Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, η LGBTQΙ+ κοινότητα της Αγγλίας βρέθηκε αντιμέτωπη με το άρθρο 28 το οποίο, αντλώντας τη δύναμή του από τις ακραίες ομοφοβικές αντιλήψεις του συντριπτικού συνόλου του Βρετανικού λαού της περιόδου, είχε σαν κύριο στόχο να περιορίσει την «προώθηση της ομοφυλοφιλίας» -ουσιαστικά στιγματίζοντας οριστικά και αμετάκλητα τα μέλη της κοινότητας. Το «gay ζήτημα» έγινε και με τη βούλα του νόμου «gay πρόβλημα», ενώ η διδασκαλία ή η τυχόν προώθηση ιδεών σχετικών με τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, αμφιφυλόφιλων και διαφυλικών ήταν πλέον παράνομη. Με απώτερο στόχο την ολοκληρωτική απομόνωση -και σταδιακή εξαφάνιση- των «προβληματικών» ατόμων και της «σαθρής ιδεολογίας» τους, η Margaret Thatcher και οι Συντηρητικοί εκμεταλλεύτηκαν τις τάσεις της εποχής και βγήκαν θριαμβευτές στις εκλογές του 1987, με το περίφημο άρθρο 28 ως ένα από τα πιο αποτελεσματικά τους εργαλεία εύκολης δημαγωγίας των ανέκαθεν συντηρητικών Βρετανών ψηφοφόρων.
Άμεσο αποτέλεσμα του νόμου ήταν και το άτυπο «κυνήγι μαγισσών» που ακολούθησε στις ακόμα πιο συντηρητικές, απομονωμένες επαρχιακές πόλεις της Γηραιάς Αλβιώνας. Η Jean, κάτοικος Newcastle και προσφάτως διαζευγμένη, ζει πλέον μια διπλή ζωή: από τη μια η συγκαταβατική, εσωστρεφής και χαμηλών τόνων καθηγήτρια φυσικής αγωγής στο τοπικό γυμνάσιο που προσπαθεί να μην προκαλεί και περνάει απαρατήρητη από φόβο και άγχος μην τυχόν χάσει τη δουλειά της ή στιγματιστεί κοινωνικά σε ανεπανόρθωτο βαθμό. Από την άλλη η λεσβία Jean που αδημονεί να «δραπετεύσει» από τον ασφυκτικό κοινωνικό συντηρητισμό που την περιβάλλει και καταφεύγει τα βράδια της Παρασκευής και του Σαββάτου στο τοπικό gay club της πόλης, όπου διασκεδάζει με τη φίλη της Viv και την υπόλοιπη παρέα χορεύοντας και παίζοντας μπιλιάρδο.
Και κάπου μέσα σε αυτό το πανέμορφο, «μικρό» film, η πρώτο-εμφανιζόμενη σκηνοθέτρια Georgia Oakley καταφέρνει να χωρέσει μια μεγάλη καρδιά, η οποία δεν μιλάει με φωνές και «γραφικά» λογύδρια γεμάτα διδακτισμό, αλλά αναδεικνύει τη σπουδαιότητα της αλληλεγγύης και βαθύτερων ανθρωπιστικών αξιών. Αποφεύγει περιτέχνως τα κλισέ που ίσως θα περίμενε κανείς να συναντήσει σε μια τέτοιου ύφους ταινία και με ρίζες στο Kitchen sink realism κινηματογραφικό Βρετανικό κίνημα των 80s παραδίδει ένα χαμηλών τόνων μελαγχολικό κομψοτέχνημα, που ουδέποτε υποκύπτει στον κυνισμό και την οργή -όσο ξυστά και αν περνάει διαρκώς από άβολες καταστάσεις και άγρια ένστικτα. Αντιθέτως, έχει την ευαισθησία -και προφανώς την ενσυναίσθηση- να στρέψει το βλέμμα του στον καταπιεσμένο και να ανοίξει μαζί του μια γέφυρα επικοινωνίας, η οποία θα είναι και η κύρια αφορμή της συλλογικής δράσης που πρεσβεύει ταινία, ως το ουσιαστικότερο μέσο αντιμετώπισης πολιτικών και κοινωνικών συνθηκών που εναντιώνονται σε αυτονόητα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα.
Το αφάνταστα φωτογενές πρόσωπο της νεαρής Rosy McEwen εντάσσεται με ένα πολύ οργανικό τρόπο στη βαθύτερη απόχρωση ενός έντονου μπλε κόκκου που «ντύνει» τις πανέμορφες εικόνες του έργου, σαφέστατα προσανατολισμένο αισθητικά στα Βρετανικά προ-αναφερθέντα Kitchen sink realism δράματα, αλλά και μια ευρύτερη New Wave pop αισθητική. Η κάμερα της Oakley ξέρει να δημιουργεί κάδρα και εικόνες που αναδίδουν μια αύρα ενός ίσως εναλλακτικού πρώιμου Nicolas Winding Refn -χωρίς τη neon υπερβολή ή το υπερβολικό στυλιζάρισμα- ενώ η φωτογραφία του Victor Seguin αξίζει να αναφερθεί ως ένας μικρός επίσης εικαστικός θρίαμβος της ταινίας.
Επανερχόμενοι όμως στην Rosy McEwen, η νεαρή ηθοποιός λάμπει στον πρώτο της μεγάλο ρόλο με μια χαμηλόφωνη ερμηνεία που βρίσκει τη χρυσή τομή εσωτερικότητας και μικρών ξεσπασμάτων, τα οποία βγάζουν ενίοτε την Jean έξω από τη νόρμα της. Βραβευμένη στα πρόσφατα Βρετανικά BFIA, αλλά και στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2022 για την ερμηνεία της, η McEwen -για τους fan των trivia, έχασε στο νήμα τον ρόλο της μικρής Briony στο Atonement του 2007 από την Saoirse Ronan- θέτει με αυτή τη ταινία ισχυρές βάσεις για μια πολλά υποσχόμενη καριέρα. Δίπλα της συναντάμε εξαιρετικές ερμηνείες από τις Kerrie Hayes και Lucy Halliday, κομμάτια και εκείνες ενός αξιοθαύμαστου ερμηνευτικού πάζλ που δεν υποκύπτει ποτέ σε εύκολες λύσεις, αλλά δίνει μετρημένες και ειλικρινείς ερμηνείες.
Το Blue Jean είναι ένα από εκείνα τα αθόρυβα «διαμαντάκια» που ευχαριστιέσαι να ανακαλύπτεις στις αίθουσες, τα οποία και αναζωογονούν το ίδιο το μέσο έχοντας την τόλμη να αναδείξουν προβληματισμούς και ανησυχίες υπό ένα διαφορετικό πρίσμα. Δεν γίνεται ποτέ ταινία καταγγελίας αλλά έχει τη σπάνια τόλμη να πει όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται ότι όλα στη ζωή έχουν πολιτική χροιά -ακόμα και αν δεν μπορεί να το αφουγκραστεί πλήρως η κεντρική ηρωίδα, παρά το γεγονός ότι βλέπει διαρκώς τη ζωή της να καθορίζεται από τρίτους. Φρέσκο, δυναμικό και μεστωμένο αρκετά μέσα στην ιδεολογία που το καθορίζει -την συλλογικότητα και την αλληλεγγύη ως απάντηση σε κάθε μορφή καταπίεσης- η πρώτη ταινία της Georgia Oakley, πέρα από αρκετές διακρίσεις σε διάφορα φεστιβάλ ανά τον κόσμο και μια υπόσχεση ότι το όνομα της Oakley θα μας απασχολήσει θετικά στο μέλλον, κερδίζει μάλλον και την σπουδαιότερη διάκριση από όλες: μια ειλικρινή θέση στην καρδιά του θεατή.
