξαιρετικό δείγμα κινηματογράφησης της ζωής δοσμένης στα αγωνιστικά rallies, με POV πλάνα που κόβουν την ανάσα (και οριακά μπορεί να σας ζαλίσουν αν η οδήγηση υψηλής ταχύτητας δεν σας ταιριάζει), ατμοσφαιρική φωτογραφία, νεύρο, ισορροπημένη ένταση και στυλ, με μια Penelope Cruz να κλέβει τις εντυπώσεις στον ρόλο της Laura Ferrari, που ενσαρκώνει με ωριμότητα και όσο δράμα χρειάζεται.
Κάτι όμως δεν αφήνει τελικά το Ferrari να αναδειχθεί σε υποδειγματικό biopic και σε παραγωγή που να αναδεικνύει ουσιαστικά την προσωπικότητα του ανθρώπου πέρα από τον μύθο Ferrari. Και αυτό δεν είναι άλλο από το κομβικό λάθος του σκηνοθέτη της ταινίας να αναλωθεί στην απλή αποσπασματική παρουσίαση γεγονότων (που παρεμπιπτόντως λαμβάνουν χώρα μέσα σε διάστημα μόλις τεσσάρων μηνών), αντί να επενδύσει στην ουσιαστική πλαισίωση των χαρακτήρων των πρωταγωνιστών του. Έτσι, ο Mann δεν εμβαθύνει ποτέ πραγματικά για να κατανοήσουμε τις σκέψεις, τα κίνητρα και τα πάθη που οδηγούν στα λάθη του Ferrari, ούτε και στα πραγματικά του συναισθήματα που διαμορφώνουν τελικά τις επιλογές του.
Αυτή η σκηνοθετική επιλογή του Mann «χαντακώνει» σε μεγάλο βαθμό το υποκριτικό ταλέντο του Adam Driver, που ερμηνεύοντας τον Enzo Ferrari παρουσιάζει ένα κυνικό και παγωμένο προσωπείο που θα είχε νόημα μόνο αν μπορούσαμε να το διαβάσουμε σε βάθος. Με αυτόν τον τρόπο παίρνει όμως χαρακτηριστικά που παραπέμπουν ορισμένες φορές σε καρικατούρα, χαμένης στα πολλαπλά subplots της ταινίας.
Θα λέγαμε λοιπόν πως το Ferrari αποδεικνύεται μια προσπάθεια κάτω των προσδοκιών που το σινεφίλ κοινό είχε ενδεχομένως σχηματίσει, δεν παύει να είναι όμως μια ταινία άξια προσοχής χάρη στην προσεγμένη κινηματογράφησή της, με αποκορύφωμα μια υποδειγματική παρουσίαση του ιστορικού αγώνα του Mille Miglia του ‘57. Κι αν δεν ξέρετε τί συνέβη κατά τη διάρκειά του, αξίζει να σπεύσετε σε μια προβολή στον πλησιέστερο κινηματογράφο για να μάθετε.
