33 ταινίες χρειάστηκε να γυρίσει ο εμβληματικός για ολόκληρη την ιστορία της έβδομης τέχνης Steven Spielberg, προτού ο ίδιος αποφασίσει στο πιο ώριμο στάδιο της λαμπερής του καριέρας να χαρίσει στους θαυμαστές του αυτό που πάντα αναζητούσαν: την πιο προσωπική του ιστορία στη μεγάλη οθόνη. Και αντίθετα με αυτό που οι περισσότεροι περίμεναν αρχικά, οι πολυαναμενόμενοι Fabelmans δεν είναι απλώς μια προβλέψιμη ωδή στον κινηματογράφο και στη μαγεία της σκοτεινής αίθουσας, αλλά και ένα ευχαριστήριο σημείωμα του σκηνοθέτη στη δυσλειτουργική, μα και ταυτόχρονα τρυφερή οικογένειά του, που – παρά τα όποια τραύματα της παιδικής του ηλικίας – ήταν αυτή που τον στήριξε δίχως προϋποθέσεις στο να κυνηγήσει το όνειρό του πίσω από τις κάμερες.
Στην εναρκτήρια σκηνή του Fabelmans, ο μικρός Σάμι (ο Spielberg δηλαδή στην παιδική του ηλικία), παρακολουθεί με την οικογένειά του την πρώτη κινηματογραφική ταινία στη ζωή του στο σινεμά, το Όγδοο Θαύμα του Cecil B. DeMille. Ο εξάχρονος τότε πιτσιρικάς τραυματίζεται άνευ προηγουμένου από τη σκηνή της ταινίας του 1952, όπου ο πρωταγωνιστής σκοτώνεται ακαριαία έπειτα από τη σύγκρουση μιας αμαξοστοιχίας. Κι όμως, αντί ο Σάμι να απωθήσει την εμπειρία αυτή ως μια κακή ανάμνηση, ο ίδιος την επαναδημιουργεί ξανά και ξανά στο σπίτι του με το ηλεκτρικό τρενάκι που του χαρίζουν οι γονείς του ως δώρο για το Hanukkah, κινηματογραφώντας μάλιστα το στιγμιότυπο μετά από παρακίνηση της μητέρας του. Έτσι άλλωστε, σύμφωνα με την ίδια, εκείνος θα σταματήσει να τρομοκρατείται από τη σκηνή αυτή που αντίκρυσε.
Αυτό ακριβώς παρακολουθούμε να κάνει ο Spielberg και στη συνέχεια της ζωής του, βλέποντας στο Fabelmans να επιλέγει με το πέρασμα των χρόνων τον κινηματογράφο ως το προσωπικό του μέσο για απόδραση, είτε από τους bullies του ίδιου στα σχολεία που αλλάζει συνεχώς ως αποτέλεσμα των συνεχών μετακομίσεων της οικογένειάς του λόγω της καριέρας του πατέρα του, είτε από την ίδια την δυσλειτουργική κατάσταση εντός αυτής, με τη σχέση των γονιών του να φθείρεται σταδιακά και να επηρεάζει τελικά τη ζωή και των μικρότερων μελών της.
Ο κινηματογράφος είναι για τον Spielberg όχι μόνο ένα μέσο δημιουργικής έκφρασης, αλλά ένας coping mechanism που τον βοηθά να συνεχίζει να κοιτά στο μέλλον δίχως να τον ρίχνει η όποια πραγματικότητα. Και αυτό μιας που το μέσο αυτό του προσφέρει αυτό που μοιάζει να μην διαθέτει ως παιδί ή ως έφηβος στην πραγματική του ζωή: τον απόλυτο έλεγχο στο τέλος της ιστορίας του, έχοντας την επιλογή να κόψει ό,τι ο ίδιος μοιάζει να μην αντέχει να δει και να διαχειριστεί.
Έτσι λοιπόν και στο ίδιο το Fabelmans, οι θεατές γνωρίζουμε ότι η εκδοχή της ιστορίας της οικογένειας και του ίδιου του Spielberg στην οθόνη δεν ανταποκρίνεται επακριβώς στα πραγματικά γεγονότα, αλλά αποτελεί την εικόνα που ο ίδιος ο σκηνοθέτης θέλει με ρομαντισμό να διατηρήσει ως το προσωπικό του success story, μέσα από ξεθωριασμένα χρώματα που ακροβατούν έξυπνα ανάμεσα στο τεχνητό και το πραγματικό, αλλά και ερμηνείες που πιάνουν ακριβώς το νόημα αυτού που θέλει να κάνει (βλέπε τον μαεστρικά παρουσιασμένο χαρακτήρα της μητέρας του, που υποδύεται μια ικανότατη για τον ρόλο Michelle Williams).
Παρά το γεγονός ότι το Fabelmans θα μπορούσε να αποδοθεί κινηματογραφικά ως ένα μελόδραμα, δεδομένης της ιστορίας που αυτό αφηγείται, ο Spielberg καταφέρνει να συγκινήσει το κοινό με αυτήν παρουσιάζοντάς την με μοναδικά κωμικό τρόπο και μια γλυκιά τρυφερότητα που υπενθυμίζει και στον πιο απαιτητικό θεατή την αναπόδραστη αλήθεια γύρω από το ίδιο το σινεμά: ότι αυτό δεν είναι άλλο από μια στιγμιαία μα τόσο απαραίτητη απόδραση από την πραγματικότητα και το υλικό μέσα από το οποίο φτιάχνονται τα όνειρα.
Δείτε το trailer της ταινίας:
