Η τελευταία φορά που ο εμβληματικός Edgar Allan Poe βρέθηκε με κάποιον τρόπο στη μεγάλη οθόνη ήταν στο Raven του James McTeigue το 2012, όταν και τον παρακολουθήσαμε σε μια μυθοπλαστικού χαρακτήρα ταινία να εκτελεί χρέη βοηθού ντετέκτιβ, όσο ο ίδιος βρισκόταν στα τελευταία χρόνια της ζωής του. Λίγο παραπάνω από μια δεκαετία μετά, ο χαρακτήρας του θρυλικού συγγραφέα, ποιητή και ενός από τους πρώτους εμπνευστές αυτού που γνωρίζουμε σήμερα ως αστυνομική λογοτεχνία είναι και πάλι κινηματογραφικά επίκαιρος, αυτή τη φορά μέσα από τη νέα παραγωγή του Netflix και του σκηνοθέτη Scott Cooper, The Pale Blue Eye. Τι λέει λοιπόν το γοτθικό whodunnit που προσγειώθηκε στην πλατφόρμα τις πρώτες μέρες του 2023 και φιγουράρει σταθερά στις πιο δημοφιλείς κινηματογραφικές του επιλογές;
Βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Louis Bayard του 2006, το The Pale Blue Eye μας μεταφέρει στην παγωμένη κοιλάδα του Hudson το 1830, όπου ο βετεράνος ντετέκτιβ της Νέας Υόρκης, Augustus Landor (Christian Bale), ζει απομονωμένος σε ένα ξύλινο σπίτι στο δάσος. Οι ήσυχες μέρες που εκείνος περνά στα συντάξιμα χρόνια του θα αναταραχθούν, όταν ο ίδιος κληθεί να ερευνήσει τον φρικτό θάνατο του νεαρού δόκιμου Leroy Fry (Matt Helm) στη Στρατιωτική Ακαδημία των Ηνωμένων Πολιτειών, η οποία και βρίσκεται στην περιοχή όπου και διαμένει. Παρά το γεγονός ότι ο Landor διατηρεί ψυχρή στάση έναντι του στρατιωτικού θεσμού και της ίδιας της ακαδημίας, δέχεται να συμμετάσχει στις έρευνες, βρίσκοντας σύντομα έναν απρόσμενο βοηθό στο πρόσωπο του μικροσκοπικού και εκκεντρικού Edgar Allan Poe (Harry Melling), που επίσης φοιτά ως οπλίτης στην ακαδημία. Και τότε ξεκινά η γεμάτη ανατροπές περιπέτειά μας.
Στη βαριά, ατμοσφαιρική και άκρως μυστηριώδη ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο τόπος που εκτυλίσσεται η ιστορία, ο σκηνοθέτης Scott Cooper (Black Mass, Hostiles, Antlers) αλλά και το μουσικό score του Howard Shore (The Silence of the Lambs, Philadelphia The Lord of the Rings: The Fellowship of the Ring, A History of Violence, Seven), Christian Bale και Harry Melling συναντιούνται στους πρωταγωνιστικούς ρόλους με τη δύσκολη αποστολή του να ερμηνεύσουν δύο άνδρες βαθύτατα βασανισμένους, η κοινή διάνοια των οποίων θα τους φέρει κοντά. Από τη μια ο Augustus Landor πενθεί για την απώλεια της γυναίκας και της κόρης του, με τη δεύτερη να μαθαίνουμε ότι έχει κλεφτεί με τον σύντροφό της και εξαφανιστεί εδώ και δύο χρόνια, και από την άλλη ο Edgar Allan Poe παρουσιάζεται να μην μπορεί να διαχειριστεί την απώλεια της μητέρας του, αλλά και να διψά για τρυφερότητα και αποδοχή, βιώνοντας ωστόσο τον αποκλεισμό, τον χλευασμό και τη σκληρότητα των συνδοκίμων του σε μια εξορισμού σκληρή στρατιωτική ακαδημία. Η χημεία των δύο ηθοποιών αποτελεί και το πιο απολαυστικό μέρος της ταινίας μαζί με τη φωτογραφία δια χειρός Masanobu Takayanagi, με τις ανατροπές και το ξετύλιγμα της ιστορίας να πραγματοποιούνται με έναν αργόσυρτο, αλλά εύστοχο ρυθμό που κρατά το ενδιαφέρον.
Το πρόβλημα ωστόσο του The Pale Blue Eye έγκειται στο γεγονός ότι παρά το ότι όλοι του οι συντελεστές τα καταφέρνουν εξαιρετικά στο εκάστοτε πόστο τους, αυτό που εν τέλει δεν φαίνεται να βοηθά δεν είναι άλλο από το ίδιο το σενάριο (σε διασκευή του σκηνοθέτη Scott Cooper), η κεντρική στόχευση του οποίου δεν γίνεται ποτέ διακριτή. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η ταινία να φαίνεται φορτωμένη σε πολλαπλά «μέτωπα», πότε αναφορικά με το βίωμα του τραύματος από έναν άνδρα που καταλήγει να διψά για εκδίκηση, και πότε με την πρόσληψη του κακού από τους ανθρώπους, τη βαναυσότητα της ασθένειας, αλλά και το ίδιο το μεταφυσικό στοιχείο (που – κακά τα ψέματα – σχεδόν πάντα βρίσκει τρόπους να «χωθεί» στα πιο gothic σενάρια). Αυτή η σεναριακή σύγχυση γίνεται ακόμη πιο εμφανής από την κραυγαλέα δυσκολία του σκηνοθέτη να εκμεταλλευτεί με σοβαρούς όρους το γυναικείο και ομολογουμένως εξαιρετικό cast του. Και τι εννοούμε με αυτό; Ότι ερμηνεύτριες όπως οι Charlotte Gainsbourg, Gillian Anderson και Lucy Boynton, όχι απλά δεν απολαμβάνουν το προσδοκώμενο character development στην ταινία, αλλά μας βάζουν να αναρωτιόμαστε αν είναι καν χαρακτήρες του φιλμ.
Στην περίπτωση που μπορεί κανείς να παρακάμψει τις παραπάνω αστοχίες, το The Pale Blue Eye είναι μια ταινία που σίγουρα βλέπεται ευχάριστα κάποιο παγωμένο χειμωνιάτικο βράδυ, γι’ αυτό μην παραλείψετε να την απολαύσετε αν είστε λάτρεις του είδους, αλλά και για να διαπιστώσετε την εντυπωσιακή μεταμόρφωση του Harry Melling, που από σπασικλάκι στο Harry Potter (ενσάρκωσε τον Dudley Dursley σε πέντε ταινίες του franchise) εδώ επανασυστήνεται ως αδιαπραγμάτευτος ανερχόμενος κινηματογραφικός αστέρας.
Δείτε το trailer της ταινίας:
