Το The Bear δεν ήταν ποτέ απλά μία σειρά «για το φαγητό». Στον πρώτο φρενήρη κύκλο του, όπου η πλοκή εξελισσόταν σχεδόν αποκλειστικά μέσα στον ασφυκτικό χώρο ενός σαντουιτσάδικου στο Σικάγο, με τους υπαλλήλους να εργάζονται σαν μυρμήγκια σε κατάσταση αμόκ (Hands! Hands! Corner! Yes, chef!), το προφίλ του κεντρικού χαρακτήρα Carmy (απίθανος Jeremy Allen White), χτίζεται σταδιακά: flashbacks στο παρελθόν, μια δυσλειτουργική οικογένεια, ένας προβληματικός μεγάλος αδερφός, κι εκείνος ένα ταλέντο που διψούσε για απόδραση, ανέλιξη, προσωπική καταξίωση, την οποία και συνάντησε μαθητεύοντας δίπλα στους καλύτερους και τελικά αναλαμβάνοντας ένα τοπ εστιατόριο υψηλής κουζίνας. Η μοίρα όμως είχε άλλα σχέδια για εκείνον κι ο Carmy αναγκάστηκε να βρεθεί από την σχεδόν κλινικά αποστειρωμένη κουζίνα του στους βρωμερούς πάγκους του The Beef, προσπαθώντας να βάλει μια τάξη, όχι μόνο στο μαγαζί που του άφησε ο αδερφός του, αλλά και στη ζωή όλων των εμπλεκόμενων (υπαλλήλων, συνεργατών, συγγενών), προσπαθώντας μέσα από όλη αυτή την ακραία αγχώδη διαδικασία να βρει, ξανά, και τη δική του ισορροπία.
Στη 2η σεζόν, η οποία είναι τόσο σφιχτοδεμένη που μπορεί να λειτουργήσει ακόμα και αυτοτελώς, ο Carmy, έχοντας βρει στο πρόσωπο της βοηθού του Sydney (Ayo Edebiri, δώστε της όλα τα βραβεία) μια αξιόπιστη συνεργάτιδα όσο φιλόδοξη όσο εκείνος, κατεδαφίζει (κυριολεκτικά) το The Beef και στη θέση του σχεδιάζει το The Bear, ένα εστιατόριο υψηλής γαστρονομίας, όπου το σέρβις είναι τόσο εξελιγμένο, ώστε να προλαβαίνει τις επιθυμίες των πελατών πριν καλά-καλά εκφραστούν. Τα όσα συμβαίνουν προκειμένου να επιτευχθεί αυτός ο στόχος συντελούν τόσο συναρπαστικό τηλεοπτικό περιεχόμενο, που δεν ξέρω από πού να το πιάσω.
Θα μπορούσα να σταθώ στο ευφυές σενάριο, που φροντίζει να δημιουργήσει spin-off επεισόδια εντός της σειράς, όταν ο Carmy αποφασίζει να στείλει τους υπαλλήλους του να κάνουν πρακτική δίπλα σε τοπ του είδους: Η Sydney «κάνει κουτάλα» όλα τα φαγάδικα του Σικάγο, ο Marcus πηγαίνει στην Κοπεγχάγη για να μάθει να φτιάχνει γλυκά όσο λεπτεπίλεπτα όσο ένα φυτό Μπονσάι, ο Richard πηγαίνει στο εστιατόριο όπου δούλευε ο Carmy, πράγμα που όχι μόνο δίνει νέα διάσταση στον «Ξάδερφο» αλλά επιτρέπει και στον ίδιο τον Ebon Moss-Bachrach να ξεδιπλώσει το υποκριτικό του ταλέντο.
Θα μπορούσα να σταθώ στους A-listers (Jamie Lee Curtis, Bob Odenkirk, Sarah Paulson, Olivia Colman, Will Poulter) που κάνουν guest εμφάνιση σε αυτή τη σεζόν, λάμποντας ο καθένας στον ρόλο του, άλλοι παραδίδοντας μαθήματα υποκριτικής στο «υστερικό παίξιμο» και άλλοι με τον πιο σιωπηλό τρόπο (οι υπνωτιστικοί μονόλογοι του Will Poulter και της Olivia Colman ενώ μαγειρεύουν πάνω από έναν πάγκο είναι για βραβείο από μόνοι τους). Θα μπορούσα να σταθώ στις στιγμές χιούμορ που προσφέρει ο Fak (Matty Matheson) και ο θείος Jimmy (Oliver Platt) χαλαρώνοντας «τόσο-όσο» το κλίμα και δημιουργώντας αποσυμπίεση. Θα μπορούσα να σταθώ στο επεισόδιο του flashback, όπου η οικογένεια Berzatto μας συστήνεται με τον πιο αξέχαστο τρόπο (αισθάνομαι πως είδα το 6ο επεισόδιο Fishes χωρίς ανάσα, αλλά δεν θέλω να γράψω λέξη για αυτό, για να πάθετε το ίδιο και εσείς). Θα μπορούσα, τέλος, να σταθώ στην τόσο καλογραμμένη πλατωνική σχέση ανάμεσα στον Carmy και τη Sydney, οι οποίοι -πώς γίνεται;- μας κρατούν σε εγρήγορση, συζητώντας ξαπλωμένοι ανάσκελα στο πάτωμα, ενώ -απόλυτα τελειομανείς και οι δύο- προσπαθούν να βιδώσουν ένα τραπέζι που έχει λασκάρει.
Θέλω όμως να σταθώ στον έρωτα.
«Γιατί μου έδωσες ψεύτικο αριθμό τηλεφώνου;» ρωτάει η Claire τον Carmy.
«Γιατί μ’αρέσεις πάρα πολύ.» της απαντά.
Βλέπετε, το να συναντήσει τυχαία την παιδική του φίλη Claire (Molly Gordon) και να θυμηθεί πως υπάρχει ζωή εκτός δουλειάς, δεν ήταν στα σχέδια του Carmy. Σαμποτάρει ο ίδιος τον εαυτό του, σκέφτεται πως αν δεν δώσει καν την ευκαιρία σ’αυτή την αμοιβαία έλξη να εξελιχθεί, θα παραμείνει συγκεντρωμένος στον στόχο του. Χαμόγελα. Ματιές. Γκρο πλαν σε πρόσωπα που κοιτάζονται και λιώνουν. Φλερτ. Κανονικό, αληθινό, μακριά από οθόνες. Καρδιοχτύπι. Πρώτα φιλιά. Η Claire δεν το βάζει κάτω, η έλξη μεταβολίζεται σε τρυφερότητα, ο Carmy αφήνει το συναίσθημα να τον παρασύρει και σύντομα χάνει τον προσανατολισμό του.
Πέραν του ότι μας είχε λείψει το να δούμε ένα, έτσι, «παλιομοδίτικο» ρομάντζο στην TV (στο Succession ας πούμε, όπου η κατάκτηση της εξουσίας είναι απόλυτος αυτοσκοπός, όλες οι σχέσεις είναι τοξικές και χειριστικές και ο έρωτας δεν υφίσταται καν ως έννοια), το ειδύλλιο ανάμεσα στον Carmy και την Claire, θέτει μερικούς πολύ υπαρκτούς προβληματισμούς σε ότι αφορά τη σύγκρουση ανάμεσα στα επαγγελματικά θέλω και τις ερωτικές σχέσεις. Μπορεί ένας άνθρωπος «ταγμένος» στη δουλειά του, την ομάδα του, τη φιλοδοξία του να αφοσιωθεί και σε μια σχέση; Υπάρχει χώρος για γλυκόλογα στο ωράριο ενός εγωκεντρικού εργασιομανή με σύνδρομο πρωταθλητισμού; Ή είναι το σενάριο προβληματικό εξαρχής και αργά ή γρήγορα η υπέρμετρη φιλοδοξία νομοτελειακά θα κατατροπώσει το πάθος;
Τροφή. Για σκέψη.
Το The Bear είναι διαθέσιμο στο Disney+.
