Το Andor, με δημιουργό και παραγωγό τον Tony Gilroy του Rogue One και συγγραφέα της original τριλογίας του Jason Bourne, ακολουθεί τον ομότιτλο χαρακτήρα του Diego Luna αρκετά χρόνια πριν τα γεγονότα του Rogue One, όταν η Επανάσταση ήταν απλά μια ιδέα για λίγους και όχι ιδιαίτερα τολμηρούς, ενώ η Αυτοκρατορία ζούσε τα χρυσά της χρόνια ως η απόλυτη δύναμη του γαλαξία. Καθώς οι πρώτες σπίθες της Επανάστασης ξεπηδούν, μαθαίνουμε από πρώτο χέρι τις δυσκολίες ενός τέτοιου εγχειρήματος, ενώ παράλληλα εξετάζεται εκ βαθέων η οργανωτική δομή της Αυτοκρατορίας και η φιλοσοφία των ανώτατων στελεχών της.
Αυτό που ξεχωρίζει αισθητά στο Andor είναι η προφανέστατη και -σχεδόν επιθετικά- έντονη αλλαγή ύφους, που επιλέγει η σειρά, συγκριτικά με το πολύχρωμο και πιο ανάλαφρο ύφος του γενικότερου franchise. Το τελικό αποτέλεσμα σε πρώτη όψη, θυμίζει ένα οργουελικό neo-noir κατασκοπευτικό θρίλερ, με προφανή δάνεια από το σύμπαν του Blade Runner και της κινηματογραφικής τριλογίας του Jason Bourne, ενώ οι φίλοι της γενικότερης κουλτούρας της επιστημονικής φαντασίας σίγουρα θα εντοπίσουν πολλές επιρροές από κλασσικά έργα όπως το 1984, το BattleStar Galactica, τη σειρά παιχνιδιών Mass Effect κ.ο.κ. Είναι τόσο έντονη μάλιστα η διαφορετική κατεύθυνση της σειράς, που μια πιθανή μελλοντική ύπαρξη ενός Jedi στην σειρά ή κάποια αναφορά στην Δύναμη και τις λοιπές μυστικιστικές προεκτάσεις του lore, θα φαντάζει παράταιρη και εντελώς αταίριαστη με τον μικρόκοσμο και την λογική του world-building μέχρι αυτή τη στιγμή.
Ο κόσμος του Andor μοιάζει πιο αληθινός από οποιοδήποτε τηλεοπτικό -γιατί όχι και κινηματογραφικό- παρακλάδι του saga, καθώς ο Tony Gilroy «βρωμίζει» με στυγνό ρεαλισμό και αληθοφάνεια κάθε ανάσα των κατοίκων του γαλαξία. Η καθημερινότητα και τα προβλήματα του σύμπαντος κάτω από ένα απολυταρχικό καθεστώς, εξετάζονται και αποδίδονται με γλαφυρότητα και σε ένα επίπεδο λεπτομέρειας που ξενίζει εκ πρώτης όψεως, στην πορεία όμως αυτός ο «κόκκος βρωμιάς» φαντάζει τόσο φρέσκος και αναζωογονητικός, που σχεδόν επαναπροσδιορίζει το ίδιο το σύμπαν όπου διαδραματίζεται.
Παράλληλα, ο Gilroy παίρνει τον χρόνο του και εντάσσει οργανικά τους χαρακτήρες του στην πλοκή, με ένα τρόπο που δεν έχουμε συνηθίσει στο Star Wars, αφού πρώτα τους έχει «ξεφλουδίσει» ψυχολογικά και συναισθηματικά -και συνεχίζει να κάνει το ίδιο, όσο η σειρά εξελίσσεται και τα γεγονότα τρέχουν. Κάθε χαρακτήρας είναι ένα παζλ που σε προκαλεί να τοποθετήσεις τα κομμάτια του, χωρίς ποτέ να είσαι 100% σίγουρος για την τελική εικόνα. Η ύπαρξη τρισδιάστατων πρωταγωνιστών και ανταγωνιστών με αμφίσημα χαρακτηριστικά και ίση μεταχείριση ως προς την τελική τους εικόνα, έρχεται ως μια πολύ ευχάριστη εναλλακτική, σε ένα σύμπαν με, μέχρι τώρα, χαρακτήρες – αρχέτυπα ή και ενίοτε καρικατούρες.
Η πλοκή του Andor είναι επίσης αρκετά πολυδιάστατη, ενώ δεν απογοητεύει επουδενί τους υπομονετικούς θεατές που αποζητούν κάτι παραπάνω από μάχες με φωτόσπαθα και μεγαλόστομα κλισέ ψευδό-αποφθεγμάτων σοφίας ή ηρωισμού. Η σοβαρότητά της δεν μπερδεύεται με την σοβαροφάνεια, ενώ κάθε επεισόδιο κρύβει και μια νέα έκπληξη ή ενδιαφέρουσα τροπή της κεντρικής ιστορίας, που είναι σχεδόν αδύνατον να αφήσει κάποιον αδιάφορο ως προς την τελική της έκβαση – ακόμα και εάν την γνωρίζει ήδη. Ακόμα και το ιδεολογικό κομμάτι της σειράς, το οποίο περιστρέφεται γύρω από έννοιες όπως αυτή της απολυταρχίας, της επαναστατικής ιδεολογίας, της αυτονομίας και της αλληλεγγύης, παρουσιάζει μια σπάνια ωριμότητα -πηγάζοντας από ένα σενάριο που προφανώς πήρε το ελεύθερο να προσεγγίσει τέτοιους όρους με έναν περισσότερο ενήλικο και σκεπτόμενο τρόπο.
Στο ερμηνευτικό κομμάτι, το cast δίνει τον καλύτερό του εαυτό, καθώς καθοδηγείται από το σενάριο του Gilroy να ερμηνεύσει χαρακτήρες ανθρώπινους, με πραγματικούς προβληματισμούς και ουσιαστικά κίνητρα στις πράξεις τους. Ο Diego Luna, χωρίς να είναι εκ των χαρισματικότερων ηθοποιών του franchise -δεν έχει το “star quality” που έχουν πρωταγωνιστές άλλων σειρών του Star Wars σύμπαντος, όπως ο Pedro Pascal ή ο Ewan McGregor- είναι μια συνειδητή επιλογή, ως η ενσάρκωση του καθημερινού καταπιεσμένου κατοίκου του γαλαξία, ο οποίος ακολουθεί έναν οπορτουνιστικό τρόπο ζωής για να επιβιώσει. Δίπλα του πλαισιώνεται από μια πλειάδα γνωστών εξαιρετικών ηθοποιών και καρατεριστών του χώρου, με τους Stellan Skarsgård, Fiona Shaw, Genevieve O’ Reilly, Andy Serkis και Κyle Soller (ο οποίος μοιράζεται μια εκπληκτική ομοιότητα με τον Kyle MacLachlan) να ξεχωρίζουν.
Is it just me or…. pic.twitter.com/xBzapdlsys
— Joanna Robinson (@jowrotethis) October 24, 2022
H παραγωγή της σειράς είναι άλλο ένα ισχυρό της ατού, αφού η επιλογή να απομακρυνθεί από την τεχνολογία του Volume και να χρησιμοποιήσει πιο παραδοσιακά μέσα όπως αρκετά πρακτικά εφέ και γυρίσματα σε φυσικά μέρη, αποδίδει τα μέγιστα στην επίτευξη του ρεαλισμού που αποζητά η σειρά, δίνοντας παράλληλα την δυνατότητα για μια εξαιρετική φωτογραφία -με αποκορύφωμα το 6ο επεισόδιο και μια πραγματικά συναρπαστική οπτική απεικόνιση μιας βροχής μετεωριτών. Η συναρπαστική μουσική, τέλος, του Nicholas Britel, δανείζεται πολλά στοιχεία από τον Vangelis και τις synth αρμονίες του, φτιάχνοντας ένα απροσδόκητα ταιριαστό, με το ύφος της σειράς, μουσικό χαλί.
Η Disney είναι μια εταιρία που έχει αποδείξει τα τελευταία χρόνια ότι δεν ξέρει πως να χειριστεί το franchise που αγόρασε από τον George Lucas. Μετά από μια καταστροφική -για την υστεροφημία της σειράς- τριλογία των sequel ταινιών, κάποιες μικρές εκλάμψεις με το Rogue One ή την 7η σεζόν του Clone Wars, την αναγκαία στροφή προς τη μικρή οθόνη με ελεγχόμενες και πλήρως εκ του ασφαλούς κινήσεις (κυρίως με το Mandalorian και λιγότερο με το μετριότατο Book of Boba Fett ή το απαράδεκτο Kenobi), το Andor φαντάζει ως ένα παράδοξο στοίχημα για την ίδια. Το ρίσκο πίσω από την επιλογή να επενδύσει σε ένα καθαρά ενήλικο Star Wars θέαμα, πλήρως αποκομμένο από το Skywalker saga και την «πολύχρωμη» πλευρά του franchise, δείχνει τεράστιο. Όμως, με αυτό τον τρόπο, η σειρά αποκτά έναν δικό της χαρακτήρα, φωνή και ύφος, τα οποία αυτομάτως την κάνουν αρκούντως ξεχωριστή, συγκριτικά με σχεδόν οτιδήποτε έχει βγει κάτω από τη ταμπέλα του Star Wars -ίσως και από την εποχή των prequels.
Εν τέλει το Andor, από outsider βάζει το όνομά του δίπλα στο Clone Wars του 2008, ως τα καλύτερα Star Wars προϊόντα αυτής της νέας εποχής για το franchise -και γιατί όχι μια από τις καλύτερες σειρές του 2022.
Η πρώτη σεζόν του Andor είναι διαθέσιμη στο Disney+.
